خاک ایران سرشار از ذخایر نفتی و گازی است که سال های سال به دلیل نبود سرمایه و تکنولوژی لازم چشم انتظار توسعه مانده اند. نکته ای که زنگنه آن را به خوبی درک کرد و قطار صنعت نفت را به سمت ریل های توسعه هدایت کرد.
به گزارش جماران؛ هیچ چیز مانند سرنوشت صنعت نفت ایران روایتگر چالش‌ها و فراز و فرودهای ناشی از تحولات سیاسی نیست؛ صنعتی که پرونده قطور آن پر از تغییر مسیر بوده و از زمان پیدایش آن تا کنون گاهی عوامل داخلی یا سیاست‌های خارجی مانع به پایان رسیدن راهی شده اند که این صنعت در پیش گرفته بود.
امضای برجام مسیری که تحریم ها برای نفت ایران سنگلاخ کرده بود را مجدد هموار کرد و بعد از آنکه بیژن زنگنه، وزیر نفت کشورمان بعد از روزهای تحریم و درحالی که صادرات نفت ایران به روزانه کمتر از دو میلیون بشکه رسیده بود، پای میز مذاکره نشست و توانست جایگاه از دست رفته ایران را در بازارهای جهانی نفت پس بگیرد، ستاره نفت ایران با صادرات روزانه بین ۲.۵ میلیون بشکه تا ۲.۹ میلیون بشکه باز هم در بازارهای جهانی درخشید.
زمانی که کشورها و شرکت های نفتی دوباره برای نفت ایران پشت مرزها صف کشیدند و لیست مشتریان نفتی ایران مورد بازخوانی قرار گرفت و حتی از نو نوشته شد و خیال مردان نفتی از وضعیت صادرات آسوده شد، توسعه میادین نفتی در صدر لیست اولویت های وزارت نفت قرار گرفت و معرفی قراردادهای جدید نفتی نخستین قدم وزارت نفت در راستای تحقق اولویت مذکور بود.
خاک ایران سرشار از ذخایر نفتی و گازی است که سال های سال به دلیل نبود سرمایه و تکنولوژی لازم چشم انتظار توسعه مانده اند. نکته ای که زنگنه آن را به خوبی درک کرد و قطار صنعت نفت را به سمت ریل های توسعه هدایت کرد. اکثر مخازن نفتی و گازی ایران در نیمه دوم عمر خود قرار دارند و چنانچه بهره برداری از آن ها به موقع صورت نگیرد، هیچ چیز جز نام و نشان از این مخازن باقی نخواهد ماند. در این راستا، وزارت نفت با کشورهای مختلف آسیایی و اروپایی وارد مذاکره شد و دروازه ورود غول های نفتی دنیا به ایران باز شد.
طی دو سال اخیر، صنعت نفت ایران میزبان توتال، شل، شلمبرژه، انی، اینپکس، گازپروم نفت، لوک اویل، روس نفت، تات نفت، زاروبژ نفت، ساینوپک، CNPC، کوگس، ONGC، DNO، زیمنس، وینترسهل، پرتامینا، شرکت ملی نفت فیلیپین، پتروناس، OMV، مرسک و... بود که نماینده کشورهای فرانسه، انگلیس، ایتالیا، ژاپن، روسیه، چین، کره جنوبی، هند، اتریش، آلمان، اندونزی، مالزی، دانمارک و... بودند و با وجود هجمه‌ای که در داخل کشور با آن مواجه بود با توتال که یک شرکت غربی بود نیز قرارداد امضا کرد.
به طور کلی طی دو سال اخیر سه قرارداد مهم برای توسعه میادین نفتی امضا شد که دو قرارداد از سه قرارداد با شرکت های خارجی بود. نخست قرارداد توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی میان شرکت ملی نفت ایران و کنسرسیوم ایرانی-فرانسوی-چینی توتال، شاخه بین المللی شرکت ملی نفت چین (CNPCI) و پتروپارس بود که ۱۲تیرماه سال ۱۳۹۶ به امضا رسید. قرارداد دیگر در آخرین چهارشنبه همان سال امضا شد که قرارداد توسعه میدانهای مشترک آبان و پایدار غرب، بین شرکت ملی نفت ایران و کنسرسیومی متشکل از شرکت زاروبژنفت روسیه و شرکت ایرانی دانا انرژی بود.
با خروج ترامپ از برجام پرونده صنعت نفت ایران یک چالش جدی را تجربه می‌کند و در شرایط پرفشار کنونی که بار دیگر تولید و صادرات نفت ایران تحت فشار قرار گرفته است، صادرات نفت باز هم به اولویت وزارت نفت تبدیل شده است. پیش‌بینی‌ها حاکی از کاهش حداکثر ۸۰۰ هزار بشکه‌ای صادرات ایران است و با اینکه تعهد کاهش تولید در اجلاس ۱۷۴ اوپک که روز جمعه برگزار شد حفظ شده است اما یکی از تصمیماتی که در این جلسه گرفته شد این بود که مقرر شد اگر یکی از اعضای حاضر در این توافق کاهش تولید قابل توجهی داشته باشد، برای جبران این کاهش تولید، با آن کشور مذاکره و در صورت توافق طرف‌ها، جبران این کاستی انجام شود.
این موضوعات باعث شده زنگنه به عنوان سکاندار صنعت نفت ایران باز هم موضوع حفظ صادرات را سرلوحه کار خود قرار دهد و در گفت و گویی که بعد از اجلاس اوپک با یکی از خبرنگاران اعزامی به وین داشته است اعلام کرده فعلا اولویت امضای قراردادها نیست.
بیژن زنگنه با تاکید بر اینکه اولویت حفظ صادرات نفت ایران است، اظهار کرد: این به معنی کنار گذاشتن توسعه میادین نفتی نیست بلکه این موضوع فعلا اولویت من نیست. به هر قیمتی و با هر شرایطی باید صادرات نفت ایران را حفظ کنیم. البته برای توسعه میادین برنامه جذب ۶ میلیارد دلار از داخل با استفاده از ظرفیت داخل در برنامه است که اشتغال زایی را هم به همراه دارد. این نیست که بگوییم در هر شرایطی که مشکل هم داریم IPC را ادامه می دهیم.
به گفته وی هر قراردادی که امکان داشت ادامه خواهد یافت و اگر نشد صبر می کنیم تا تحریم ها برداشته شود.
