انحلال اینستکس؛ شکست اروپا در حفظ استقلال اقتصادی از آمریکا!

به گزارش جماران؛ اعتمادآنلاین نوشت: اینستکس اسفندیار باتمانقلیچ، مؤسس و مدیر عامل اندیشکده اقتصادی بورس و بازار در وب سایت این موسسه خبر از تعطیل شدن سازوکار تجارت هدفمند با ایران موسوم به اینستکس داد و نوشت:

پایان ژانویه سال نو میلادی 2023 برابر شد با تصمیم هیئت مدیره "ابزار حمایت از مبادلات تجاری"(INSTEX) برای انحلال این شرکت و پایان دادن به فعالیت آن.

 اینستکس که در ژانویه 2019 توسط سهامداران اصلی به شمول بریتانیا، فرانسه و آلمان تأسیس شد، بعداً  دولت‌های بلژیک، دانمارک، هلند، فنلاند، اسپانیا، سوئد و نروژ را هم به عضویت پذیرفت. این شرکت دولتی یک ماموریت منحصر به فرد و مشخص داشت. اینستکس در واکنش به خروج دولت دونالد ترامپ از توافق هسته‌ای ایران در ماه مه 2018 ایجاد شد. مقامات اروپایی در آن زمان متوجه شدند که اعمال مجدد تحریم‌های آمریکا مانع تجارت اروپا با ایران خواهد شد.

توافق هسته ای یک معامله سرراست با جزئیات مشخص بود. ایران با محدود کردن برنامه هسته‌ای غیرنظامی خود در ازای مزایای اقتصادی لغو تحریم‌ها موافقت کرده بود. اگر شرکت‌های اروپایی نمی‌خواستند یا نمی‌توانستند با ایران تجارت کنند، مبنا و شرایط اولیه توافق هسته ای با ایران تضعیف می‌شد. به همین دلیل در آن زمان، حمایت از تجارت با ایران به عنوان یک اولویت امنیت ملی تلقی می‌شد.

در آگوست 2018، فدریکا موگرینی، نماینده عالی اتحادیه اروپا و ژان ایو لودریان وزرای خارجه فرانسه، هایکو ماس از آلمان و جرمی هانت از بریتانیا بیانیه مشترکی صادر کرده و در آن متعهد شدند در شرایط بازگشت تحریم های آمریکا،کانال های مالی موثر با ایران را حفظ کنند و همچینن صادرات نفت و گاز ایران هم همچنان ممکن باشد.  آنها در بخش هایی از این بیانیه به یک "ابتکار اروپایی برای ایجاد سازوکاری با اهداف ویژه" اشاره کردند که به کمک آن لغو تحریم‌های ایران ادامه پیدا می‌کند و صادرکنندگان و واردکنندگان اروپایی اجازه خواهند داشت تجارت قانونی با ایران را ادامه دهند.

چند ماه بعد، اینستکس تاسیس شد. در ابتدا، این شرکت توسط میزهای ایران در وزارت خارجه اتحادیه اروپا و تروئیکای اروپایی اداره می شد. مقاماتی که وظیفه کار بر روی اینستکس را داشتند و  اغلب بسیار جوان بودند، به سرعت متوجه شدند که اطلاعات کمی از مکانیزم تجارت اتحادیه اروپا و ایران دارند. هنگامی که آنها به دنبال کمک گرفتن از همکاران در وزارتخانه های دارایی و بانک های مرکزی می‌رفتند، اغلب با مقاومت مواجه می شدند. بسیاری از تکنوکرات‌های اروپایی تمایلی به حمایت از پروژه‌ای نداشتند که هدف آشکار آن کاهش قدرت تحریم‌های آمریکا بود، حتی در زمانی که چهره‌هایی مانند برونو لومر، وزیر دارایی فرانسه و مارک روته، نخست‌وزیر هلند سخنان جسورانه‌ای در مورد نیاز به حفظ و احترام به حق حاکمیت اقتصادی اروپا بر زبان می‌راندند.

در آن مقطع حتی پر فیشر، مدیر اجرایی اینستکس، به دلیل نگرانی از ارتباطش با شرکتی که توسط مقامات آمریکایی به عنوان طرحی برای مقابله با تحریم ها شناسایی شده بود تصمیم گرفت از سمت خود کناره گیری کند.

  سپس، در ماه مه 2019، زمانی که دولت ترامپ مجموعه ای از معافیت های تحریمی را لغو کرد، خرید نفت ایران از سوی اروپا پایان یافت. این امر باعث شد اینستکس تنها ابزار اروپا برای حفظ حداقل برخی از مزایای اقتصادی توافق هسته ای برای ایران باشد. در اواخر همان سال، اینستکس اولین تیم واقعی خود را پس از اینکه گروه جدیدی از دولت های اروپایی به عنوان سهامدار به این سازوکار پیوستند و سرمایه جدیدی به شرکت تزریق کردند، استخدام کرد.

برای مدتی، همه چیز امیدوارکننده تر به نظر می رسید. در زمان رئیس تازه منصوب شده، دیپلمات سابق آلمان، مایکل بوک، گروه کوچکی از افراد با استعداد برای تعریف ماموریت اینستکس و ایجاد یک پرونده تجاری برای فعالیت شرکت ،کار را شروع کردند.  تلاش‌های آن‌ها منجر به اولین تراکنش اینستکس شد که در مارس 2020 تکمیل شد، یعنی فروش حدود 500000 یورو داروی مورد نیاز بیماران خونی. فشار سیاسی برای ارائه ژست حمایت ملموس از ایران در طول همه‌گیری کرونا نیز به عامل محرکی برای دولت های اروپایی‌ تبدیل شده بود.

اما بسیاری پروژه اینستکس را حتی قبل از تکمیل اولین تراکنش محکوم به فنا می‌دانستند. مثلا مقامات ایرانی این سازوکار خاص را مورد تمسخر قرار می دادند. با توجه به اینکه اروپا نتوانسته بود از اینستکس برای ادامه واردات نفت از ایران استفاده کند و در عوض بر تجارت بشردوستانه تمرکز کرد، مقامات ایرانی حتی پس از اثبات امکان‌سنجی فعالیت این سازوکار از آن استقبال نکردند. این که پردازش اولین معامله بیش از یک سال طول کشید به این معنی بود که اروپایی ها فرصت خود را برای پر کردن خلاء ناشی از خروج ایالات متحده از توافق هسته ای از دست دادند.

اینستکس بدون همکاری کامل همتای ایرانی خود، که ابزار ویژه تجارت و مالی (STFI) نام داشت، نمی توانست مبالغ بدهی واردکنندگان اروپایی به صادرکنندگان ایرانی را با پولی که صادرکنندگان ایرانی به واردکنندگان اروپایی بدهی دارند، تسویه کند.

تصمیم به انحلال این شرکت به دنبال موجی از تحولات مانند عدم احیای برجام، ادعای فروش پهپادهای ایرانی به روسیه به منظور استفاده در جنگ اوکراین و سرکوب معترضان صورت گرفت و تصمیم گیرندگان معتقدند که مجموعه این تحولات ادامه فعالیت اینستکس را از نظر سیاسی غیرقابل دفاع می کند.

اما بیشتر تقصیر شکست اینستکس باید متوجه اروپایی‌ها باشد چرا که شکست این شرکت پیش از تحولات اخیر در ایران قطعی شده بود. مقامات اروپایی وعده یک پروژه تاریخی برای اثبات حاکمیت اقتصادی خود را دادند، اما آنها هرگز واقعاً به این وعده متعهد نشده و نماندند .

به مکانیسمی که برای حمایت از میلیاردها دلار در تجارت دوجانبه در نظر گرفته شده بود، سرمایه گذاری ناچیزی تزریق شد. دولت‌های اروپایی هرگز نفهمیدند که چگونه می‌توانند دسترسی به نقدینگی برای  اینستکس را تضمین کنند تا زمانی که فروش نفت به صفر می‌رسد، بتوان از عهده مدیریت تجارت بزرگ اروپا با ایران برآمد.

برای ایرانی‌ها، این مساله به تنهایی گواه این بود که رهبران اروپایی اینستکس را یک ژست سیاسی برای آرام کردن ایران می‌دانستند و نه ابزاری اقتصادی که اقتصاد ایران را در مواجهه با «فشار حداکثری» ترامپ مقاوم کند.

امروز نیز که موسسان و سهامداران اینستکس در سکوت این سازوکار را منحل کرده و بی سر و صدا دارایی های اندکی را که شرکت در اختیار داشت مانند لپ تاپ، صندلی اداری و غیره فروخته‌اند، ایران چیزی از دست نخواهد داد بلکه این اروپاست که در حال شکست است. قرار بود اینستکس بستر آزمایشی برای روش‌های جدید تسهیل تجارت بدون اتکا به کار با بانک های ریسک گریز برای پردازش تراکنش‌های فرامرزی باشد. اگر این نوآوری موفق می شد  می‌توانست ابعاد جدیدی به دیپلماسی اقتصادی اروپا بخشیده و همزمان به اروپا کمک کند تا  تا قدرت یورو را در تجارت جهانی به تصویر بکشد.

ابتدای سال 2021، این سازوکار به دنبال مجوز بانکداری فرانسوی بود اما در اوایل سال 2022 این روند متوقف شد. توضیح اینکه فعالیت اینستکس به‌عنوان یک بانک دولتی با مأموریت خاص برای پردازش پرداخت‌ها از طرف شرکت‌های اروپایی که مایل به کار در حوزه‌های  پرخطر - از جمله حوزه هایی که تحت برنامه تحریم‌های گسترده ایالات متحده قرار می‌گیرند-  هستند چه اهمیتی دارد دشوار است.  چنین بانکی می توانست به ابزار قدرتمندی برای اروپا تبدیل شود تا قدرت اقتصادی خود را در مواجهه با تحریم های آمریکا نشان دهد. علاوه بر این، حتی در مواردی که اروپا شخصا تحریم‌ها را اعمال می‌کند- مانند روسیه- نیز وجود این سازوکار مفید بود.

از سوی دیگر تعهد به اقدام های انسان دوستانه به این معناست که کالاهایی مانند غذا و دارو باید همچنان خرید و فروش شوند، حتی زمانی که اکثر معاملات با یک کشور خاص ممنوع است. اینستکس می‌توانست به هدفمندتر شدن تحریم‌های اروپایی به گونه ای که مردم عادی را تحت تاثیر قرار ندهد کمک کند.

برای آن دسته از افرادی که مستقیما با این سازوکار درگیر بودند نکته اصلی این است که هنوز چیزهای زیادی درباره روش‌های پیچیده تأثیر تحریم‌های آمریکا بر سیاست اروپا در قبال کشورهای چون ایران آموخته نشده است.  درست است که اینستکس دستاوردی نداشت اما حداقل  گروهی از تکنوکرات‌ها در وزارتخانه‌های خارجه و دارایی اروپا درس‌های ارزشمندی درباره محدودیت‌های حاکمیت اقتصادی اروپا آموختند. اما یک بررسی کامل تر در مورد اینستکس بدون شک درس های مهمی برای آینده قدرت اقتصادی اروپا در جهانی تحت سلطه تحریم های ایالات متحده ارائه می دهد.