به گزارش ایرنا، کشور ایران بر اساس توپوگرافی در یک منطقه حادثه خیز قرار دارد و امکان تکرار این حادثه تلخ دوباره و چند باره وجود دارد، این اتفاق هرچند به قیمت جان عزیز هم وطنانمان تمام شد و تلی از خاک و ویرانی زندگیشان و پرپر شدن عزیزانشان را از تصاویر و دنیای مجازی دیدیم، گریه کردیم و برای صبوریشان زیر بار این غم دعا کردیم، اما مسئولان نیز باید کمی به هوش باشند.
آری باید وجدان تک تک آنهایی که مسکن های مهر را بدون نظارت و بازدید تایید کردند و امروز اینچنین شاهد آوار شدنش بر سر هزاران خانواده کم درآمد که با سختی و قنات و جان کندن آجر آجر این خانه ها را خریدند، به درد بیاید و اینان فردا روز و امروز باید پاسخگوی این خانواده ها باشند.
به راستی آیا برای ساخت خانه خودشان از همین مصالح و استحکام استفاده کرده اند یا در هر لحظه آجر چیدنش هزار بار نظارت می کنند؟ مگر آن بچه های کوچکی که سهمشان از زندگی آوار خانه بر سرشان بود، چه گناهی مرتکب شده بودند که باید تاوان ندانم کاری همه پیمانکاران و ناظرین فنی را بدهند؟ چرا کسی این افراد را بازخواست نمی کند، چرا خانه هایی که از استحکام مناسبی برخوردار بودند، تخریب نشدند؟
اصلا چرا هرچه سنگ است مال پای لنگ کم درآمدان است که باید همیشه محکوم به نداری و بدبختی باشند و سهمشان از زندگی همیشه غم باشد و داغ عزیزان.
وقتی بیمارستان تازه ساز سرپل ذهاب خراب شد، وقتی مسکن مهرهای کرمانشاه و اسلام آباد همچون جورچین بچه ها در بازی کودکانه یکباره فرو ریخت، آیا قلب آن ناظر و پیمانکار و کسی که اجازه داد این سازه بی بنیان بر سر زن و بچه های هم وطنمان آوار شود، تکان نخورد؟
ژاپن یکی از کشورهایی است که همواره زلزله های متعدد در آن رخ می دهد آیا همواره شاهد این ویرانی ها هستند؟ یا یکبار برای همیشه با کمی احساس مسئولیت در قبال همدیگر وظیفه خود را به خوبی ادا می کنند.
مگر ثروت دنیوی چقدر ارزش دارد که یک پیمانکار یک شبه می خواهد سهم بزرگی از اعتبار یک پروژه را بردارد، ببیند مال دنیا همین یک لحظه است که بر سر همه آوار می شود، فقیر و غنی نمی شناسد و جان عزیز هر کس را ممکن است بگیرد.
کمی به هوش باشیم، وجدانمان در برابر کاری که می کنیم به درد بیاید و آنگونه که یک مسئولیت به ما واگذار می شود دقیق و درست انجام دهیم تا فردا روز اینچنین شاهد بر خاک سیه نشستن کسی نباشیم و در پس پرده انگشت حسرت نگزیم که ای کاش کمی بیشتر دقت می کردم.
ای همه کسانی که این صحنه ها را می بینید فردا روز را دوباره از یاد نبرید، تا دیر نشده اگر بنایی ساخته و مجور داده اید که غیر فنی و غیر اصولی برپا شده از همین امروز برای جبران اشتباه خود دست بکار شوید و اطلاع دهید تا مقاوم سازی شود تا خدایی نکرده فردا روز شاهد تکرار این حوادث غم انگیز نباشیم.
قلب همه به درد آمد، اشک از چشم همه بی آنکه حتی نسبتی با این عزیزان داشته باشد سرازیر شد چراکه همنوع هستیم و درد هر عضو دیگر اعضاء را به درد می آورد.
چه بچه های عزیزی که جوان مرگ شدند، چه پدر و مادرهایی که برای همیشه در داغ عزیزانشان بر خاک سیه نشستند، چه کانون های گرم کوچکی که اینچنین از هم فروپاشید و به یکباره ویران شد.
دیدن هر صحنه و صحبت کردن در خصوص آن قلب را خراش می دهد اما کاش وجدانمان هم خراش ببیند و احساس مسئولیت بیشتری در قبال هم کنیم که هیچ چیز را به ادای وظیفه درست ترجیح ندهیم و در مقابل هم احساس مسئولیت کنیم.
خیلی از هموطنان به محض شنیدن اخبار ناگوار راهی سازمان های انتقال خون شدند و شیره جانشان را اهدا کردند، خیلی ها با اهدا کمک های نقدی و غیر نقدی سعی می کنند کمی از آلام بازماندگان در این سوز سرما و بوران بی خانمانی بکاهند اما آنچه بیش از هر چیز قابل تعامل است احساس مسئولیت تک تک آدم هایی است که در هر پست و منصبی هستند احساس مسئولیت در قبال وظیفه خود داشته باشند.
اگر جای آموزش در زندگی اجتماعی ما برای رویارویی با حوادث ناگوار و طبیعی خالی است مسئولان آموزشی پای کار بیایند و به مردم آموزش دهند که چطور از خود در مقابل حوادثی همچون زلزله حفاظت کنند.
اگر کسی اصرار دارد که با گذشت و اغماض از ساخت خانه اش بدون رعایت اصول فنی تایید پایان کار بگیرد، با احساس مسئولیت در قبال زندگی زن و بچه اش جز به رعایت همه اصول رضایت ندهیم.
کاش قلب هایمان که این روزها لرزید وجدان کاری مان هم تکانی بخورد و با خود عهد کنیم که با تمام وجود در ادای درست وظیفه ای که به عهده داریم تلاش کنیم.
به گزارش ایرنا، در پس وقوع زلزله 7،3 ریشتر یکشنبه 21 آبان ماه در منطقه غرب کشور 432 نفر کشته و بیش از 9 هزار نفر مصدوم شدند.
خبرنگار: ناهید ابراهیمی ** انتشاردهنده: حسن کهزادیان
7177/6034
انتهای پیام آری باید وجدان تک تک آنهایی که مسکن های مهر را بدون نظارت و بازدید تایید کردند و امروز اینچنین شاهد آوار شدنش بر سر هزاران خانواده کم درآمد که با سختی و قنات و جان کندن آجر آجر این خانه ها را خریدند، به درد بیاید و اینان فردا روز و امروز باید پاسخگوی این خانواده ها باشند.
به راستی آیا برای ساخت خانه خودشان از همین مصالح و استحکام استفاده کرده اند یا در هر لحظه آجر چیدنش هزار بار نظارت می کنند؟ مگر آن بچه های کوچکی که سهمشان از زندگی آوار خانه بر سرشان بود، چه گناهی مرتکب شده بودند که باید تاوان ندانم کاری همه پیمانکاران و ناظرین فنی را بدهند؟ چرا کسی این افراد را بازخواست نمی کند، چرا خانه هایی که از استحکام مناسبی برخوردار بودند، تخریب نشدند؟
اصلا چرا هرچه سنگ است مال پای لنگ کم درآمدان است که باید همیشه محکوم به نداری و بدبختی باشند و سهمشان از زندگی همیشه غم باشد و داغ عزیزان.
وقتی بیمارستان تازه ساز سرپل ذهاب خراب شد، وقتی مسکن مهرهای کرمانشاه و اسلام آباد همچون جورچین بچه ها در بازی کودکانه یکباره فرو ریخت، آیا قلب آن ناظر و پیمانکار و کسی که اجازه داد این سازه بی بنیان بر سر زن و بچه های هم وطنمان آوار شود، تکان نخورد؟
ژاپن یکی از کشورهایی است که همواره زلزله های متعدد در آن رخ می دهد آیا همواره شاهد این ویرانی ها هستند؟ یا یکبار برای همیشه با کمی احساس مسئولیت در قبال همدیگر وظیفه خود را به خوبی ادا می کنند.
مگر ثروت دنیوی چقدر ارزش دارد که یک پیمانکار یک شبه می خواهد سهم بزرگی از اعتبار یک پروژه را بردارد، ببیند مال دنیا همین یک لحظه است که بر سر همه آوار می شود، فقیر و غنی نمی شناسد و جان عزیز هر کس را ممکن است بگیرد.
کمی به هوش باشیم، وجدانمان در برابر کاری که می کنیم به درد بیاید و آنگونه که یک مسئولیت به ما واگذار می شود دقیق و درست انجام دهیم تا فردا روز اینچنین شاهد بر خاک سیه نشستن کسی نباشیم و در پس پرده انگشت حسرت نگزیم که ای کاش کمی بیشتر دقت می کردم.
ای همه کسانی که این صحنه ها را می بینید فردا روز را دوباره از یاد نبرید، تا دیر نشده اگر بنایی ساخته و مجور داده اید که غیر فنی و غیر اصولی برپا شده از همین امروز برای جبران اشتباه خود دست بکار شوید و اطلاع دهید تا مقاوم سازی شود تا خدایی نکرده فردا روز شاهد تکرار این حوادث غم انگیز نباشیم.
قلب همه به درد آمد، اشک از چشم همه بی آنکه حتی نسبتی با این عزیزان داشته باشد سرازیر شد چراکه همنوع هستیم و درد هر عضو دیگر اعضاء را به درد می آورد.
چه بچه های عزیزی که جوان مرگ شدند، چه پدر و مادرهایی که برای همیشه در داغ عزیزانشان بر خاک سیه نشستند، چه کانون های گرم کوچکی که اینچنین از هم فروپاشید و به یکباره ویران شد.
دیدن هر صحنه و صحبت کردن در خصوص آن قلب را خراش می دهد اما کاش وجدانمان هم خراش ببیند و احساس مسئولیت بیشتری در قبال هم کنیم که هیچ چیز را به ادای وظیفه درست ترجیح ندهیم و در مقابل هم احساس مسئولیت کنیم.
خیلی از هموطنان به محض شنیدن اخبار ناگوار راهی سازمان های انتقال خون شدند و شیره جانشان را اهدا کردند، خیلی ها با اهدا کمک های نقدی و غیر نقدی سعی می کنند کمی از آلام بازماندگان در این سوز سرما و بوران بی خانمانی بکاهند اما آنچه بیش از هر چیز قابل تعامل است احساس مسئولیت تک تک آدم هایی است که در هر پست و منصبی هستند احساس مسئولیت در قبال وظیفه خود داشته باشند.
اگر جای آموزش در زندگی اجتماعی ما برای رویارویی با حوادث ناگوار و طبیعی خالی است مسئولان آموزشی پای کار بیایند و به مردم آموزش دهند که چطور از خود در مقابل حوادثی همچون زلزله حفاظت کنند.
اگر کسی اصرار دارد که با گذشت و اغماض از ساخت خانه اش بدون رعایت اصول فنی تایید پایان کار بگیرد، با احساس مسئولیت در قبال زندگی زن و بچه اش جز به رعایت همه اصول رضایت ندهیم.
کاش قلب هایمان که این روزها لرزید وجدان کاری مان هم تکانی بخورد و با خود عهد کنیم که با تمام وجود در ادای درست وظیفه ای که به عهده داریم تلاش کنیم.
به گزارش ایرنا، در پس وقوع زلزله 7،3 ریشتر یکشنبه 21 آبان ماه در منطقه غرب کشور 432 نفر کشته و بیش از 9 هزار نفر مصدوم شدند.
خبرنگار: ناهید ابراهیمی ** انتشاردهنده: حسن کهزادیان
7177/6034
کپی شد
