وزیر آموزش و پرورش گفت: فضای مدرسه نیز خشن است و جلوی نشاط را می‌گیرد. باید مدارس از حالت قفس خارج شود.
به گزارش جماران، فخرالدین احمدی دانش آشتیانی در همایش روانشناسی مدرسه که در دانشگاه الزهراء برگزار شد با بیان اینکه تا وقتی ایمان در شخصیت انسان به رفتار تبدیل نشود وی در خسران است گفت: ماموریت نظام تعلیم و تربیت در سند تحول بنیادین آمده است و روح حاکم بر آن تربیت است.
وی افزود: تا وقتی که میان آموزش و پرورش تفاوت قائل نباشیم مشکلات پابرجا هستند.
وزیر آموزش و پرورش با بیان اینکه مسیر توسعه جوامع از نظام تعلیم و تربیت می گذرد عنوان کرد: آنچه باعث توسعه می شود تفکیک آموزش از پرورش و توجه به تربیت است. امر پرورش تنها به مربی پرورشی برنمی گردد بلکه به معلم و خانواده نیز بستگی دارد.
دانش آشتیانی تاکید کرد: معلم را از چرخه تربیت خارج کرده‌ایم در حالی که رفتار معلم در کلاس و نوع تعامل وی در تربیت نقش مهمی دارد.
وزیر آموزش و پرورش با اشاره به اینکه به علت ناکارآمدی آموزش، پژوهش را نیز از امر آموزش و پرورش جدا کرده‌ایم گفت: دانش آموز پژوهشگر اگر در برنامه درسی فعالیت پژوهشی کند موفق است.
وی ادامه داد: باید هدف ما تربیت باشد، به همان اندازه که معلم دینی به درس دینی می پردازد باید معلم ریاضی نیز به آن بپردازد.
دانش آشتیانی با اشاره به اینکه تا وقتی نگاه ما نسبت به مقوله تربیت اصلاح نشود و معلمان ماموریت تربیت در کلاس درس نداشته باشند مشکلات حل نمی شود و به اهداف تربیتی نمی رسیم اظهار کرد: سال های زیادی است انتقاداتی به آموزش و پرورش درباره حجم کتب درسی وارد می‌شود اما چرا مشکل حل نشده است؟ این موضوع هم به نگرش ما باز می گردد زیرا ماموریت یادگیری فیزیک و شیمی است و خانواده ها فرزندشان را به کلاس های آموزشی مربوط می‌فرستند.
وزیر آموزش و پرورش درباره نشاط و شادابی در مدارس گفت: یکی از مشکلات ما این است که روابط مکانیکی و ارگانیکی وجود دارد و تا زمانی که رابطه ها مکانیکی است نشاط و شادابی داخل مدرسه نمی آید و اگر بحث آسیب های اجتماعی مطرح است به همین علت است.
وزیر آموزش و پرورش گفت: فضای مدرسه نیز خشن است و جلوی نشاط را می گیرد. باید مدارس از حالت قفس خارج شود.
دانش آشتیانی در پایان سه پرسش در همایش که اساتید و دانشجویان روانشناسی مدعو بودند مطرح کرد و گفت: چگونه می‌توان تغییر نگرش در مجریان به وجود آورد؟ چگونه می توان معلمان را مربی کرد؟ و اینکه جایگاه واقعی روانشناسان در چرخه تعلیم و تربیت کجاست؟.
