نمی‌توان پذیرفت طیف‌هایی همزمان با دعوت به آرامش، به قرار دادن اقشار مختلف مردم روبه‌روی هم مشغول شوند. این دو اقدام همزمان یک تضاد جدی با اثرات منفی و مخرب فراوان است. متأسفانه اتخاذ برخی مواضع از این دست از تریبون‌های مهم و مقدس نماز جمعه در روزهای پس از این اعتراضات نه تنها در جهت هماهنگی جامعه نیست بلکه می‌تواند موجبات رودررویی‌های جدیدی را در کشور فراهم کند.
به گزارش جماران، محمدرضا تابش در روزنامه ایران نوشت:
اعتراضات دو هفته اخیر خیلی زود تمام شد اما مهم‌تر از تحولات آن چند روز ناآرامی، مدیریت فضای بعد از اتمام اعتراضات است. فضایی که نباید خود تبدیل به یک زمینه برای ایجاد نارضایتی و اعتراض در جامعه شود. بنابراین مهم‌ترین چیزی که الان کشور به آن نیاز دارد یک روند حقوقی آرامش‌بخش و متعهد برای پیگیری ابعاد این اعتراضات است.
در چنین شرایطی نمی‌توان پذیرفت طیف‌هایی همزمان با دعوت به آرامش، به قرار دادن اقشار مختلف مردم روبه‌روی هم مشغول شوند. این دو اقدام همزمان یک تضاد جدی با اثرات منفی و مخرب فراوان است. متأسفانه اتخاذ برخی مواضع از این دست از تریبون‌های مهم و مقدس نماز جمعه در روزهای پس از این اعتراضات نه تنها در جهت هماهنگی جامعه نیست بلکه می‌تواند موجبات رودررویی‌های جدیدی را در کشور فراهم کند. نکته دیگر این است که تریبون‌داران وقتی سخنی را مطرح می‌کنند نباید انتظار داشته باشند که افکار عمومی برداشت‌های متفاوتی از آن نداشته باشد. این طبیعت رفتار اجتماعی است و برای رفع آن یعنی جلوگیری از ایجاد برداشت‌های مختلف از یک سخن، اول از همه،خود گوینده دارای مسئولیت مستقیم است تا کلمات و جملات قابل تفسیر بر زبان نیاورد. به عبارت دیگر یکی از مهم‌ترین مسئولیت‌های یک سخنران، خصوصاً وقتی سخنان او بعد مذهبی هم پیدا می‌کند تسلط کامل بر گفتار و زبان خویش است. دیروز خوشبختانه رئیس‌جمهوری در سخنان خود اشاراتی به برخی تعابیر داشت و این مسأله از آن رو مهم است که می‌تواند زمینه‌های اعتماد عمومی بین جامعه و حاکمیت را ارتقا دهد. جامعه هر چقدر تعداد بیشتری را در سطح حاکمیت در موقعیت مدافعان خود ببیند که برای این دفاع الزاماً به رویکردهایی مانند چندقطبی کردن و یا سفیدوسیاه کردن ملت نمی‌پردازند، به آن حاکمیت اعتماد و اتکای بیشتری خواهد کرد. به همان منوال که عکس این موضوع نیز صادق است و اگر قسمت‌هایی از جامعه از تریبون‌های عمومی مورد حمله قرار بگیرند، زمینه‌های کاهش سطح اعتماد عمومی به حاکمیت فراهم می‌شود.
قابل انکار نیست که قسمتی از جامعه ایران در حال حاضر دچار نوعی نارضایتی هستند که ریشه اتفاقات و ناآرامی‌های اخیر بود. این هم کاملاً عیان است که در این ناآرامی‌ها اتفاقات تلخی نیز رخ داده است. اما آیا الزاماً حمله به معترضان و تخطئه قسمتی از جامعه به بهانه وجود برخی نارضایتی‌ها به کاهش این دست نارضایتی‌ها خواهد افزود یا اینکه آن را افزایش می‌دهد؟ شکی نیست که گزینه درست این سؤال، همان گزینه دوم است. در جامعه ما نارضایتی‌هایی از مسائلی چون وضعیت اقتصادی، فساد در دستگاه‌های مختلف، نابرابری و امثالهم وجود دارد. خطری که تأکید بر برخی تعابیر برای معترضان می‌تواند در پی داشته باشد آن است که نارضایتی‌های یاد شده را به حوزه‌های دیگری هم ببرد و با گسترش حوزه‌های زمینه‌ای این دست اعتراضات عملاً کار حکومت را سخت کند.
این بدان معناست که ما در تعابیر خود حتی در قبال معترضان نباید از دایره انصاف، عدالت و تدبیر خارج شویم. یادمان باشد که التهابات اخیر باز هم می‌تواند تکرار شود و این مهم مسئولیت تک تک تریبون‌داران را برای حفظ آرامش کشور دو چندان می‌کند.
