در بخشی از بیانیه جمعی از دانش‌آموختگان دانشگاه صنعتی شریف آمده است: به اعتراض‌های غیروقیحانه (ولو اعتراض‌های براندازانه) باید به شیوه‌ی اقناعی و عقلانی رسیدگی کرد. ایده‌ی براندازی ایده‌ی نادرستی است و مایلیم مختصری در این رابطه استدلال کنیم. نظام جمهوری اسلامی یک نظام بالنده و متکامل است که در عرصه‌های متنوع، پیشرفته و توسعه یافته است و بدون دیدن این پیشرفت‌ها در کنار نقاط ضعف نمی‌توان تصور درستی از چیستی ماجرای امروز ایران داشت. بیایید در مقام بحث سیاسی، صرفا به اشکال‌ها توجه کنیم.
به گزارش جماران؛ به نقل از ایسنا، جمعی از دانش‌آموختگان دانشگاه صنعتی شریف، بیانیه‌ای درباره شرایط این روزهای کشور منتشر کردند.
متن کامل بیانیه جمعی از دانش‌آموختگان دانشگاه صنعتی شریف، درباره شرایط این روزهای کشور، بدین شرح است:
«به نام خداوند فرزانه و مهرورز
بیانیه جمعی از دانش‌آموختگان دانشگاه صنعتی شریف
سلام به هم‌دانشگاهی‌های دیروز و امروز، نخبگان دانشگاهی و مردم عزیز ایران
به عنوان جمعی از دانش‌آموختگان دانشگاه صنعتی شریف، با توجه به شرایط امروز ایران، لازم دانستیم چند نکته را بیان کنیم.
۱) ما با احساس تعلق به خانواده‌ی بزرگ دانشگاه شریف و دلبستگی به ایران اسلامی و همدلی با دانشجویان، معتقدیم شریف یکی از دانشگاه‌های خوب و پرافتخار است و شریفی‌ها دانشجویانی مستعد هستند که از محضر اساتیدی برجسته بهره می‌برند و به همین سبب نسبت به میهن خود مسئولیت بیشتری در مقایسه با عموم مردم دارند.
۲) فعالیت سیاسی از هر نوع آن و از جانب هر گروهی، تنها در چارچوب عقلانیت و اخلاق معنادار است. بنابراین هتاکی، دریده‌گویی، آشوب‌طلبی، ضرب و شتم، به ابتذال کشاندن دانشگاه، تهدید و ارعاب سایر دانشجویان و امور بهت‌آور و شرم‌آور دیگر (که به اختصار آن را «وقاحت» می‌نامیم) از جانب هر گروهی که باشد محکوم است و مایه‌ی شرمساری است و نباید به بهانه‌ی «فعالیت سیاسی» روا داشته شود.
۳) سرشت «اعتراض عاقلانه» با سرشت «وقاحت» متفاوت است؛ یکی راهگشا است و دیگری بن‌بست‌آفرین. یکی با حس مسئولیت همراه است و دیگری جز ایجاد شکاف اجتماعی اثر دیگری ندارد. با یکی می‌توان (دستکم در برخی موارد) همدلی کرد اما با دیگری هرگز. در قبال اعتراض باید سعه‌ی صدر داشت اما در قبال وقاحت‌های قباحتبار (از هر کسی و با هر گرایشی) باید قاطعیت داشت. اعتراض عاقلانه هم بایسته و هم ممکن است. شاهد امکان وقوعی آن، برنامه‌ای است که با مجوز دانشگاه در سالن جباری توسط یکی از تشکل‌های سیاسی معترض برگزار شد. این سبک از فعالیت سیاسی، از جانب هر تشکل و گروهی که باشد از این جهت که «ادب گفت‌وگو می‌نماید» و شکاف اجتماعی ترمیم می‌کند» ستوده است. ما نیز به بسیاری از ساختارها یا کنش‌های مسئولان کشور اعتراض‌هایی (ریز یا درشت) داریم. اعتراض اگر از سر مسئولیت باشد پیامدهای سازنده دارد ولی وقاحتی که ناشی از گسستگی از کشور و رفع مسئولیت است تنها شکاف‌های زیانبار اجتماعی را افزایش داده و راه پیشرفت را سخت‌تر می‌کند. ترمیم این شکاف‌های اجتماعی جز از طریق گفتگوهای صبورانه و فراوان فرهیختگان جامعه امکانپذیر نیست.
۴) وقاحت‌ها هرچند توجهات رسانه‌ای قابل توجهی داشته اما بنا بر گزارش‌های میدانی دقیق، به جمعی بسیار کوچک (حدود ۳ درصد جمعیت دانشجویان) و نه همه‌ی معترضان مربوط می‌شود. هیچ رسانه‌ای نباید با «تعمیم ناروا» وقاحت را به «همه‌ی دانشجویان معترض شریف» یا حتی «همه‌ی دانشجویان شریف» تسری بدهد. برای ترسیم «چهره واقعی» نخبگان دانشگاه شریف، نباید صرفا به آنان که هیاهو می‌کنند نگریست. یکی از مؤلفه‌های مهم و فراموش شده در ترسیم چهره‌ی شریف، نقشی است که دانش‌آموختگان نخبه‌ی این دانشگاه در ساخت کشور ایفا می‌کنند. آنان که همچون شهیدان «مصطفی احمدی روشن» و «احسان قدبیگی» بی‌ادعا و خموش، دلسپرده آبادانی و عزت و پیشرفت ایران هستند. شرافت‌های شریف را نباید به پای بیشرمی‌های غیرشریف فراموش کرد.
۵) «قاطعیت» در برخورد با وقاحت، نه تنها منافاتی با دعوت به گفتگو ندارد بلکه مقدمه‌ی آن است «پرتاب آجر» و «جنگ» و «ارعاب و تهدید سایر دانشجویان» مانع اکید گفتگو و حرکت به سوی فرهیختگی است. به نظر ما تداوم این وقاحت‌ها به خاطر عدم برخورد قاطعانه با وقاحت از سوی مسئولان محترم دانشگاه است. برخورد قاطعانه با «وقیحان» مطالبه‌ی اکید ما از ریاست محترم دانشگاه و کمیته‌ی انضباطی است. علاوه بر این پیشنهاد می‌کنیم اتفاقات رخ داده با کمک متخصصان مربوطه، ریشه‌یابی شوند و راه‌حلی پایدار برای حل مشکلات دانشگاه یافت.
همچنین پیشنهاد می‌کنیم با ترویج و ادامه کرسی‌های آزاداندیشی و گفت‌وگومحور، فضایی عقلانی برای اصلاح اجتماعی و برطرف کردن ایرادات اساسی و شنیدن مطالبات به‌حق ایجاد شود.
۶) به اعتراض‌های غیروقیحانه (ولو اعتراض‌های براندازانه) باید به شیوه‌ی اقناعی و عقلانی رسیدگی کرد. ایده‌ی براندازی ایده‌ی نادرستی است و مایلیم مختصری در این رابطه استدلال کنیم. نظام جمهوری اسلامی یک نظام بالنده و متکامل است که در عرصه‌های متنوع، پیشرفته و توسعه یافته است و بدون دیدن این پیشرفت‌ها در کنار نقاط ضعف نمی‌توان تصور درستی از چیستی ماجرای امروز ایران داشت. بیایید در مقام بحث سیاسی، صرفا به اشکال‌ها توجه کنیم. «براندازی» تنها در صورتی از منظر عقلانی قابل دفاع است که بدیلی «بهتر مساوی» برای نظام وجود داشته باشد. چه بدیلی برای نظام جمهوری اسلامی مطرح است؟ و چه کسی طراح آن است؟ پرچمداران رسانه‌ای آشوب‌های فعلی (که عموما گروهک‌هایی خارج‌نشینند و با حمایت دولت‌های آمریکا ، انگلستان و سعودی به فعالیت می‌پردازند) بدیل عاقلانه‌ای برای وضع موجود نیستند. این گروه‌ها مدعیان دروغین دموکراسی هستند زیرا بعد از سال ۵۸ در حالی که بیش از ۹۸ درصد مردم به جمهوری اسلامی رای دادند، به جای کمک به راه‌اندازی جمهوری اسلامی جلوی آن ایستادند. چهره‌های جریان براندازی آنچنان از لحاظ تفکر و ایده‌ی سیاسی از یکدیگر واگرا هستند که در عمل امکان مشارکت در ساختن یک نظام سیاسی جدید را ندارند، و هیچ‌یک از آنان درصد هواداری ندارند که مردم را نمایندگی کنند. حمایت از ایده‌ی براندازی، صرفا حمایت از خرابی ایران، حرکت به سمت تجزیه و یا جنگ داخلی است. آنها که جوانان را تشویق به خشونت می‌کنند سودایی جز نابودی ایران ندارند. از هر معترضی که خود را با «براندازان» همراه نمی‌داند انتظار می‌رود که این نکته را با صدایی رسا اعلام نماید و نقد و اعتراض و اصلاح و پیشنهاد را صبورانه و در چارچوب‌های مدنی دنبال نماید.
با آرزوی همه‌ی خوبی‌ها و موفقیت‌ها برای مردمان سرزمین‌مان ایران»
گفتنی است؛ اسامی امضاکنندگان بیانیه دانش‌آموختگان دانشگاه صنعتی شریف که تا ساعت ۲۲ سیزدهم آذرماه ۱۴۰۱ به عدد ۵۲۷ رسیده است، در نزد ایسنا موجود است.
