در صحبت‌های ریاست‌جمهوری در روز تحلیف، «ادبیات تغییر» مبتنی بر گزارش‌دهی به مردم در خصوص اقدامات دولت یازدهم و «برنامه‌محوری» برای دولت دوازدهم بود.
به گزارش جماران؛ دکتر مهدی ذاکریان، عضو هیأت علمی دانشگاه علوم وتحقیقات، در تحلیلی نوشت:
«ادبیات نخبگان سیاسی جمهوری‌اسلامی ایران بتدریج به ادبیات علمی و دانشگاهی در حوزه روابط بین‌الملل و حقوق بین‌الملل نزدیک می‌شود به گونه‌ای که مباحث مربوط به «همکاری»، «صلح»، «مقابله با تهدید» و «گفت‌وگو» در سخنان، گفته‌ها و برنامه‌های نخبگان سیاسی جمهوری اسلامی پر رنگ شده است.
اگر بخواهیم تحلیل و ارزیابی از ادبیات تحلیف ریاست‌جمهوری از آغاز انقلاب‌اسلامی تا به امروز داشته باشیم، درخواهیم یافت که این ادبیات سیری رو به رشد داشته است. اگر چه در مقطعی با ادبیات ایدئولوژیک همراه شد، ولی در عمل، از سال 96-1392 ادبیات علمی قوت و برتری خود را نشان داد. علت چنین امری، ریشه در نوع نگاه مردم، خواسته‌های آنان و نیز فراگیر شدن خواسته‌های علمی بواسطه فضای مجازی و ارتباط با نظام جهانی بوده است.
مقصود از اینکه در مقطعی این ادبیات تحت تأثیر «ادبیات ایدئولوژیک» قرار گرفت، سال 1384 تا 88 است. آن زمان، بزرگان و یاران انقلاب که به حضرت امام(ره) هم نزدیک بودند، اصرار داشتند که این ادبیات ایدئولوژیک، یک ادبیات غیر اصیل وساختگی است. امروزه آن نگرانی بر همگان آشکار شد و دریافتند که ادبیات ایدئولوژیک ابزاری برای کسب مطامع گروهی خاص بود که متأسفانه هزینه‌های زیادی را نیز به همراه داشت.
با ذکر این مقدمه می‌کوشم تا به مقدمه سخنان ریاست‌جمهوری در روز تحلیف گریز بزنم. دکتر روحانی در سخنان خود، مقدمه‌ای در خصوص مشروطیت طرح کردند و با توجه به اینکه در یکصد و یازدهمین سالروز مشروطه به سر می‌بریم، این 111 سال را به 111 پله تفسیر کرد و بر این باور است که تاریخ سیاسی ما از مشروطه تا به امروز صد و یازده پله را پشت سر گذاشته و سیری صعودی داشته است. معتقدم، با وجود اینکه امروز، از نظر ادبیات سیاسی در جایگاه قابل تأملی ایستاده‌ایم اما واقعیت این است که در مقاطع و دوره‌هایی حتی از مشروطه هم عقب‌تر رفتیم.
در صحبت‌های ریاست‌جمهوری در روز تحلیف، «ادبیات تغییر» مبتنی بر گزارش‌دهی به مردم در خصوص اقدامات دولت یازدهم و «برنامه‌محوری» برای دولت دوازدهم بود و می‌توان این برنامه‌محوری را در چهار کلیدواژه دسته‌بندی کرد؛ «امنیت»، «آرامش»، «پیشرفت» و «آزادی».
اینها چهار کلیدواژه‌ای بود که در سخنان رئیس‌جمهوری بسامد بالایی داشت و بر این باورم بین این چهار مؤلفه ارتباطی میان مفهومی حاکم است؛ بدین معنا که وجود هر یک بدون دیگری امکان‌پذیر نیست. آزادی بدون امنیت و امنیت بدون آزادی بی‌معنا است. ما پیشرفت می‌خواهیم اما پیش‌شرط پیشرفت، «آرامش» مردم است. توسعه‌ای که با خود برهم زدن آرامش و آسایش را در پی داشته باشد، نمی‌تواند راهگشا باشد و جامعه را به مسیر مطلوبی رهنمون کند.
از این رو، معتقدم «ادبیات تغییر» در دولت دوازدهم مبتنی بر «برنامه محوری» است و می‌توان چهار کلیدواژه «آزادی»، «امنیت»، «آرامش» و «پیشرفت» را معیاری برای ارزیابی عملکرد آن در نظر داشت تا مردم با استناد به آنها، عملکرد دولت را محک زنند.»
