نظر روحانی بر حضور مردم، حضور تزیینی نیست بلکه حضوری واقعی است. در این صورت است که اعتماد جامعه به‌شدت افزایش می‌یابد و پایگاه اجتماعی به میزانی تقویت می‌شود که در انتهای دولت و در ارزیابی عملکرد ٤ ساله در میدان آزمون می‌توان به ثمربخش بودن آن پی برد.
به گزارش جماران غلامرضا ظریفیان در سرمقاله روزنامه اعتماد نوشت: ظرف تدوین سیاست‌های نظام‌های مردمسالار معطوف به خواست اکثریت جامعه است و این امر نه فقط در جوامع توسعه‌یافته بلکه در نظام جمهوری اسلامی ایران نیز نقش کلیدی دارد. تعیین مناسبات از سوی مردم که در قانون اساسی کشورمان نیز به آن توجه ویژه‌ای شده است، چه از سوی رهبران جمهوری اسلامی از ابتدا تاکنون و چه از طریق متفکران و کسانی که این نظام معرفتی و سیاسی را تاسیس و تثبیت کرده‌اند مورد توجه بوده و آنها همواره بر نقش مردم در تحقق باورها و خواسته‌ها و مشروعیت یافتن حاکمان تاکید داشته‌اند. نظام‌های مردمسالار برای اینکه این نقش فعال خود را ایفا کنند، براساس تجربه بشری مساله انتخابات را به عنوان تعیین‌کننده‌ترین رکن شناخت خواست مردم قلمداد کرده‌اند. در همین راستا در بازه‌های زمانی ٤ ساله، ٥ ساله و در مواردی محدود ٦ ساله، حضور مردم در صحنه انتخابات، کلیدی‌ترین سیاستمداران را در عرصه اجرایی تعیین می‌کند تا مشخص شود که چه کسانی باید مدیریت اجرایی کشور را برعهده بگیرند. طبیعی است که مردم دست به چنین اقدامی زده و از علایق خود استفاده کرده و پای صندوق حضور می‌یابند تا منتخبان‌شان، نمایندگان اجرایی خواسته‌های آنان باشند؛ انتخابی که یقینا در نظام‌های مردمسالار بر اصل اندیشیده شده و هوشمندانه‌ای رخ داده است. حسن این نظام‌ها در این است که قدرت در دوره‌های مختلف دچار چرخش شده و مردم با ارزیابی سیاستمداران آنها را انتخاب می‌کنند. این انتخاب تصادفی نیست بلکه متکی بر نظام اندیشه است. در این انتخابات آنچه مهم است نوع کنش و منش مدیران ارشد و به خصوص رییس‌جمهور است که مردم او را در کارزار انتخابات طبق منش و اخلاق او، نگاه میان‌مدت و بلندمدت او و دیدگاه‌های مناسبات داخلی و بین‌المللی او، پذیرفته به پای صندوق‌های رای می‌روند تا عهدی را بسته و میثاقی را تشکیل دهند. تداوم و مشروعیت این عهد، همان پایبندی‌هایی است که بر آن تاکید می‌شود. میثاق ملی مردمی است که دست به انتخاب می‌زنند و نهایتا منش، کنش و روش یک فرد را می‌پذیرند. انتخابات سال ٩٦ هم از این امر مستثنا نیست.
سابقه نظام مردم‌سالاری طولانی است و در ایران بیش از چندین بار اتفاق افتاده و مایه دوام و قوام است. وقتی این نگاه مورد اقبال مردم قرار می‌گیرد به تبع آن نوعی عهد شکل می‌گیرد. طبیعی است که در آن بازه زمانی که دولت بر مسند است آن میثاق جاری و ساری خواهد بود. بنابراین کسانی که در مسند مدیریت‌های کلان و میان و خرد قرار می‌گیرند در عرصه معرفتی و اجرای مسوولیت باید نسبت محکمی با آن اندیشه و آرمان مورد پذیرش مردم داشته باشند که بنا بر آن به پای صندوق‌های رای آمده‌اند. اگر این میثاق گسسته شود جامعه دچار آشفتگی سنگینی می‌شود. پس در این راه باید تلاشی برای احقاق حکومت شایسته صورت بگیرد. ٢٤ میلیون ایرانی که حسن روحانی را به ریاست‌جمهوری انتخاب کرده‌اند منتظر هستند تا آن نگاهی را که پذیرفته‌اند، در تشکیل کابینه هم جاری و ساری ببینند. دیدگاه ٢٤ میلیون ایرانی آنگونه که رییس‌جمهور هم عنوان کرده است، با نظام مدیریتی کشور پیوند خورده است و از همین رو باید مدیرانی بر منصب نهاد اجرایی قرار بگیرند که پایبند بر عهدی که با مردم بسته‌اند، باشند در غیر این صورت، خلف وعده‌ای صورت می‌گیرد که هم از نگاه بشری امری مذموم است و هم از منظر اعتقادی ناپسند و گناهی نابخشودنی است. عهد جامعه در انتخابات گذشته این بوده که شاخصه‌هایی خاص، معیار تعیین مدیران اجرایی کشور قرار بگیرد و اکنون حسن روحانی باید آن را مورد توجه قرار دهد. این عهد در عالم نظر نمی‌ماند و باید بر زمین بنشیند اما شرطش آن است که مدیران در عرصه‌های مدیریتی مختلف کسانی باشند که بر آن عهد و میثاق وفادار بمانند، حال اگر خلف وعده‌ای صورت بگیرد دچار نوعی آشفتگی می‌شویم و در تداوم قدرت ممکن است این سوال بزرگ در ذهن جامعه شکل بگیرد که پس حضور من چه فایده‌ای داشته است؟ همان سوالی که حسن روحانی نیز به‌خوبی بر آن واقف است و به همین دلیل اطمینان داریم نیروهایی را به خدمت خواهد گرفت که بتوانند بار مسوولیت خواست‌های آنها را بر دوش بکشند. حال اگر مسوولان اجرایی نتوانند نقش مورد نظر را ایفا کنند، پس حضور مردم چه ثمری دارد؟ اینجاست که نادیده گرفتن آنها شکاف بزرگی در جامعه متکی بر نظام مردم‌سالاری ایجاد می‌کند. حال با تاکیدات رییس‌جمهور منتخب جای بسی خوشحالی است که نظر روحانی بر حضور مردم، حضور تزیینی نیست بلکه حضوری واقعی است. در این صورت است که اعتماد جامعه به‌شدت افزایش می‌یابد و پایگاه اجتماعی به میزانی تقویت می‌شود که در انتهای دولت و در ارزیابی عملکرد ٤ ساله در میدان آزمون می‌توان به ثمربخش بودن آن پی برد.
