کسی منکر مشکلات نیست و کسی قائل به ایجاد امید کاذب هم نیست ولی کاملا روشن است که ایجاد ناامیدی در جامعه چون زهر مهلک عمل خواهد کرد و نیروها و فکر‌ها و انگیزه‌ها را از بین خواهد برد.
به گزارش جماران؛ محمد کاظمی، نایب رییس کمیسیون حقوقی و قضایی مجلس، در روزنامه اعتماد نوشت:
در کنار مشکلات موجود در کشور ظرفیت‌ها و توانمندی‌ها و انرژی‌های بسیاری وجود دارد که بخش قابل توجهی از آنها هنوز به فعلیت نرسیده‌اند. در مجموع می‌توان با قاطعیت گفت که توان و امکانات مادی و معنوی ما بیش از مشکلات و معضلات هستند. از همین رو بدون اغراق و خوش‌بینی مفرط امیدواری به آینده بهتر و روشن‌تر یک امیدواری واقعی است. ما نه تنها از بروز مشکلات گوناگون خسته نمی‌شویم و عقبگرد نمی‌کنیم که موظف به پیشرفت و توسعه همه‌جانبه کشور هم هستیم. اکنون و در هنگام بروز چالش‌های طبیعی و اجتماعی و اقتصادی هر کس در هر موقعیت که هست باید اراده و تعهد و توان خود را به‌کار گیرد تا از گردنه‌های پیش رو یکی پس از دیگری عبور کنیم. متاسفانه کثرت و دوام برخی از مشکلات بسیاری را منفی‌گرا کرده است و گاهی مسابقه‌ای راه می‌افتد و در آن هرکس بیشتر از مشکلات بگوید و خطرناکی‌شان را گوشزد کند و امید کمتری بیافریند پیروز چنین مسابقه‌ای محسوب می‌شود! کسی منکر مشکلات نیست و کسی قائل به ایجاد امید کاذب هم نیست ولی کاملا روشن است که ایجاد نا امیدی در جامعه چون زهر مهلک عمل خواهد کرد و نیروها و فکر‌ها و انگیزه‌ها را از بین خواهد برد.
از خوراندن این سم مهلک به جامعه فقط دولت آسیب نمی‌بیند بلکه کیان کشور هم به خطر می‌افتد. شاید ما به مرحله ایجاد نا امیدی کاذب رسیده‌ایم و قدر امکانات و ظرفیت‌های کشور را نمی‌دانیم. نگاهی به تاریخ جهان و دقت در سرگذشت قرون معاصر روشن می‌سازد که هم ما و هم دیگران در برهه‌های مختلف تاریخی با انباشت مشکلات روبه‌رو بوده‌ایم ولی با کار و تلاش و تدبیر و اتحاد توانسته‌ایم از گردنه‌های خطرناک به سلامت عبور کنیم. در امریکا جنگ ویرانگر داخلی با 600 هزار کشته و میلیون‌ها زخمی و آواره چنان امیدها را به یأس مبدل کرده بود که هیچ کس برخاستن و ساختن و پیشرفت را برای این کشور تصور نمی‌کرد، ژاپن، آلمان، روسیه، انگلیس و فرانسه هر کدام در دو جنگ جهانی چنان به رنج و خرابی و بحران و خسارت‌های غیرقابل باور دچار شده بودند که بعضا در میان آنها تصور رسیدن به آخرالزمان تاریخ قوت گرفته بود. چین و هند با جمعیت‌های استثنایی خود تا همین 50 سال پیش غرق در انواع بحران‌ها بودند تا جایی که در خود فرو رفتند و از رقابت‌ها و منازعات جهانی کناره گرفتند. در خاورمیانه هنوز هم جنگ‌ها و بحران‌ها و عقب‌ماندگی‌ها بیداد می‌کنند و قدرت‌ها را به طمع وا می‌دارد که از این بحران‌ها سوءاستفاده کنند. ما در حال حاضر هرگز در چنین مقیاس‌هایی دچار بحران و چالش نشده‌ایم، ما توانسته‌ایم از دوران پس از جنگ عبور کنیم و زیرساخت‌ها را به حد قابل قبولی برسانیم. ما محاصره و تحریم اقتصادی را شکستیم و رشد منفی 6 درصد را به رشد مثبت 8 درصد تبدیل کردیم. تجربه موفق برجام نشان داد هنگامی که بخواهیم، قادر خواهیم بود حتی اجماع جهانی علیه خود را نابود کنیم. اکنون در مقابل بحران آب و دغدغه بیکاری و مشکل گزنده مفاسد اقتصادی قرار داریم و باید با خود اندیشه کنیم که تکلیف‌مان چیست؟ راه‌مان کدام است و چگونه قادر خواهیم بود که این چالش‌های بزرگ را مدیریت کنیم و سرفراز از آنها بیرون بیاییم؟ بدون کمترین تردید باید اجماع داخلی ایجاد شود که با همدلی و پشتکار و خردمندی خصوصا پرهیز از خودمحوری و خودپرستی و ترجیح منافع شخصی بر منافع ملی بر مشکلات گوناگون کنونی فائق خواهیم شد. امیدکاذب بدتر از ناامیدی است ولی با محاسبه دقیق می‌توان واقع‌گرایانه به غلبه بر همه مشکلات امیدوار بود. باید امیدهای واقعی را میان خود تقویت کنیم و از رواج ناامیدی در میان مردم به‌شدت جلوگیری به عمل آوریم. اگر بر این سیاق حرکت کردیم و هیچ کس در هیچ موقعیتی منافع خود را مقدم ندانست قطعا و با سرعت از معضلات موجود عبور خواهیم کرد. مشکل اصلی ما آن است که در این وانفسا عده‌ای همچنان برای خود سینه می‌زنند و نشان داده‌اند که هیچ چیز برای آنها مهم‌تر از منافع شخصی و گروهی نیست. اگر این مشکل برطرف شود و خودپرستان و منفعت جویان از مصدر کار‌های مهم کنار روند و معرکه‌گیران و غائله‌سازان منزوی شوند مردم به همراه نخبگان دلسوز خود ایران عزیز را آباد خواهند کرد.
