در این حال و هوای روزهای قرار گرفتن در آستانه تحویل روزگار و دگردیسی طبیعت چوب های خشکیده درختان جوانه می زند، زمین های خشک سر سبز می شود و همه چیز حالی دیگر پیدا می کند.
زندگی مملو از چیزهای ناقص و درس های بزرگ است که باید کمی هوشیار باشیم و از آن برای بهتر شدن حال خودمان بهره ببریم.
وقتی به خاطر چند کلمه از کسی دلگیر می شویم، قهر می کنیم و دیگر حتی حاضر نیستیم کینه اش را از قلب مان پاک کنیم، آن وقت است که به قول معروف دل مان از سنگ می شود، آن وقت سخت تر و قالبی تر می شویم و فهم دیگران برای مان غیر ممکن می شود.
شاید یادمان می رود که سنگ اگر باشیم نمی توانیم بزرگتر شویم، تنها با سایش غصه هایی که دل مان را می زند، هر بار کوچک و کوچک تر می شویم.
شاید اگر کمی انعطاف داشتیم و مثل آب زلال و شفاف بودیم آن وقت مثل قطره هایی که به هم می پیوندد، قدرت بزرگ شدن داشتیم، راه مان را در میان دل ها پیدا می کردیم و آن وقت به اندازه دریا آبی و سرشار و از مهر و وسعت می شدیم و این بی انتها بودن مان چقدر دل نشین می شد.
کاش از کسی دل چرکین نباشیم و اگر هستیم در این روزهای منتهی به آخر سال، دل مان را صیقل دهیم و با درک عیب های همدیگر و پذیرش تفاوت های فردی یک رابطه سالم و پایدار و سرشار از محبت را آغاز می کردیم.
تفاهم و گذشت اساس هر رابطه ای است و انعطاف و نرمی و گذشت مایه آرامش و شادمانی است و می تواند اثر گذار باشد و در دل ها نفوذ کند.
آیا یادمان رفته که برخی وقت ها بدی می کنیم و خدای مان نادیده می گیرد، گناه می کنیم و می لغزیم اما باز خدا گناه مان را می پوشاند و به یک استغفار و جبران و توبه از سر تقصیرمان در می گذرد!
آن وقت ما آنقدر وجودمان را مالامال از بدی و کینه می کنیم و خطاهای کوچک دیگران را در وجودمان بزرگ می کنیم که هیچ راه بازگشتی و هیچ عذر و بهانه ای را برای جبران و چشم پوشی از آن باقی نمی گذاریم.
به راستی یادمان می رود اگر لبخند و شادمانی مساحت کوچکی از صورت مان را پر می کند، وسعت زیادی را در دل دیگران در بر می گیرد.
چه خوب است که یکبار همزمان با خانه تکانی ظاهری، دل مان را بتکانیم و همه کینه ها و کدروت را از آن بزداییم و شفاف و مهربان تر از قبل با دیگران برخورد کنیم.
مگر دعای تحویل سال دعا برای دگرگونی و بهتر شدن حال دل مان نیست پس چرا کینه و بدی دیگران را در دل نگه داریم، کاش آنقدر بزرگ باشیم که بتوانیم از خطای دیگران در گذریم و حال خود و حال دیگران را با مهربانی و بخشش مان خوب کنیم.
یادمان باشد که یکبار زندگی می کنیم و مرگ خود یا عزیزان مان فرصتی برای جبران باقی نمی گذارد پس قدر لحظه لحظه زنده بودن مان را بدانیم و بگذاریم دیگران هم شمیم خوش محبت و مهربانی را استشمام کنند.
خبرنگار خبرگزاری مرکز ایلام
انتشار دهنده: مجید سلیمانی
9002
انتهای پیام زندگی مملو از چیزهای ناقص و درس های بزرگ است که باید کمی هوشیار باشیم و از آن برای بهتر شدن حال خودمان بهره ببریم.
وقتی به خاطر چند کلمه از کسی دلگیر می شویم، قهر می کنیم و دیگر حتی حاضر نیستیم کینه اش را از قلب مان پاک کنیم، آن وقت است که به قول معروف دل مان از سنگ می شود، آن وقت سخت تر و قالبی تر می شویم و فهم دیگران برای مان غیر ممکن می شود.
شاید یادمان می رود که سنگ اگر باشیم نمی توانیم بزرگتر شویم، تنها با سایش غصه هایی که دل مان را می زند، هر بار کوچک و کوچک تر می شویم.
شاید اگر کمی انعطاف داشتیم و مثل آب زلال و شفاف بودیم آن وقت مثل قطره هایی که به هم می پیوندد، قدرت بزرگ شدن داشتیم، راه مان را در میان دل ها پیدا می کردیم و آن وقت به اندازه دریا آبی و سرشار و از مهر و وسعت می شدیم و این بی انتها بودن مان چقدر دل نشین می شد.
کاش از کسی دل چرکین نباشیم و اگر هستیم در این روزهای منتهی به آخر سال، دل مان را صیقل دهیم و با درک عیب های همدیگر و پذیرش تفاوت های فردی یک رابطه سالم و پایدار و سرشار از محبت را آغاز می کردیم.
تفاهم و گذشت اساس هر رابطه ای است و انعطاف و نرمی و گذشت مایه آرامش و شادمانی است و می تواند اثر گذار باشد و در دل ها نفوذ کند.
آیا یادمان رفته که برخی وقت ها بدی می کنیم و خدای مان نادیده می گیرد، گناه می کنیم و می لغزیم اما باز خدا گناه مان را می پوشاند و به یک استغفار و جبران و توبه از سر تقصیرمان در می گذرد!
آن وقت ما آنقدر وجودمان را مالامال از بدی و کینه می کنیم و خطاهای کوچک دیگران را در وجودمان بزرگ می کنیم که هیچ راه بازگشتی و هیچ عذر و بهانه ای را برای جبران و چشم پوشی از آن باقی نمی گذاریم.
به راستی یادمان می رود اگر لبخند و شادمانی مساحت کوچکی از صورت مان را پر می کند، وسعت زیادی را در دل دیگران در بر می گیرد.
چه خوب است که یکبار همزمان با خانه تکانی ظاهری، دل مان را بتکانیم و همه کینه ها و کدروت را از آن بزداییم و شفاف و مهربان تر از قبل با دیگران برخورد کنیم.
مگر دعای تحویل سال دعا برای دگرگونی و بهتر شدن حال دل مان نیست پس چرا کینه و بدی دیگران را در دل نگه داریم، کاش آنقدر بزرگ باشیم که بتوانیم از خطای دیگران در گذریم و حال خود و حال دیگران را با مهربانی و بخشش مان خوب کنیم.
یادمان باشد که یکبار زندگی می کنیم و مرگ خود یا عزیزان مان فرصتی برای جبران باقی نمی گذارد پس قدر لحظه لحظه زنده بودن مان را بدانیم و بگذاریم دیگران هم شمیم خوش محبت و مهربانی را استشمام کنند.
خبرنگار خبرگزاری مرکز ایلام
انتشار دهنده: مجید سلیمانی
9002
کپی شد
