مخالفت کشورهایی مانند امریکا که انحصار نسبی خود در این صنعت را هم با ورود کشورهایی نظیر ایران در خطر می‌بینند، قابل درک است. به عبارتی اگر امریکا در این مقاطع سکوت می‌کرد ما با موقعیتی عجیب مواجه بودیم.
به گزارش جماران؛ حشمت‌الله فلاحت‌پیشه، عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس، در یادداشتی به اهمیت دستیابی جمهوری اسلامی ایران به فناوری موشک ماهواره‌بر و پیشرفت در صنعت موشکی و فضایی پرداخته است؛
جمهوری اسلامی ایران هم اکنون با افتخار تمام در جمع 10 کشور بزرگ دنیا در حوزه صنعت موشکی و موشک‌های ماهواره‌بر قرار دارد. بسیار طبیعی است که دشمنان و رقبای منطقه‌ای و بین‌المللی ما نسبت به این جایگاه حس خوبی نداشته و به دنبال تغییر وضعیت ایران در این حوزه از فناوری باشند. بویژه باید توجه کنیم صنعت موشکی و فضایی جمهوری اسلامی ایران برخلاف بسیاری از کشورهای دنیا، صنعتی است که درصد قابل ملاحظه‌ای از آن بومی است و در پی دستاوردهای دانشمندان ایرانی حاصل شده است. در واقع نقطه قدرت ما در این صنایع نه صرفاً داشتن تجهیزاتی مدرن بلکه توانی است که بر اساس آن این تجهیزات را در داخل تولید کردیم و در حال ارتقای کمی و کیفی تولیدات خود هستیم. خوداتکایی و استقلال صنعتی ما در بخش‌های موشکی و هوافضای کشور پارامتر مهمی است که از یک سو حساسیت بیشتر کشورهای متخاصم در مقابل ما را برمی‌انگیزد و از سوی دیگر همزمان توان تحرک آنها در برابر این رشد و توسعه صنعتی را سلب می‌کند. در واقع برگ برنده ما آنجاست که در صنایع موشکی و هوافضا، ابعاد فنی توانمندی‌های ما برای کشورهای دیگر پنهان است و آنها نمی‌توانند براحتی جزئیات مهندسی و سبک کار صنایع ایرانی را دریابند. در دنیای امروز نیز توسعه تکنولوژیک بدون سیطره بر فضا و داشتن توان و دانش در این حوزه میسر نخواهد بود. در میانه عصر اطلاعات، ماهواره‌ها نقش بسیار مهمی در انتقال داده‌ها برعهده دارند و همزمان حوزه کسب و کارهای ارتباطی چه به لحاظ اقتصادی و چه از منظر سیاسی، اجتماعی و فرهنگی برای کشورهای مختلف عرصه مهمی از قدرت محسوب می‌شود. عدم حضور و قدرت نمایی در بخش‌های هوافضا در دنیای امروز هم قدرت اقتصادی کشورها و هم دیگر ابعاد توان آنها را به شدت تحت تأثیر منفی خود قرار خواهد داد. در واقع در دنیای کنونی هیچ کشوری نمی‌تواند بدون قدرت نمایی در حوزه داده‌ها و اطلاعات به استقلال و توانمندی سیاسی و اقتصادی بیندیشد و چنین وضعیتی هم بدون حضور در فضا و توسعه دانش فضایی امکانپذیر نخواهد بود. حتی پیش‌بینی‌های علمی می‌گویند که در آینده نه تنها بحث انتقال داده و اطلاعات بلکه حتی بحث انتقال و دریافت انرژی هم از طریق صنایع فضایی و انواع مختلفی از ماهواره‌ها امکانپذیر می‌شود. آن روز چه دیر و یا چه زود خواهد رسید و اگر جمهوری اسلامی ایران از هم اکنون به فکر آن موقعیت خاص نباشد، ابعاد مختلف قدرت و استقلال خود را برای آینده به خطر خواهد انداخت. از این منظر ما همچنان نیازمند تکرار پروژه‌های مشابه «سیمرغ» هستیم. در این میان مخالفت کشورهایی مانند امریکا که انحصار نسبی خود در این صنعت را هم با ورود کشورهایی نظیر ایران در خطر می‌بینند، قابل درک است. به عبارتی اگر امریکا در این مقاطع سکوت می‌کرد ما با موقعیتی عجیب مواجه بودیم. شکی نیست که قدرت‌های بزرگ و در صدر آنها امریکا نمی‌خواهند در دنیای فردا برای تکنولوژی‌های برتر رقیب جدی داشته باشند و از هم اکنون به فکر زمینگیر کردن ما در مسیر توسعه صنایع هوافضا هستند.
