دبیرکل حزب اتحاد ملت ایران اسلامی می گوید: از حوادث دی ماه و بعد از آن، ما خیلی لطمه خوردیم اما می دانم که مردم به سمت اصلاحات بر می گردند. مردمی که از اصلاحات سرخورده شده اند می روند جست وجو می کنند چون راه دیگری پیدا نمی کنند بر می گردند به سمت اصلاحات.
به گزارش جماران، علی شکوری راد گفت و گویی با ایرنا داشته که گزیده آن را در ادامه می خوانید:
- دانشگاه یک خاصیتی که دارد این است که دانشجو می آید و می رود. برای همین عارضه‌ای که در دانشگاه ها به وجود می آید باقی نمی ماند. یک خاصیت دانشگاه این است که هم خوب است و هم بد؛ هم انباشت تجربه کمتر در آن صورت می گیرد و هم سرخوردگی در آن باقی نمی ماند.
-دی ماه همه را غافلگیر کرد و بعضی ها خیلی نگران شدند و بعضی ها خیلی خوشحال.
-ابعاد تظاهرات دی ماه خیلی بزرگ نبود اما فراگیر شدن آن نشان از بستری بود که تازه کشف شده بود. حاکمیت پذیرفت که اعتراض یک امر فراگیر ملی است اما به جای اینکه به آنها توجه کنند و بهره‌ای برای اصلاح رویکردها ببرند، خود را برای سرکوب آماده کرد.
مطمئنم که فضای امروز جامعه با فضای سال دیگه متفاوت خواهد بود چرا این تفاوت ایجاد می شود؟ به دلیل اینکه اصلاح طلبان متوجه غفلت های خود می شوند و اصلاح عملکرد خواهند داشت ثانیاً مردمی که از اصلاح طلبان رویگردان شده اند رفته اند و دیده اند آیا افرادی هستند که بتوان به آنها اعتماد کرد یا نه؟
بنابراین یک کار دو طرفه ای صورت خواهد گرفت و اگر اصلاح طلبان درست عمل کنند ما دوباره شاهد احیاء این رابطه خواهیم بود؛ احیای اعتماد مجدداً امکان پذیر است مهم این است که ما کار خود را درست انجام دهیم و توجه داشته باشیم که ما تا حرکتی نکنیم برکتی هم حاصل نخواهد شد. یعنی اگر بناست که اتفاقی در صحنه سیاست ما به وجود بیاید ما حتماً باید کارهای مثبتی انجام دهیم. این هم که بعضی ها شعار می دهند اصلاح اصلاحات یا نواصلاح‌طلبی یا بازنگری در اصلاحات یا ...، بیشتر بر عملکردها و رویکردها دلالت می کند وگرنه خود اصلاحات که قابل تغییر نیست و ظرفیتی برای همچنین اصلاحی وجود ندارد. گفتمان چیزی است که همیشه هست و قابل اصلاح نیست و اصلاح گفتمان، هدف و... امکان پذیر نیست. آن چیزی که اصلاح در آن صحت دارد رویکردی است که اصلاح طلبان نسبت به مردم دارند. یعنی این رویکرد باید اصلاح شود تا اعتماد برگردد.
اصلاح طلبی همیشه با عدالت خواهی قرین بوده، در مقاطعی شعارهای سیاسی معطوف به آزادی خواهی پررنگ تر شده و در شرایطی شعارهای عدالت خواهی. وگرنه آزادی خواهی و عدالت خواهی اجزای لاینفک اصلاح طلبی هستند منتهی این انذار که عدالت در گفتمان اصلاح طلبی در سال های اخیر کم رنگ بوده را باید پذیرفت و این روند را اصلاح کرد.
به همین دلیل هم می گویند چرا نسبت به اعتراضات معلمان و کارگران ورود نمی کنید؟ البته این هم درست نیست که ورود نمی کنیم مثلاً کانال امتداد که متعلق به حزب اتحاد است صدای آنها را منعکس کرده است. علت اینکه حزب در این مواقع ورود نمی کند این است که هر گاه حمایت سیاسی از مطالبات صنفی می شود آنها در رسیدن به هدف خود دچار مشکل می شوند. اگر ما مداخله کنیم ما را متهم می کنند که می خواهید بهره برداری سیاسی کنید و این صدا اتفاقاً خیلی رساتر خواهد بود.
تجربه به ما می گوید که در مطالبات صنفی اقشار مختلف باید یک مقداری کنار بایستیم و بگذاریم صدای آنها شنیده شود؛ ما صدای آنها نشویم بگذاریم خودشان صدای خودشان باشند. این انتخاب و سیاست ماست و این انتقاد را که به آنها بی توجه هستیم نمی پذیریم اما سعی می کنیم صدای خود آنها را بازتاب دهیم. برخی جریان های سیاسی می خواهند از این مطالبات بهره برداری سیاسی کنند و حواس‌مان به این هم هست که صدای این جریان ها هم نشویم.
فرق یک کنشگر سیاسی حزبی با یک غیر حزبی این است که اولی معطوف به نتیجه و دستاورد حرف می زند و کنش می کند. ممکن است یک روشنفکر برای درستی یک حرف، آن را بزند و یا یک دانشجو در جهت آرمان خود عمل کند و کاری به نتیجه نداشته باشد. اما اینکه روشنفکر، دانشجو، روزنامه نگار و ...، از ما انتظار داشته باشند ما هم شبیه آنها رفتار کنیم اشتباه است و این هم به دلیل تجربه غلطی است که ما در تجربه سیاسی کشورمان داشته ایم.
ما در دوره اصلاحات یکی از جاهایی ضربه خوردیم غلبه هژمونی ژورنالیست ها بر احزاب بود؛ احزاب را از کارکرد خود خارج کرد یا بازداشت و احزاب در بعضی مقاطع دنباله رو روزنامه نگاران و یا دانشجویان شدند. این هم باعث شد ژورنالیست ها و دانشجویان ضربه بخورند و هم احزاب. به همین دلیل است که در حزب اتحاد شاخه ای به اسم دانشجویی نداریم و هیچ حسابی هم برای فعالیت در دانشگاه ها باز نکردیم و فکر می کنیم این عرصه را باید به اختیار خود دانشجویان بگذاریم. چیزی که تحلیل ماست را نباید به حساب کم کاری و بی توجهی ما بگذارید.
در مورد مساله اخلاقی بودن هم بگویم که ما از فرصت طلبی به هیچ وجه دفاعی نمی کنیم اما می خواهم بگویم که ما به راحتی به همه انگ نزنیم. ما در کشوری زندگی می کنیم که بیشترین تاثیر سیاسی در فرآیند انتخابات صورت می گیرد و بیشترین عامل در انتخابات تعداد رای و اکثریت است. یعنی شما باید بتوانی اکثریت لازم را به دست بیاوری تا بتوانی اثرگذار باشی و در این راستا ممکن است برای به دست آوردن اکثریت از بعضی اصول خود کوتاه بیایی؛ این می شود کنشگری حزبی معطوف به نتیجه. این رویکرد حتماً با کسانی که آرمان گرا هستند به مشکل بر می خورد و به همین دلیل ما کاملاٌ درک می کنیم که یک عده ای به ما بابت بعضی چیزها به ما انتقاد کنند. برای همین بین ما جریان های روشنفکر، دانشجو و ژورنالیست حتماً یک فاصله سیاسی وجود خواهد داشت.
