«مردم از ریزهکاریهای این جنگ خبر دارند و میدانند که این منازعات و مانعتراشیها برای خدا و حتی برای مصالح ملت و کشور و نظام نیست، بلکه برای اینست که چرا بخشی از قدرت در دست تو باشد و بهصورت کامل در اختیار من نباشد. حتی این را هم میفهمند که برجام اگر کار این دولت نبود و کار من بود خیلی هم خوب بود و افایتیاف هم چون مشکل این دولت را حل میکند نباید تصویب شود. »
به گزارش جماران، مسیح مهاجری در سرمقاله امروز(شنبه) روزنامه جمهوری اسلامی نوشت:
تحولات این روزهای منطقه و جهان برای ما ایرانیها هم درسآموز است. بیتوجهی به واقعیتهای پیرامونی نباید موجب شود وظایف و تکالیف خود را فراموش کنیم و به بعضی از داشتههای خود غرّه شویم. همین فراموشی است که ما را به لبه پرتگاه خواهد برد.
عدهای تلاش میکنند با تهمت دخالت در امور داخلی کشورهای منطقه، جمهوری اسلامی ایران را بهخاطر وقایع این روزهای چند کشور منطقه سرزنش کنند. این، نتیجه نداشتن تحلیل صحیح از مسائل جاری است. منافع ملی ما ایجاب میکند در خارج از مرزها با دشمنانی که علیه جمهوری اسلامی ایران و منطقه توطئه میکنند و قصد براندازی یا تضعیف این نظام را دارند مقابله کنیم. اگر دولت آمریکا و دولتهای اروپائی به خود اجازه میدهند در این منطقه با هزاران کیلومتر فاصله دخالت کنند، ما که در این منطقه هستیم و دخالتهای آنها امنیت و منافع ملی ما را به خطر میاندازد چرا برای خنثی کردن توطئههای آنها وارد عمل نشویم؟ اینکه امام خمینی از آغازین روزهای نهضت روحانیت در سال 1342 بر سر اسرائیل و آمریکا و انگلیس و شوروی آن زمان فریاد میزد، به همین دلیل بود که آنها منافع ملی ایران و کشورهای منطقه را به خطر انداخته بودند و نسبت به اسلام و امت اسلامی خصومت میورزیدند. آن روز دولت ایران نیز با آنها همراهی میکرد چون دستنشانده آنها بود ولی امروز که به برکت زعامت امام و همت مردم ایران، کشور ما مستقل است و به سنگری مستحکم برای مبارزه با دخالتهای استعمارگران در سرنوشت ملتهای مسلمان و منطقه تبدیل شده، ما علاوه بر فریاد ضداستکباری و ضد مداخلات خارجی، باید در عمل نیز به کمک ملتهای مظلوم منطقه بشتابیم و با توطئههای سلطهطلبان مقابله کنیم. فلسفه حمایت قدرتمندانه نظام جمهوری اسلامی از مردم مظلوم یمن، عراق، سوریه، لبنان و سایر مظلومان اینست. این اقدام، علاوه بر اینکه مقتضای منافع ملی ملت ایران است، منطبق بر تعالیم اسلام و عمل به اصل 154 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران است.
نکته مهمتر در این مبحث، توجه به مسائل داخلی است که بدون پرداختن دقیق به آنها نمیتوانیم به وظایف برون مرزی خود عمل کنیم.
اولویت اول در مسائل داخلی به مردم تعلق دارد. در میان مسائل مختلف مربوط به مردم، معیشت در صدر قرار دارد. معیشت مردم، با استمرار منازعات میان مسئولین و جناحهای سیاسی نهتنها بهبود نمییابد بلکه هر روز سختتر خواهد شد. وقتی منازعات وجود دارد، فرصتطلبها با استفاده از زمینهای که به وجود میآید مشغول سوءاستفاده میشوند. فساد، که امروزه مشکل بزرگ اقتصادی کشور است، از همینجا شروع میشود و ادامه و گسترش مییابد. اگر تبلیغات کسانی که با حمایت ایران از ملتهای مظلوم منطقه مخالفت میکنند در میان مردم طرفدار پیدا میکند، به همین دلیل است که بسیاری از مردم با مشکلات مالی دست و پنجه نرم میکنند و نمیتوانند حمایت از ملتهای دیگر که هزینه دارد را بپذیرند. مسئولان باید به اقتصاد سروسامان بدهند، مشکلات معیشتی مردم را حل کنند، بیکاری را ریشهکن نمایند، موانع کسب و کار را از بین ببرند و از هرجهت رفاه مردم را تامین کنند تا کسی در داخل با حضور جمهوری اسلامی ایران در خارج مرزها مشکلی نداشته باشد. مسئولان ما باید این واقعیت را لمس کنند که مردم با هزینه کردن برای تامین منافع ملی مخالف نیستند به این شرط که دچار مشکلات و تنگناهای شدید معیشتی نباشند و با چشم خود تبعیضها را نبینند.
رتبه دوم در میان مسائل داخلی متعلق به جنگ قدرت میان متصدیان بخشهای مختلف نظام است. مردم از ریزهکاریهای این جنگ خبر دارند و میدانند که این منازعات و مانعتراشیها برای خدا و حتی برای مصالح ملت و کشور و نظام نیست، بلکه برای اینست که چرا بخشی از قدرت در دست تو باشد و بهصورت کامل در اختیار من نباشد. حتی این را هم میفهمند که برجام اگر کار این دولت نبود و کار من بود خیلی هم خوب بود و افایتیاف هم چون مشکل این دولت را حل میکند نباید تصویب شود. اینها را مردم در کوچه و بازار و خانه و محل کار به زبان میآورند و تمام بازیهای جدید رسانهای و فضای مجازی علیه برجام و لوایح مرتبط را حقههای تبلیغاتی برای انتخابات میدانند. این، یعنی قربانی کردن منافع ملی در برابر مطامع شخصی و جناحی.
مسئولان باید به شعور مردم احترام بگذارند و آن را نادیده نگیرند. مردم ایران صاحب تشخیص و درک بالائی هستند و با مسئولان همراهی میکنند بشرط آنکه از آنها صداقت ببینند.