نسل‌های متوالی‌ست که قوت غالب مردمان این منطقه «ماهی»ست؛ ماهی غذای سنتی این مردم است؛ اما این روزها «ماهی» به دلایل متعدد از جمله قیمت‌های نجومی آن، ماه‌هاست که از سبد غذایی مردم خارج شده و این زنگ خطری برای سلامتی آنهاست. یک دلیل دیگرِ این حذف، کشتی‌های بزرگ ماهیگیری چینی و هندی هستند که ماهی‌ها را می‌روبند و می‌برند.
به گزارش جماران، منطقه ثلاث از سه بند دیر، کنگان و طاهری تشکیل شده است. ساکنان این منطقه که از قدیم‌الایام یا ماهیگیر بودند و یا در تجارت کالا از کشورهای حاشیه خلیج دست داشتند، این روزها فرصت محدود دیگری نیز برای اشتغال دارند؛ کار در پروژه‌های نفت و گاز پارس جنوبی.
البته این فرصت برای بومی‌های منطقه به شدت «محدود» است و نصیب تعداد اندکی از آنها می‌شود؛ باقی همه در همان مشاغل سنتی خرده‌پا اشتغال دارند و به همان سبک قدیم، روزگار می‌گذرانند. مردم محلی کنگان و دیر، بیشتر به عنوان کارگر ساده در پروژه‌های نفت و گاز پتروشیمی اشتغال دارند. کارگری ساده در مناطق آزاد اقتصادی نه درآمد مکفی دارد و نه «امنیت شغلی».
ساکنان این منطقه که در دیر و کنگان ساکن هستند و اکثریت آنها را کارگرانِ کم‌درآمد یا کاسبان خرده‌پا تشکیل می‌دهند، می‌گویند: ما نسل‌های متوالی‌ست که قوت غالب‌مان، «ماهی»ست؛ ماهی غذای سنتی این مردم است؛ در گذشته ماهی، هم در دسترس بود و هم قیمت مناسب داشت؛ لذا حداقل یک وعده غذایی روز را خوراکِ دریایی و ماهی تشکیل می‌داد اما حالا ورق برگشته است.
آنها می‌گویند: این روزها «ماهی» به دلایل متعدد از جمله قیمت‌های نجومی آن، ماه‌هاست که از سبد غذایی مردم خارج شده و این زنگ خطری برای سلامتی آنهاست. یک دلیل دیگرِ این حذف، کشتی‌های بزرگ ماهیگیری چینی و هندی هستند که ماهی‌ها را می‌روبند و می‌برند.
مردم بنادر ثلاث در بوشهر می‌گویند: اگر ماهی را از سبد غذاییِ کارگران کم درآمدِ بندرنشین حذف کنند، زندگی و سلامت خانواده‌های آنها به خطر می‌افتد و سوءتغذیه، فرزندانِ کارگرانِ جنوب را تهدید می‌کند؛ ظلم بزرگی‌ست که بندرنشین باشی اما نتوانی ماهی بخوری!
