در این یادداشت آمده است: ﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭ ، ﭘﯿﭻ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺭﻭ ﺳﯿﺎﻩ ﺗﺎﺑﺪﺍﺭ ، ﺧﻂ ﭼﯿﻨﺶ ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﺍﻟﻔﺒﺎﯾﯽ ﭘﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﻄﻮﻁ ﻣﻤﺘﺪﺵ ﺩﯾﻮﺍﺭﯼ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﻮﺍﺯﯼ ؛ ﺳﺮﺍﺏ ﺗﯿﺮ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﺩﺵ ﺻﺒﺮ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﺑﺎﯾﺪ ﻭ ﺑﻠﻮﺭﺁﺟﯿﻦ ﺯﻣﻬﺮﯾﺮﺵ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﻏﻞ ﻭ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ .
ﺁﻥ ﮐﻪ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﯼ ﻭﺟﻮﺩﯼ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﻭ ﮐﺎﯾﻨﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﺎﻣﻪ ﯼ ﺧﺮﺩ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ ﻭ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺘﺮﺕ ﻭ ﺧﻤﻮﺩﮔﯽ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻧﯿﺰ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺩﺭﺧﻮﺭﺩ ﺍﻭ ﺁﻓﺮﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﮔﺎﻩ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻃﺒﯿﻌﺖ ، ﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻭ ﮔﺎﻩ ﭘﺪﯾﺪﻩ ﺍﯼ ﺯﺍﯾﯿﺪﻩ ﯼ ﺫﻫﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ . ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﺟﺎﺩﻩ ، ﭼﯿﺰﯼ ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺭﻭﺡ ﺳﯿﺎﻝ ﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺟﻨﻮﻥ ﻧﺎﻡ ﮔﺬﺍﺷﺖ .
ﺩﺭ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﯾﺮ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﺎﯼ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎ ﻭ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﻋﺬﺍﺏ ﺁﻭﺭ ﺗﯿﺮ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﺩ ﺍﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻭ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ ﻣﯽ ﭘﺮﺍﻧﺪ ﻭ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺗﻨﺶ ﺩﻭﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ، ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺷﻌﺮﻫﺎ ، ﺗﮏ ﺑﯿﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﻮﺯﻭﻥ ﻭ ﺧﯿﺎﻝ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺴﻢ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻏﺰﺍﻻ‌ﻥ ﻏﺰﻝ ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪ .
ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺶ ، ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﻭ ﻫﻨﺮ ﻭ ﻫﺎﺭﻣﻮﻧﯽ ﺍﺵ ﻭ ﺑﺎﻻ‌ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﺎ ' ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﺶ ' ﺟﺬﺍﺏ ﻭ ﺩﻟﺮﺑﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . ﺍﯾﻼ‌ﻡ ، ﺷﻬﺮ ﻧﻮﭘﺎﯼ ﺳﺎﺩﻩ ﯼ ﺗﻮ ﺳﺮﯼ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﯼ ﺳﯿﻤﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺧﺴﺘﻪ ﯼ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﺲ ﻭ ﭘﯿﺶ ، ﺷﻬﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻠﻮﻍ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﮐﻮﺩﮎ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺟﻨﻮﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻫﮕﺬﺭ ﻧﯿﺰ ﻣﺰﺩﯼ ﻧﯿﺎﻧﺪﻭﺧﺖ . ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺷﺨﻢ ﺯﺩ ، ﮐﺎﺷﺖ ، ﺩﺭﻭ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﯿﺪ ﻭ ﺧﺮﻣﻨﺶ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﮐﯿﺴﻪ ﮔﺎﻥ ﺷﺪ .
ﺍﯾﻦ ﭘﯿﺶ ﺳﺨﻦ ، ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺎ ﺟﻤﻼ‌ﺕ ﭘﯿﺶ ﺭﻭﯼ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺍﮔﺮ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺗﻐﺰﻝ ﻗﺼﯿﺪﻩ ﯼ ﻧﻮﺳﺘﺎﻟﮋﯾﮏ ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺲ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﯾﻼ‌ﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺪﻧﻪ ﺁﻥ ﭘﯿﻮﺳﺖ ﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﭘﻮﺯﺵ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ . ﻫﺮ ﺩﯾﺎﺭﯼ ﻧﻤﺎﺩﻫﺎﯾﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻧﮕﯿﻦ ﻭ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺭﻭﺷﻦ ﺁﻥ ﺳﺎﻣﺎﻧﻨﺪ . ﺩﺭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﻬﺮ ﺍﯾﻼ‌ﻡ ﺷﮑﻞ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺭﺷﺪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ، ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺿﻌﻒ ﺩﺍﻧﺶ ﻣﺪﺭﻧﯿﺘﻪ ﻭ ﻣﯿﻠﻤﺎﻥ ﺷﻬﺮﯼ ﺑﺮ ﮊﺭﻑ ﺳﺎﺧﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﻮﻣﯽ ﻭ ﻣﺤﻠﯽ ، ﻫﯿﭻ ﺟﺎﯼ ﺷﻬﺮ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺍﺯﯾﻦ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪ ﻧﺪﺍﺷﺖ .
ﻧﮕﺎﺭﻧﺪﻩ ﯼ ﺍﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺟﺰﻭ ﺩﻫﻪ ﺷﺼﺘﯽ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺭﻧﺞ ﺍﺳﺖ ؛ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺩﻭﺳﺖ ﺷﺎﻋﺮﻡ ﮐﯿﻮﻣﺮﺙ ﻣﺮﺍﺩﯼ : ' ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺭﻧﺠﯿﻢ / ﺍﺑﺘﺪﺍﯾﯽ ﻫﺎﯼ ﺳﺎﻝ ﺷﺼﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﯿﻢ ' ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ، ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ .
ﻧﻮﺳﺘﺎﻟﮋﯾﮏ ﺷﻬﺮ ﺍﯾﻼ‌ﻡ ﺍﺯ ﺑﺎﻍ ﻫﺎ ﻭ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺯﻣﯿﻦ ﺧﺎﮐﯽ ﻫﺎﯼ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﻭ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻫﯽ ﺁﺳﻔﺎﻟﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ دﺭ ﻇﻬﺮﻫﺎﯼ ﮔﺮﻡ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺩﻫﮑﺪﻩ ﯼ ﺍﻟﻤﭙﯿﮏ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻭﺍﺭﮔﯽ ﻭ ﭼﺎﺩﺭﻫﺎ ﻭ ﺻﻒ ﻧﺎﻥ ﻭ ﭘﻨﯿﺮ ﻭ ﻧﻔﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻟ ﻬﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﺑﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ...
ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻮﺳﺘﺎﻟﮋﯾﮏ ﻫﺎﯼ ﻏﯿﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﻧﻤﺎﺩﻫﺎﯼ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺷﻬﺮﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ، ﺑﯽ ﺷﮏ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺍﻧﻬﺎ ﻣﻈﺮﻭﻑ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺍﯾﻦ ﻇﺮﻑ ﻧﯿﺴﺖ .
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻻ‌ﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﭘﺎﺳﺨﺶ ﺩﺭ ﻣﺎﻭﺭﺍﻟﻄﺒﯿﻌﻪ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺳﯿﺎﻝ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﻮﯼ ﻣﺮﺩﻩ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ، ﺑﻮﺩﻧﺪ ؛ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮔﺎﻩ ﮐﻔﻨﯽ ﮔﻞ ﮔﻠﯽ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺪ. ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ، ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ ، ﺑﺮﺍﯾﺸﺎﻥ ﮔﺮﯾﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﻣﻤﻨﻮﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﮐﺴﺎﻟﺖ ﻭ ﯾﮑﻨﻮﺍﺧﺘﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .
ﺍﺯ ' ﻣﻮﻟﮕﻪ ' ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﻫﯿﺰﻡ ﺷﮑﻦ ﻭ ﺗﺮﺳﻨﺎﮎ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﻮﺩ ؛ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎﯼ ﺧﻮﺵ ﻧﺸﯿﻦ ﺍﺯ ﮔﺎﺯ ﻭ ... ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ، ﻫﯿﺰﻡ ﻫﺎﯼ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺗﺒﺮ ' ﻣﻮﻟﮕﻪ ' ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﺎﻫﮕﻠﯽ ﻣﺎﻥ ﮔﺮﻣﺎ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪ . ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﻧﺒﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺭﻭﺯﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﻣﺎﻥ ﻫﯿﺰﻡ ﻣﯽ ﺷﮑﺴﺖ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﺰﺩ ﮐﻪ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﯿﺪ ﺻﺎﺣﺐ ﮐﺎﺭ ﻣﺒﻠﻎ 10 ﺗﻮﻣﻦ ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩ ﺍﻣﺎ ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺖ ﺑﺮﺍﺷﻔﺖ ﻭ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻋﺎﺩﺕ ، ﭘﻮﻝ ﺧﻮﺭﺩ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﯼ ﻣﺎ ﺩﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﺑﯽ ﻣﻌﺮﻓﺘﯽ ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﭘﻮﻝ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩ ﻭ ' ﻣﻮﻟﮕﻪ ' ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﯿﺐ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﺘﻔﺎﻭﺗﺶ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ.
ﮔﻮﯾﯽ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎﯼ ' ﺧﺎﺹ' ﻧﻤﺎﺩ ﻭ ﭼﺎﻭﻭﺵ ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ؛ ' ﻣﺤﻤﻮﺩﯼ ' ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩﻣﺎﻧﯽ ﺗﺮ ' ﻣﺎﻣﻮﺩﯼ ' ﺭﺍ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﻧﺒﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﻪ ﺍﺵ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﮐﻼ‌ﻡ ﺣﻖ ﺑﻮﺩ . ﺧﺎﻃﺮﻡ ﻫﺴﺖ ﻫﯿﭽﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻧﺸﺪﻡ ؛ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺷﻮﮎ ﺁﻥ ﻋﺼﺎﯼ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻭ ﻣﺎﻟﻮﻓﺶ ﻭﺍﻫﻤﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ . ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﺩﻭﺩ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻭ ﻓﺎﻣﯿﻞ ﭼﺎﺩﺭﻫﺎﯼ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ !؟ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﯼ ' ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺁﺑﺎﺩ ' ﻧﺰﺩﯾﮏ ﭼﻮﺍﺭ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻢ ﺁﺏ ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ؛ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﯼ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ 1364 ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﺯﯼ ' ﻣﺎﻣﻮﺩﯼ ' ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺑﺮ ﻗﺎﻟﯿﭽﻪ ﯼ ﺳﻠﯿﻤﺎﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﭼﺎﺩﺭﻫﺎ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﺪ ﻭ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻟﺤﻨﯽ ﻃﻌﻨﻪ ﺁﻣﯿﺰ ﮔﻔﺖ : ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﻃﻌﻤﻪ ﯼ ﺳﯿﻞ ﺧﻮﺍﻫﯿﺪ ﺷﺪ ، ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﯼ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ، ﺳﯿﻠﯽ ﻭﯾﺮﺍﻧﮕﺮ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﻨﺠﻞ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﺎﺩﺭ ﻭ ﮔﻮﻧﯽ ﻫﺎﯼ ﺁﺭﺩ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻗﻠﻢ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﺍﺑﺘﺪﺍﯾﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺳﺮﺍﺳﯿﻤﻪ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﻟﻨﮕﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﭼﮑﻤﻪ ﻫﺎﯼ ﻻ‌ﺳﺘﯿﮑﯽ ﺳﺒﺰ ﺭﻧﮕﻢ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﻣﺎﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺴﺘﺮ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﻟﻨﮕﻪ ﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ ! ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﮐﺮﺍﻣﺎﺕ ' ﻣﺎﻣﻮﺩﯼ ' . ﺧﺪﺍﯾﺶ ﺑﯿﺎﻣﺮﺯﺩ .
ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺖ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺷﺎﺧﺼﻪ ﯼ ﻓﺮﺍﻧﻮﺵ ﻧﺸﺪﻧﯽ ﻧﻮﺳﺘﺎﻟﮋﯼ ﻣﺎ ﺩﻫﻪ ﺷﺼﺘﯽ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎﺯ ﻫﺴﺖ ؛ ﻣﺮﺩﯼ ﺑﺎ ﭘﻮﺷﺸﯽ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ، ﭘﺮﭼﻤﯽ

ﺳﺒﺰ ﺭﻧﮓ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ،
ﺭﺩﺍﯾﯽ ﺑﺮ ﺗﻦ ﮐﻪ ﮐﺘﯽ ﺑﺮ ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﺁﻥ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺪ ؛ﺍﺯ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﺑﻮﺩﻩ ، ﺭﺍﺯ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺭﺍ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻭﯾﮋﻩ ﺑﯿﺮﻕ ﺳﺒﺰﺵ ﺭﺍ ، ﺁﺭﯼ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﺎﻡ ' ﺳﻠﯿﻤﺎﻥ ' ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯿﻢ ... ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﺩﺭﺍﺯﺍ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺩﺭ ﻭﯾﺎﺭ ﻭﺍﮊﮔﺎﻧﻢ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ . ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﯼ ﺍﺯ ﻓﻮﺕ ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺖ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ، ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﺎﻡ ' ﻣﻮﻓﯽ ' ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯿﻢ ﻭ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯿﺪ ؛ ﻧﺎﻡ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﺍﯾﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﻭﻟﯽ ﻏﻢ ﻣﺰﻣﻦ ﻭ ﺩﯾﺎﻟﻮﮒ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ' ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﺳﺒﮏ ﺧﺎﺹ ' ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ ... ﺍﻭ ﻫﻢ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﻧﯿﺎﺯﺵ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﯾﮑﻪ ﯼ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﺎﻧﮏ ﻣﻠﯽ ﻣﺮﮐﺰﯼ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﺍﺭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﻮﺩ .
ﺁﺭﯼ !
ﯾﮑﯽ ﺧﻮﺭﺍﮎ ﺍﺟﺎﻕ ﻫﺎﯼ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺍﯾﻼ‌ﻡ ﺩﻫﻪ ﯼ ﺷﺼﺖ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺭﺳﺎﻧﺪ ، ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﺎ ﺷﺎﻟﯽ ﺳﺒﺰ ﺑﺮ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﯼ ﭘﯿﮑﺮ ﻭ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﺩﺍﯼ ﺳﻮﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﻗﺪﺳﯽ ﻣﯽ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﮐﻠﯿﺪ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺍﺳﻤﺎﺕ ﻭ ﻓﺎﺗﺤﻪ ﻫﺎﺳﺖ ﺑﺎ ﺑﯿﺮﻕ ﺁﺯﺍﺩﮔﯽ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻧﻤﺎﺩ ﻃﯿﻔﯽ ﭘﺮﺷﻤﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﮐﺜﺮﺕ ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﺗﻦ ﻭ ﺟﺎﻥ ' ﻣﻮﻓﯽ ' ﺑﻪ ﻭﺣﺪﺕ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ...
ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﻤﺎﺭ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺍﺳﺖ ؛ ﺩﺭ ﺻﻨﻮﻑ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﭘﺲ ﻭ ﭘﯿﺶ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻣﺎﻥ ﺍﯾﻼ‌ﻡ ؛ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺩﯾﮕﺮ ...
ﺭﻭﺡ ﺭﻓﺘﮕﺎﻧﺸﺎﻥ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺩﻝ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻧﺸﺎﻥ ﺁﺑﺎﺩ!!
منبع: ویرا
انتهای پیام
این مطلب برایم مفید است
0 نفر این پست را پسندیده اند
نظرات و دیدگاه ها

مسئولیت نوشته ها بر عهده نویسندگان آنهاست و انتشار آن به معنی تایید این نظرات نیست.