بهارستان نشینان سال را در حالی به پایان رساندند که فراز و نشیب بسیاری را در صحن سبز مجلس تجربه کردند؛ از بگو مگوهای انتخاباتی گرفته تا حمله تروریستی داعش.
به گزارش جماران؛ سالی که گذشت سالی پر فراز و نشیب در همه عرصه‌ها بود؛ ساختمان هرمی شکل بهارستان هم از این باد ناآرام سال ۹۶ بی‌نصیب نماند و اتفاقات زیادی را پشت سر گذاشت.
سال 96 هم تمام شد و عمر مجلس دهم به نیمه رسید؛ مجلسی که ترکیبش با دور هشتم و نهم آن خیلی متفاوت بود و البته مانند ترکیب متفاوتش سال متفاوتی هم پشت سر گذاشت. بهارستان نشینان سال را در حالی به پایان رساندند که فراز و نشیب بسیاری را در صحن سبز مجلس تجربه کردند؛ از بگو مگوهای انتخاباتی گرفته تا حمله تروریستی داعش، از جدال بر سر استیضاح تا تحصن برای به جریان افتادن سوال از رئیس جمهور، همه زیر این سقف اتفاق افتاد.
ابقای لاریجانی و نوابش
در اردیبهشت ماه، سر و صداها بر سر دوازدهمین انتخابات ریاست جمهوری تازه به پایان رسیده و حسن روحانی بار دیگر بر بالاترین صندلی ساختمان پاستور تکیه زد. اکثریت مجلس دهم خواهان استمرار دولت یازدهم بودند و از این نتیجه خرسند به نظر می رسیدند اما طولی نکشید که این لبخندها جای خود را به دلخوری ها داد. ماجرا مربوط می شد به دومین انتخابات هیات رئیسه مجلس؛ کاظم جلالی که رئیس فراکسیون مستقلین است یک هفته پس از انتخابات میان خبرنگاران آمد و گفت با پیروزی حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری و شعار «همکاری و همدلی» می خواهیم این همکاری در مجلس هم جاری شود؛ برای همین قرار است 12 کرسی هیات رئیسه میان سه فراکسیون تقسیم شود. این اظهار نظر با واکنش های متفاوتی روبه رو شد البته در این میان زمزمه هایی هم درباره توافق های پنهانی میان دو فراکسیون مستقلین و اصولگرایان برای حذف علی مطهری از کرسی نایب رئیسی به گوش رسید. در نهایت یک روز مانده به دومین انتخابات هیات رئیسه مجلس دهم خبرها حاکی از توافق میان سه فراکسیون بر سر 12 کرسی بود؛ روز انتخابات فرا رسید اما همه چیز بر اساس توافقاتی که خبرش در همه خبرگزاری ها به ثبت رسیده بود پیش نرفت و انتخابات مذکور با حواشی‌ای همراه شد.
نهایتا نتیجه انتخابات هیات رئیسه به ادامه ریاست علی لاریجانی برای دهمین سال ختم شد و مسعود پزشکیان و علی مطهری هم برای دومین بار به عنوان نواب رئیس انتخاب شدند؛ اما در این میان اقبال با فراکسیون امید همراه نبود؛ آنها دو کرسی را از دست دادند. آنچه در جریان دومین انتخابات هیات رئیسه مجلس دهم بسیار مشهود بود بی‌مهری بهارستانی‌ها به زنان و اهل سنت بود.
روز گانگستری مجلس
17 خرداد 96 حدودا ساعت 10 صبح بود که سر و صداهای بیرون صحن علنی بیشتر از بحث های داغ مجلس بود؛ تحرکات در راهروهای مجلس آنقدر زیاد شد که همه خبرنگاران را وادار کرد پله ها را پایین بدوند تا ببینند چه خبر شده؛ اتفاقی بی سابقه افتاده بود؛ سه نفر با اسلحه از درب مراجعین مردمی با شلیک گلوله و کشتن مردم و نگهبانان خود را به ساختمان مجلس رسانده بودند.
در حالی که در ساختمان اداری مجلس صدای شلیک گلوله به گوش می رسید؛ محافظان خبرنگاران را به سمت صحن هدایت کرده و تمامی درهای صحن علنی را بستند. اما همچنان جلسه علنی مجلس ادامه داشت و حتی سه نماینده از جمله حسن کامران نماینده اصفهان که در انتخابات میان دوره ای توانسته بودند به مجلس راه پیدا کنند درست در همان روز پرحادثه مجلس پشت تریبون رفتند و سوگند یاد کردند.
هرچند این حادثه سردار جعفری را هم برای کنترل اوضاع به مجلس کشاند و یک روزه ماجرا فیصله پیدا کرد اما تا چندین روز روایت های مختلفی از حمله عوامل داعش به مجلس ایران روایت می شد. این عملیات تروریستی 5 ساعت به طول انجامید و 17 تن از کارکنان مجلس و مراجعین به خانه ملت به شهادت رسیدند. رئیس مجلس تروریستها را بزدل خواند و سپاه پاسداران نوید انتقام داد.
تحلیف روحانی؛ سلفی با موگرینی
۱3 مرداد بود که حسن روحانی برای دومین بار به منظور سوگند ریاست جمهوری در پیشگاه نمایندگان ملت راهی ساختمان بهارستان شد. مجلسی ها هم که انتظار این مراسم را می کشیدند از مدتها قبل در پی تدارکات بودند تا مراسمی هرچه تمام تر برگزار کنند. نهایتا این مراسم برگزار شد؛ هرچند انتقاداتی از میزان هزینه تا از قلم افتادن برخی مدعوین از جمله مولانا عبدالحمید برجای ماند. اما این همه حواشی آن روز نبود و انچه بیش از همه سر و صدا کرد؛ عکس سلفی نمایندگان با موگرینی بود که تا مدتها نقل فضای مجازی شده بود.
رای بی سابقه به کابینه دوازدهم
۱۷ مرداد یعنی سه روز بعد از مراسم تحلیف درست در دقایق پایانی جلسه علنی بود که امیری معاون پارلمانی روحانی لیست کابینه دوازدهم را منهای وزیر علوم تقدیم هیات رئیسه کرد و یک هفته بعد بررسی کابینه آغاز شد. نهایتا بعد از پنج روز جدال میان موافقین و مخالفین کابینه پیشنهادی دوازدهم بهارستانی ها با بالاترین آرا ۱۶ وزیر را راهی وزارتخانههایشان کردند. در این میان تنها بیطرف وزیر پیشنهادی نیرو بود که از قافله عقب افتاد و نتوانست اقبال خانه ملتی ها را با خود همراه کند.
کشمکش مجلس و شورای نگهبان
چندماهی از انتخابات ریاست جمهوری و شورای شهر نگذشته بود که حکم دیوان عدالت اداری برای یک عضو زرتشتی شورای شهر یزد همه را بهت زده کرد. بر اساس این حکم سپنتا نیکنام عضو زرتشتی شورای شهر یزد که چهار سال قبل از این انتخابات صاحب یک کرسی بود، با شکایت رقیب اصولگرایش از حضور در شورای پنجم منع شده بود؛ مسئله ای که اولِ بگو مگو ها و واکنش ها شد.
بعد از مدتی ساکنین خانه ملت به فکر تصویب طرحی افتادند تا در سایه آن، هم سپنتا نیکنام و هم کاندیداهای اقلیت در انتخابات آینده بتوانند بدون مانع در اداره کشور سهمی داشته باشند. این طرح با رای بالای ۲۰۰ نفر در مجلس مواجه شد. اما این مصوبه پشت سد شورای نگهبان گیر کرد و این شورا طرح را مغایر قانون اساسی و قاعده نفی سبیل تشخیص داد. نهایتا این طرح با عنوان "اصلاح قانون تشکیلات شورای شهر در انتخاب شهرداران" راهی مجمع تشخیص مصلحت نظام شد تا آنجا نقطه پایانی باشد بر این غائله.
رد کلیات بودجه 97
مجلس دهم در جریان بررسی لایحه بودجه سال 97، رکوردی دیگر از خود به جای گذاشت. «کلیات لایحه بودجه 97 تصویب نشد» این جمله ای بود که علی لاریجانی روز 8 بهمن 96 از تریبون مجلس اعلام کرد. این رای مجلس عجیب به نظر می رسید چرا که مجلس دهم یکی از همسوترین مجالس با دولت محسوب می شد اما برای نخستین بار در تاریخ پس از انقلاب، لایجه بودجه دولت دوازدهم در این مجلس مهر برگشت خورد! تا پیش از آن، تنها در سال 91 سابقه رد کلیات بودجه را به یاد داشتیم، آن هم در کمیسیون تلفیق، نه در صحن علنی.
به هر صورت ثبت این رکورد در مجلس دهم اما و اگرهای بسیاری را به دنبال داشت برخی آن را نتیجه سیاسی کاری بهارستانی ها قلمداد کردند و برخی دیگر هم آن را واهمه نمایندگان مجلس از تکرار اعتراضات دی ماه دانستند.
سه استیضاح در روزهای آخر سال
یک هفته بیشتر به پایان سال 96 باقی نمانده بود که بهارستان نشینان به یاد خانه تکانی در ساختمان پاستور افتادند و استیضاح سه وزیر را در دستور کار خود قرار دادند. هیات رئیسه مجلس دهم هم با اعلام وصول این سه استیضاح سه وزیر «تعاون، کار و رفاه اجتماعی»، «راه و شهرسازی» و «جهاد کشاورزی» را به مجلس احضار کرد. ابهام و نگاه های سوال برانگیز به این سه استیضاح موجب شد تا روایت های مختلفی از پشت پرده های آن مطرح شود؛ برخی آن را دلیل ضعف وزرا می دانستند و برخی هم از زد و بندها و باج خواهی های برخی نمایندگان سخن به میان آوردند.
نهایتا روز 22 اسفند 96 به نام استیضاح ربیعی و آخوندی رقم خورد؛ هرچند نتیجه ابقای این دو وزیر بود، اما علی ربیعی روز سختی را پشت سر گذاشت و با یک رای ناپلئونی توانست از خداحافظی با کابینه بگریزد. عباس آخوندی هم که تجربه سومین استیضاح را پشت سر می گذاشت بار دیگر توانست اعتماد بهارستانی ها را جلب کند و در ساختمان نقره ای میدان آرژانتین ماندگار شود. حجتی هم بی حاشیه ترین استیضاح را در میان سه وزیر یاد شده پشت سر گذاشت و بار دیگر از نمایندگان رای اعتماد گرفت.
تحصن برای سوال از رئیس جمهور
در جریان بررسی استیضاح عباس آخوندی بود که محمدعلی وکیلی عضو هیات رئیسه مجلس منتفی شدن سوال از رئیس جمهور را که مدتها بود نمایندگانی مانند علی وقف‌چی، نصرالله پژمانفر و مجتبی ذوالنوری آن را دنبال می کردند اعلام کرد. همین مسئله موجب شد تا برخی نمایندگان به نشانه اعتراض به سکوی هیات رئیسه بروند و با اعضای هیات رئیسه مفصل بحث کنند. با حضور دیگر نمایندگان در جایگاه هیات رئیسه نه تنها غائله فیصله پیدا نکرد بلکه معترضین در جایگاه هیات رئیسه به نشانه اعتراض نشستند و تحصن کردند.
در این لحظه مسعود پزشکیان به جایگاه آمد و در کنار متحصنین نشست تا بتواند آنها را متقاعد کند. در نهایت ذالنوری، پژمانفر، پزشکیان و وکیلی از صحن علنی خارج شدند تا جلسه ای بیرون از صحن مجلس داشته باشند. نهایتا با این وساطت نایب رئیس مجلس، سوال کنندگان قانع شدند که از دستور کار خارج شدن سوال از رئیس جمهور به دلیل کاهش امضاهای متقاضیان، بر اساس آئین نامه بوده است.
