مجموعه ای از استفتائات آیت الله جوادی آملی در مورد عزاداری سیدالشهداء در این پست جمع آوری شده است.
به گزارش جماران؛ آیت الله العظمی جوادی آملی به ۷ پرسش در مورد عزاداری محرم پاسخ دادند.
مجموعه ای از استفتائات آیت الله العظمی جوادی آملی در مورد عزاداری سیدالشهداء جمع آوری شده که جهت اطلاع مخاطبان منتشر می گردد.
۱. قمه و زنجیر چاقویی زدن و تیغ کشیدن در مجالس عزای اهل‌بیت(علیهم السّلام) چه حکمی دارد؟
چیزی که در شرایط کنونی، مایه وهن اسلام است، مانند قمه زدن و …، جایز نیست. چیزی که مایه تعظیم شعایر است یا سبب هتک نیست، مانند زنجیر زدن، جایز است.
١/١٢/٨٠
۲. گفتن ذکرهایی مثل خدای من حسین است، من علی‌‌اللّهیم و لا إله إلاّ فاطمه چه حکمی دارد؟
باید ترک شود.
١/١٢/٨٠
۳. در مراسم عزای سید الشهداء(علیه السّلام) لطمه زدن به صورت به دور از ریا و تظاهر، چه حکمی دارد؟
صرف نظر از حکم لطمه‌زدن به صورت در مصیبت، انجام چنین کاری اگر موجب ضرر قابل اعتنا نباشد، اشکال ندارد.
١٢/۴/٨١
۴. هروله کردن (حالتی بین راه‌رفتن و دویدن) همراه با سینه‌زنی در مراسم عزاداری، چه حکمی دارد؟
هروله ذاتاً اشکال ندارد، ولی اگر موجب وهن عزاداری شود، اشکال دارد.
١٢/۴/٨١
۵. سینه زدن با بدن برهنه، به دور از چشم نامحرم چه حکمی دارد؟
در صورتی که مصون از نگاه نامحرمانه ـ نه خصوص نامحرم ـ باشد، اشکال ندارد.
١٢/۴/٨١
۶. در برخی مجالس که برای بزرگداشت اهل‌بیت(علیهم السّلام) برپا میشود، مسایلی به چشم می‌‌خورد؛ از جمله:
۱. تصریح به الفاظی که دلالت بر الوهیت اهل‌بیت(علیهم السّلام) دارد؛ مانند لا إله إلاّ علی و … .
۲. خواندن اشعار و بیان مطالبی که مقام خداوند را در برابر اهل‌بیت(علیهم السّلام) پایین می‌‌آورد؛ مانند خدا عکس علی را ماچ می‌‌کرد.
۳. انجام بعضی کارها در منظر مردم، برای اظهار ذلّت در برابر اهل‌بیت(علیهم السّلام) ؛ مانند آویختن زنجیر به گردن و درآوردن صدای حیوانات.
۴. نسبت دادن برخی امور به اهل‌بیت(علیهم السّلام) که به ظاهر با عصمت آنان منافات دارد.
برخی افراد در توجیه این اعمال که در آن شائبه حرمت وجود دارد، می‌‌گویند: دستگاه امام حسین(علیه السّلام) از محدوده فقه خارج است. لطفاً با بیان نظر شریفتان، راهگشای ما برای دستیابی به بینشی به دور از اشتباه و بهره‌مندی صحیح از مجالس اهل‌بیت(علیهم السّلام) باشید.
۱. اهل‌بیت عصمت و طهارت(علیهم السّلام) همتای قرآن کریم، معصوم و حجّت الهی‌‌اند.
۲. تعظیم شعایر اهل‌بیت(علیهم السّلام) مورد ترغیب اکید شارع مقدس است.
۳. در تمام مراسم، لازم است از غلو پرهیز شود.
۴. لازم است در همه مراسم، از گفتار یا رفتاری که موجب هتک مقام شامخ امامت و وهن خاندان عصمت یا اهانت به اصل عزاداری است، احتراز شود.
۵. نهضت سید الشهداء(علیه السّلام) برای احیای حق و اماته باطل بود؛ کاری که حق نباشد، انجام دادن آن مخالف هدف قیام حسینی(ارواحنا فداه) است.
٢٢/١/٨١
۷. جمعی از جان‌نثاران و شیعیان و محبّان اهل‌بیت عصمت و طهارت همه ساله در ایام ماه محرّم و صفر از سالیان دراز تاکنون مشغول به اقامه عزاداری سرور و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین(علیه السلام) و دیگر ائمه معصومین(علیهم السلام) در نقش تعزیه و شبیه‌خوانی در شهر مذهبی سیدان فارس که سرای سادات و دارالمؤمنین است و دیگر قُرای فارس و خودِ شهر شیراز بوده و هستیم و طریقه‌اش آن است که مرد لباس مخصوص زنانه نمی‌پوشد و پیراهن سیاه عربی پوشیده و با پارچه سیاه تا روی بینی را می‌پوشانند و اطفال هم لباس عربی پوشیده به زبان حال می‌خوانند و اجتماع مرد و زن مخلوط به هم نمی‌باشد و آواز غنا در کار نیست و ساز و شیپور و طبل که مخصوص عزاداری است، به صورت مارش عزا می‌نوازند و چون اشعار تعزیه ما را شاعر گرانقدر مرحوم آقای میرزا علی‌جان کاویانی‌راد متخلّص به سُکوتی که از اساتید تعزیه در ایران بوده‌اند از نصّ احادیث معتبره شیعه روایات را به شعر درآورده‌اند، نسخه‌ها در بین نسخه‌های سراسر ایران بی‌نظیر می‌باشد و ایشان از اهل داراب کلاه ساری بوده‌اند که مقدّرات و برپایی عزای امام حسین که در سراسر ایران مسافرت می‌نموده‌اند، جهت اجرای مراسم تعزیه ایشان را به فارس کشانیده و در آنجا ساکن و مدفون شده اند و حدود سیصد مجلس تعزیه از ایشان به یادگار مانده که قابل تحسین است و حتی‌الامکان در مجالس ما اشعار دروغ خوانده نمی‌شود و مجالس با شکوه خاص برگزار می‌گردد و به کثرتی شور و گریه برپا میشود که قابل توجّه است. آیا رفتن در همچو مجالس و گرفتن اجرت و اقامه آن در فتوای حضرت‌عالی چه صورت دارد؟ آنچه را که در احکام دین مُبین اسلام از فتوای آن وجودِ معدنِ مَجد و شرف است به دست خطّ شریف مرقوم و مُزین فرمایید.
۱. در صورت حفظ همه شرایط مرقوم در استفتا اقامه، شرکت و تهیه مقدّمات جایز بلکه راجح است.
۲. چون هدف نهضت سیدالشهداء(علیه السلام) استنقاذ بندگان خدا از جهالت و ضلالت بود، نباید طرزی رفتار کرد که تعزیت به جای تعلیم و تربیت و تزکیه نفوس قرار گیرد.
