محمد کوشافر روز چهارشنبه در گفت و گو با ایرنا افزود: باید در مدیریت رودخانه زاینده‌رود همه عوامل از جمله مراقبت از پل‌های تاریخی مستقر در آن و کاهش تنش بر آنها در نظر گرفته شود.
وی اظهارداشت : با توجه به بارش‌های کم سابقه سال آبی جاری در سرشاخه‌های زاینده رود، امید سالی کم تنش را برای پل‌های تاریخی زاینده‌رود داشتیم اما خشکی متناوب تابستانه زاینده‌رود پل‌های تاریخی را خطر مواجه می‌کند.
این عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی یادآور شد: پل‌های تاریخی زاینده‌رود به عنوان میراث فاخر ایران در سال‌های متمادی، شاهد وقایع مختلفی همچون خشکی‌های سال‌های اخیر بستر رودخانه و پایه‌های آنها بوده است.
وی تصریح کرد: باید در محاسبات نحوه رهاسازی آب در رودخانه زاینده‌رود به مولفه‌های مختلفی نظیر سازه‌ها و محیط زیست توجه جدی شود.
عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی اصفهان ادامه داد: رهاسازی متناوب مقدار معینی آب در زاینده‌رود پیامدهای نامطلوب به دنبال دارد اما با رهاسازی پیوسته آب، این رودخانه به شرایط عادی نزدیکتر شده و خسارات‌ها کاهش می‌یابد.
وی بیان کرد: خشکی زاینده‌رود، یک موضوع ملی است و به تمام نقاط کشور ارتباط دارد و برای مقابله با پیامدهای آن باید از منابع کشور خرج کرد و همه باید برای آن تلاش کنند.
کوشافر با بیان اینکه زندگی، تمدن و حیات مرکز ایران مدیون زاینده‌رود و تالاب گاوخونی است، خاطرنشان کرد: اصفهان و زاینده‌رود در هم درآمیخته‌اند، خاک اصفهان ارتباط بسیار نزدیکی با این رود دارد و گیاهان، کشاورزی و حتی فرهنگ مردم وابسته به آن است.
وی با اشاره به اینکه برنامه‌ریزان در دوره‌ای از زمان، توسعه زاینده‌رود را به کانال برداشت آب و تخلیه فاضلاب رساندند اضافه کرد: وضعیت امروز تالاب گاوخونی، خشکی رودخانه، وضعیت کشاورزان تاریخی شرق از این نتایج و پیامد اینگونه تصمیم گیری‌هاست.
به گفته وی در صورتی که زمین‌های کشاورزی این منطقه از بین برود اکوسیستم اصفهان درگیر می‌شود و فرسایش خاک را به همراه خواهد داشت.
عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی استان اصفهان افزود: آینده کشور به همه مردم بستگی دارد و نباید به دیدن کاریکاتور زاینده‌رود عادت کنیم، بلکه از سراب تا پایاب زاینده رود باید دوباره زنده شود.
پل‌های تاریخی زاینده‌رود از جمله سی و سه پل و خواجو از مهمترین جاذبه‌های بصری و تاریخی اصفهان و مورد توجه گردشگران خارجی، داخلی است.
بر بستر زاینده رود ۱۴ پل تاریخی با قدمتی ۴۰۰ ساله وجود دارد که علاوه بر عبور عابران به عنوان جاذبه‌های تاریخی مورد توجه قرار دارد.
بر این اساس پل‌های تاریخی که همچون خطوطی موازی بر بستر رودخانه زاینده‌رود قرار دارند همچنان جاذبه تاریخی پربیننده‌ای برای دیار نصف جهان است.
در معماری این بناها، علاوه بر نیازهای زندگی روزمره شهروندان، به نیازهای روحی و ظرافتهای انسانی توجهی خاص شده به گونه‌ای که تاثیرپذیری همه افراد با هر ملیت، مذهب و فرهنگ از این بناها، ژرف و تعالی بخش است.
سازه پل‌های تاریخی زاینده‌رود بازدیدکنندگان را به درکی مشترک از گذر زمان و پیوند بین انسان و طبیعت دعوت کرده و به ژرفای رمز آفرینش می‌کشاند.
یکی از جلوه‌های کم نظیر پل‌های تاریخی زاینده‌رود قابلیت برقراری ارتباط معنایی بین بازدیدکنندگان از طریق اشکال و زوایای هنر معماری است.
این ارتباط در پرتو هنر معماری پل خواجو و سی سه پل به نقطه اوج می‌رسد و اینجاست که انسان و آب، به درکی مشترک و احساسی مشابه می‌رسند، درکی که ناشی از فهم مشترک، همراه با بیم و امید نسبت به آینده است.
زاینده‌رود بزرگترین رودخانه منطقه مرکزی ایران است که از کوه‌های زاگرس مرکزی بویژه زرد کوه سرچشمه گرفته است و در کویر مرکزی ایران به سمت شرق پیش می‌رود و به تالاب گاوخونی در شرق اصفهان می‌ریزد.هم اکنون آب در زاینده‌رود جریان دارد.
