عزیزان باید بپذیرند که خطیب نیستند و سخنانشان هم تکراری است. بنابراین مطلوب آن است که به شرح نکات تخصصی مربوط به بحث بسنده کنند.
به گزارش جماران؛ افشین اعلاء، فعال سیاسی اصلاح‌طلب، در سرمقاله روزنامه آرمان نوشت:
«روز گذشته جلسه نمایندگان مجلس درباره بررسی کلیات برنامه پیشنهادی کابینه دوازدهم را از نظر می‌گذراندم که نکته‌ای خاطرم را آزرد. البته مساله‌ای بود که چندان هم جدید نیست، اما به هر روی در جایی و زمانی باید به آن پرداخته شود؛ چرا در این جلسات که وقت کمی هم به نمایندگان موافق یا مخالف داده می‌شود، اغلب عزیزان پشت تریبون اصرار دارند حتما آیه‌ای و حدیثی یا جملاتی ادبی و غالبا شعاری بخوانند، بعد به اصل مطلب بپردازند؟ این در حالی است که به‌دلیل به پایان رسیدن وقت، دفاع یا مخالفت آنان ناتمام می‌ماند و رئیس جلسه ناگزیر اتمام وقت را چندین بار به نماینده تذکر می‌دهد و مرتب تکرار می‌کند: «وقت شما تمام شده است!» به‌راستی آیا زمان پرهیز از این رفتارهای شعاری و بی‌ارتباط با دستور تعریف‌شده در جلسات هنوز فرانرسیده است؟ آیا همان مجال نطق‌های پیش از دستور برای تمسک به مضامین کلیشه‌ای و شعاری کافی نیست؟ البته اگر کسی واقعا خطیب باشد و فن بیان را بداند، خاطر مخاطب کمتر آزرده خواهد شد. اما عزیزان باید بپذیرند که خطیب نیستند و سخنانشان هم تکراری است. بنابراین مطلوب آن است که به شرح نکات تخصصی مربوط به بحث بسنده کنند. از سویی نسبت به فحاشی به چهره موجهی چون ظریف نمی‌توان سکوت کرد و ناگزیر باید به این مصداق روشن از رفتارهای دون شأن اشاره کرد. البته روی این سخن تنها به نمایندگان منتخب نیست، بلکه به آحاد مردم و افکار عمومی نیز برمی‌گردد. فارغ از تعلقات جناحی و سیاسی، باید از عموم شهروندان خواست که با توجه به تجربه دوره‌های متوالی انتخاب نماینده مجلس، از این پس به مشی برگزیدگان خود در صحن مجلس، نطق‌های پیش از دستور و سخنان مطرح‌شده در جلسات رأی اعتماد یا استیضاح هم دقت کنند. رفتارهای دون شأن دیگر از قبیل ماجرای عکس سلفی گرفتن و... نیز که از فرط تکرار به ابتذال کشیده شده است! اما لازم است رأی‌دهندگان در گزینش نامزدهای آتی در ادوار آینده مجلس، این آفات را هم در نظر داشته باشند. نباید فراموش کرد که بحق، مجلس را عصاره فضایل ملت برشمرده‌اند. اهالی هر حوزه انتخابیه باید دقت کنند که چه کسانی را به‌عنوان عصاره و معدل شهر و دیار خود روانه مجلس شورای اسلامی می‌کنند. نگارنده در ادامه اذعان دارد البته قصد تعریض به هیچ‌یک از نمایندگان محترم فعلی نداشته و به همین جهت از ذکر هرگونه مصداقی معذورم. همان‌طور که در همین مقال اشاره شد، این درد زخم کهنه‌ای است و به این دوره یا دوره‌ای خاص منحصر نمی‌شود، همان‌گونه که جناح خاصی را هم مورد اشاره قرار نمی‌دهد. بلکه این نوشتار بیشتر قصد دارد آسیب‌شناسانه به رفتار و ادبیات برخی منتخبان و نیز به فرهنگ انتخاب نماینده توسط رأی‌دهندگان نگاه کند.»
