سید مسعود رضوی نوشت: آنچه برای ما اهمیت دارد، فوتبال به مثابه یکی از مهم ترین سازوکارهای زیستن در جهان و ایرانمان، و شهر و شهرستان و حتی روستاهای ماست؛ زیرا نه فقط در جانب ورزش و رقابتی هیجان انگیز به تخلیه شور و هیجان یاری می کند، که فشار روانی زندگی و بار سختی‌ها و جدیّت شکنندة زندگانی را برای بسیاری از مردم سهل و سبک می کند و این فقط یکی از ده‌ها و بلکه صدها خصوصیت فوتبال برای ما و همة مردم است.
به گزارش جماران؛ سید مسعود رضوی در یادداشتی با عنوان «یک تیم، یک ملت» در روزنامه اطلاعات نوشت:
قطر، کشور کوچک حاشیه جنوبی خلیج فارس از امروز در جایگاه میزبان مسابقات جام جهانی فوتبال در مرکز توجه رسانه ها و افکار و دیده های عموم مردم جهان قرار گرفته است.
جام کنونی البته با اما و اگرها و پشت پرده های نامعلوم آغاز شده است.
آنچه برای ما اهمیت دارد، فوتبال به مثابه یکی از مهم ترین سازوکارهای زیستن در جهان و ایرانمان، و شهر و شهرستان و حتی روستاهای ماست؛ زیرا نه فقط در جانب ورزش و رقابتی هیجان انگیز به تخلیه شور و هیجان یاری می کند، که فشار روانی زندگی و بار سختی‌ها و جدیّت شکنندة زندگانی را برای بسیاری از مردم سهل و سبک می کند و این فقط یکی از ده‌ها و بلکه صدها خصوصیت فوتبال برای ما و همة مردم است.
امتیازات این ورزش شگفت انگیز و محبوب، چنان گسترده است که در آکادمی‌ها و رسانه های فکری و جامعه شناسی و فلسفی، دربارة آن اندیشه و پژوهش می شود و بزرگان سیاست و هنر و جامعه نیز با نزدیکی و توجه بدان، می کوشند خود را بیشتر در معرض دید مردم قرار دهند. فوتبال یک آیین است و یک ایدة روانکاوی و فهم جمعی، فوتبال یک برنامه برون رفت و یک نظام مالی و یک نقشه راه قدرتمند برای یک مجموعه است… مجال نیست وگرنه باید در هر زمینه و سرفصلی که گفته شد، مفصل سخن بگوییم.
در اینجا برای آنکه ملموس تر و روشن‌تر سخن بگویم لازم است مثالی از جامعة خود بیاورم. بازی تاریخی ایران و استرالیا، که به حماسة ملبورن شهرت یافته است، حتما در خاطر همه مسئولان و جوانان و میانسالان آن زمان که اینک پیر و دنیادیده شده اند بازمانده و خاطراتش هست. پس از پیروزی ایران، چنان شوق و همبستگی و حضوری در هر کوی و برزن در وطن عزیزمان دیده شد که تا پیش از آن ممکن نبود. جامعه ای پنهان برآمد و اشتیاق و روحی نهفته زنده شد. نه در یک تن و یک نسل و یک شهر، که در یک ملت تجلی یافت. فوتبال اینک عین زندگی و بخش جدایی ناپذیر حیات ماست.
فوتبال بازی است و می‌تواند موجب اعتلای انسان‌ها شود. آمیزه و آموزه ای از قدرت و لذت به ارمغان می آورد. دیگر جنگ و خصومت گلادیاتورها نیست، بشر آموخته و فوتبال به آدمی گوشزد می کند که زندگی قواعدی دارد و باید در مساوات و برای همگان لازم‌الاجرا باشد. اگر مربی و کاپیتان یا داوری انتخاب کردیم، او وظایف مشخصی در چارچوب اهداف و آرزوهای تیم و هواداران دارد و نمی تواند فراتر از آن، هرچه خواست بگوید و پاسخگو نباشد. نمی تواند توقع احترام و عظمت داشته و شوق هواداران و تماشاچیان را نادیده بگیرد و خود را از شکست‌ها و ضعف‌ها برکنار بداند. فوتبال تمرین خلاقیت فردی و همکاری تیمی است.
فرد و جمع در یک نقطه به هم می رسند و در همان نقطه یگانه می شوند تا به هدفی مشخص برسند. در سطح تیم ملی، این هدف، به آرمانی میهنی و ارزش‌های یک ملت پیوند می‌خورد و اگر در روز فینال جام جهانی، کل دنیا تقریبا در حالت تعطیل یا نیمه تعطیل قرار می گیرد، دلیلش یک بازی، یا دفع و رفعِ اوقات فراغت نیست؛ بلکه بازیابی روح سترگ رقابت است که از اعماق تاریخ و فرهنگ بشر باز آمده تا به تک تک ما گوشزد کند ما یک تیم هستیم، یک جمع، یک جامعه با سلایق متفاوت و علایق مشترک، با رفتارهای متفاوت و اهداف واحد؛ باید بکوشیم و وظایف خود را به درستی انجام دهیم، تمرین و ممارست کنیم، بر مهارت‌ها بیفزاییم، بهترین افراد و شایسته ترین ها را برای هر پست برگزینیم، اشتباهات را جبران کنیم، فروتنی پیشه کنیم و با هواداران مشتاق و بی ادعایمان همدل باشیم، تکبر را کنار بگذاریم و بیشتر کار کنیم تا محبوب شویم و هیچ کس نباید از قانون و قواعدی که برای همگان لازم الاجراست، تخطی کند یا از پاسخگویی طفره رود، خواه مربی باشد یا کاپیتان یا ستاره تیم! عزت پیروزی از آن همگان و اندوه شکست هم نصیب همگان خواهد بود. زیرا ما یک تیم هستیم، یک جامعه هستیم. یک ملت هستیم.
برای تیم ملی کشورمان آرزوی پیروزی و بازی‌های درخشان دارم و یقین دارم.
