حمله ضدانقلابیون به آمل در شرایطی صورت گرفت که همکیشان آنها در کردستان از مدت‌ها قبل دست به اشغالگری و قتل و غارت در این منطقه زده بودند و بسیاری از مناطق روستایی و حتی شهرهای کردستان را به اشغال خود در آورده و با هدف جلب نظر دولت‌های استکباری، در اندیشه تجزیه بخش بزرگی از کشور بودند و در این مسیر از مساعدت‌های دولت‌های منطقه‌ای، اروپایی، آمریکا و شوروی سابق نیز برخوردار بودند.
به گزارش جماران؛ روزنامه جمهوری اسلامی به مناسبت سالروز حماسه مردم آمل نوشت:
ششم بهمن‌ماه سالروز حماسه مقاومت مردم شهر آمل در برابر توطئه خائنانه ضدانقلابیون است. سال1360 در تاریخ انقلاب اسلامی ایران، به عنوان سالی پرحادثه، تعیین‌کننده و مملو از حماسه و فداکاری به ثبت رسیده است. چهل و سه سال پیش که تنها دو سال و اندی از پیروزی انقلاب نوپای اسلامی ایران می‌گذشت، کشور دستخوش انواع مشکلات و مصائب داخلی و خارجی بود و در همین سال شاهد ازخودگذشتگی‌ها و دلاورمردی‌های ملت غیور ایران نیز بودیم. از طرفی ضدانقلابیون در هر گوشه و کنار کشور آشوب به پا می‌کردند و جنایت‌پیشگی خود را بیشتر از هر زمان دیگر به نمایش می‌گذاشتند و از طرف دیگر رژیم بعث عراق با تحریک قدرت‌های استکباری، سرزمین‌های ایران اسلامی را آماج حملات وحشیانه خود قرار داده بود و از وارد آوردن هرگونه خسارت و ضربه‌ای بر پیکر تازه جوانه‌زده انقلاب اسلامی دریغ نمی‌کرد. در این میان ترورهای کور و وحشیانه عوامل و مهره‌های استکبار که در قالب گروه‌های متعدد ضدانقلابی درحال فعالیت بودند، یا هر روز مسئولین و فعالان کشور را هدف قرار می‌دادند ویا در شهرهای مختلف آشوب به پا می‌کردند با این توهم که چنانچه دست‌اندرکاران انقلاب حذف شوند و جو رعب و وحشت کشور را فرا گیرد، انقلاب نوپای مردم ایران توان خود را از دست خواهد داد و این جوانه از تبدیل شدن به درختی تناور باز خواهد ماند، توطئه‌های خود را پی می‌گرفتند.
در چنین شرایطی بود که یک گروه مسلح ضدانقلاب وابسته به اتحادیه کمونیست‌های ایران که نام "سربداران جنگل" را برای خود برگزیده بودند، در شب ششم بهمن‌ماه با گردآوری جمعی از هواداران و طرفداران خود از اقصی نقاط کشور، شهر آمل در استان مازندران را مورد حمله مسلحانه قرار دادند و قصد تسخیر آن را داشتند. این گروه با درک این واقعیت که در شهر تهران و مرکز کشور، موفقیتی در اهداف تروریستی و ضدانقلابی خود نخواهند داشت، شهرستان آمل را به‌خاطر موقعیت طبیعی، استراتژیک، سیاسی و همچنین جایگاه خاص آن به عنوان یکی از گذرگاه‌های ارتباطی تهران با شرق و غرب مازندران و نیز همسایگی استان‌های شمالی ایران با مرزهای شوروی سابق به عنوان قطب اصلی کمونیسم، برای نقطه شروع عملیات خود انتخاب کردند.
حمله ضدانقلابیون به آمل در شرایطی صورت گرفت که همکیشان آنها در کردستان از مدت‌ها قبل دست به اشغالگری و قتل و غارت در این منطقه زده بودند و بسیاری از مناطق روستایی و حتی شهرهای کردستان را به اشغال خود در آورده و با هدف جلب نظر دولت‌های استکباری، در اندیشه تجزیه بخش بزرگی از کشور بودند و در این مسیر از مساعدت‌های دولت‌های منطقه‌ای، اروپایی، آمریکا و شوروی سابق نیز برخوردار بودند. این گروه نیز با چنین تصوری که می‌توانند شمال کشور را به کردستانی دیگر تبدیل نمایند، اقدام به تصرف شهری مهم مانند آمل کردند تا در مراحل بعد با جلب نظر گروه‌های سیاسی ضدانقلاب و حفظ حضور خود در عرصه سیاسی کشور و همچنین قوی نشان دادن خود در مقایسه با سایر گروه‌ها که حمایت بی‌دریغ خارجی‌ها را نشان می‌داد، با ایجاد رعب در نیروهای هوادار نظام اسلامی به اهداف خود نزدیک شوند. آنها در نخستین اقدامات خود قصد حمله به مقر سپاه، بسیج، دادگاه انقلاب، بستن جاده هراز در مدخل شهر آمل و سپس همراه کردن مردم برای پیوستن به قیام را داشتند، ولی برخلاف تصور آنها، مردم آمل در نخستین ساعت‌های آگاهی از حمله مسلحانه به شهرشان، ابتدا به صورت خودجوش به مقابله با آنان پرداختند و سپس با یاری گرفتن از فرماندهی قرارگاه‌های سپاه و بسیج در شهرهای چالوس، بابلسر، محمودآباد، لاهیجان، و بابل، شهر آمل را به شهر سنگرها تبدیل نموده و در مقابل ضدانقلابیون دلاورمردانه به مقاومت پرداختند.
درگیری میان مردم آمل و ضدانقلابیون دو روز به طول انجامید و سرانجام مقاومت مردم و نظامیان کشور، منجر به شکست عناصر ضدانقلاب گردید. حماسه مردم آمل و مناطق همجوار که به محض اطلاع از حمله به شهرشان در سنگرسازی، تدارکات، امدادرسانی، شناسایی دشمن و محل استقرار آنان و همکاری‌های اطلاعاتی، شهر آنها را به قهرمانان دفاع شهری تبدیل کرد. در این حماسه مردم آمل حتی خانه‌های خود را نیز تبدیل به سنگر کردند. و از همین رو این شهر به شهر "هزار سنگر" معروف شد. این حماسه البته موجب شهادت 43 نفر در شهر آمل، 20 نفر در درگیری‌های متفرقه و اطراف شهر و زخمی شدن نزدیک به200 نفر از مردم عادی، نیروهای بسیج و نظامی نیز گردید. در این درگیری‌ها همچنین نزدیک به 60 نفر از مجموع 110 مهاجم نیروهای ضدانقلاب کشته و زخمی شدند و گروه دیگری اسیر گردیدند که بعدها دادگاه انقلاب اقدام به محاکمه آنان نمود.
