به گزارش جماران، علی زمانیان نوشت:
چگونه می توان به کسانی اعتماد کرد که برای آباد کردن عمارت قدرت خود، خانه ی حرمت دیگران را فرو می ریزند؟
از آن رو چنین می کنند که دست های شان ناتوان از ساختن و اندیشه شان تهی از باورهای اخلاقی است. اینان اگر چیزی برای گفتن داشتند، وقت خود را نه برای چنگ انداختن بر صورت دیگران، که برای گفتن از ایده های شان از دست نمی دادند. دستهای تهی و روح های حقیر، به جای روشن کردن شمعی برای روشنایی، جهان را از آن چه هست، با فریب ها و دروغ های شان تاریک تر می کنند. حقارت خویش را پشت مجادلاتی بی سود و بلکه پر زیان پنهان می کنند.
اینان نقد نمی کنند، حساب نقد، جداست. نقد، دشمنی ورزیدن نیست. دروغ گفتن نیست. نقد نه برای رسیدن به امیال خویش که برای بهبود اوضاع است. نقد، انگیزه ی ساختن و بهبود دارد و نه تخریب و ویران کردن. نقد، نشان دادن سستی ها در نظر و اشکالات در عمل است و نه خصومت شخصی و به انگیزه ی بالا رفتن از نردبان قدرت. نقد، راه به مصالحه و عقلانیت می برد و نه برافروختن شعله ی خصومت. کاری که اینان می کنند، برانداختن خشت خشت دیوار اعتماد و نابود کردن برگ برگ شکوفه ی اخلاق است. کاری که اینان می کنند همانند همان است که ویل دورانت در تاریخ تمدن آورده است که، بدویان به خاطر نداشتن ابزار لازم برای بالا رفتن از درختان مرتفع، و برای رسیدن به میوه ی بالای آن، درخت را از تنه می شکستند. با فرو افتادن درخت، دستشان به میوه می رسید اما با چه هزینه ای؟
مناظراتی که شاهد آن هستیم، به جای آن که آیینه ی نقد باشد، نماینگر تلاش هابزی برای برکشیدن از پلکان قدرت است. به جای آن که نشان از فرهیختگی داشته باشد، فریاد لومپنیزم آشکار و نقابداری است که همچون موریانه، دیوار سیاست را از بن ویران می کند. به جای آن که گفتاری عقلانی و کنشی اخلاقی باشد، همهمه ی سراسیمه زده و مضطرب برای کسب نظر مردم است.
عجب اعجوبه ای بوده است هابز. بی آن که ایران را دیده باشد و بی آنکه مناظرات ریاست جمهوری را دیده باشد، از کجا متوجه شده بود انسان گرگ انسان است؟ از کجا فهمیده بود که برای تصاحب میز ریاست، می توان به هر حیله و فریب و دروغ متوسل شد؟
