در این مطلب آمده است: روزه داری ازجمله اعمال و واجبات دینی است که خداوند مانند سایر تکالیف و فرایض دینی بر انسان ها به ویژه بر مسلمانان واجب کرده است و مانند هر تکلیف الهی دیگری قطعا در سعادت و سرنوشت انسان تأثیر فراوان دارد؛ زیرا خداوند حکیم که سعادت و خیر انسان ها را می خواهد، هیچ امر غیر مفید و غیر حکیمانه ای را بر انسان واجب نمی کند . آنچه باید بدانیم این است که خداوند حکیم، خیرخواه و دانا به سرنوشت انسان ها، اموری را بر آن ها واجب می‌کند که تأثیری مثبت بر هدایت و سرنوشتشان داشته باشد و قطعا روزه، یکی از امور تأثیرگذار در این زمینه است؛ برای نمونه یکی از آثار روزه این است که انسان میزان صبر، طاقت و بردباری خود را در برابر نیازهایی که دارد، امتحان می کند ؛ به بیان دیگر خداوند می خواهد ببیند انسان ها در برابر نیازهایی که برای خود احساس می کنند - با وجود اینکه امکان انجام آن کار را دارند - چقدر می توانند به دلیل اطاعت امر و دستور الهی در برابر آن مقاومت کنند. انواع غذاها، خوراکی ها و سایر چیزهایی که روزه را باطل می کند در برابر انسان موجود است؛ اما انسان با روزه داری در معرض آزمایش قرار می گیرد تا ببیند آیا به آن ها نزدیک می شود یا نمی شود. در حالی که همه چیز برای وی مهیاست، خود را می آزماید تا بداند چقدر می تواند در برابر خواهش نفس خود صبوری و با اراده خود را کنترل کند.
اثر دیگر روزه آن است که به وسیله آن، انسان خود را مشغول دعا ها و اذکاری می کند که او را به یاد مرگ، آخرت و قیامت می اندازند و از گرفتاری های دنیا و ابتلا و نزدیک شدن به حاجات دنیایی فاصله می گیرد. انسان روزه دار هر روز قرائت قرآن دارد، به یاد فقرا و نیازمندان است، در جماعات و جلسات مذهبی شرکت می کند و...، که چنین اموری در غیر ماه مبارک رمضان کمتر از او سر می زند و کمتر چنین فرصت هایی دست می دهد . این فرصت یک ماهه به مثابه آزمونی برای انسان هاست و کسی در این آزمایش موفق و سعادتمند خواهد بود که در برابر امور و فرایض این ماه از خود واکنشی مثبت و در شأن این آزمون نشان دهد.
موضوع گرسنگی و تشنگی که در روزه مطرح می‌شود ، تنها بعد ساده ای از ابعاد روزه است. روزه داری آثار فراوانی دارد که فراتر از صِرف گرسنگی و تشنگی است. انسان می تواند با روزه داری مراحل بالایی از کمالات و درجات را کسب کند؛ برای نمونه توجه به کارهای مستحبی مانند شب زنده داری و اقامه نماز شب که در ماه رمضان بیشتر فرصت آن فراهم می شود یا توجه به قرائت قرآن و نزول قرآن و دقت در آثار و برکات آن، از آن جمله است.
برخی انسان های ساده فقط به گرسنگی و تشنگی روزه توجه می کنند، اما انسان های کامل تر و مؤمن تر و کسانی که به دنبال سعادت ابدی هستند، به برکات بیشتری از روزه داری توجه دارند؛ مانند توجه به آثار و برکات قرائت قرآن، توجه به معانی قرآن، توجه به عباداتی که در این ماه فرصت آن برای انسان فراهم می شود و در روزهای غیر روزه داری این اعمال کمتر انجام می شوند.
در روایات نیز برای روزه داری مراتب مختلفی برشمرده شده است که پایین ترین درجه آن، همین مفهوم عادی و ساده گرسنگی و اجتناب از خوردن و آشامیدن است. یک درجه بالاتر، انجام مستحبات و واجبات به نحو کامل و بالاتر از این مراتبی است که اولیای الهی از روزه داری کسب می کنند؛ یعنی تقرب الهی و نزدیک شدن به خدا در اثر همین انجام واجبات و ترک محرمات.
7141/6026/
انتهای پیام اثر دیگر روزه آن است که به وسیله آن، انسان خود را مشغول دعا ها و اذکاری می کند که او را به یاد مرگ، آخرت و قیامت می اندازند و از گرفتاری های دنیا و ابتلا و نزدیک شدن به حاجات دنیایی فاصله می گیرد. انسان روزه دار هر روز قرائت قرآن دارد، به یاد فقرا و نیازمندان است، در جماعات و جلسات مذهبی شرکت می کند و...، که چنین اموری در غیر ماه مبارک رمضان کمتر از او سر می زند و کمتر چنین فرصت هایی دست می دهد . این فرصت یک ماهه به مثابه آزمونی برای انسان هاست و کسی در این آزمایش موفق و سعادتمند خواهد بود که در برابر امور و فرایض این ماه از خود واکنشی مثبت و در شأن این آزمون نشان دهد.
موضوع گرسنگی و تشنگی که در روزه مطرح می‌شود ، تنها بعد ساده ای از ابعاد روزه است. روزه داری آثار فراوانی دارد که فراتر از صِرف گرسنگی و تشنگی است. انسان می تواند با روزه داری مراحل بالایی از کمالات و درجات را کسب کند؛ برای نمونه توجه به کارهای مستحبی مانند شب زنده داری و اقامه نماز شب که در ماه رمضان بیشتر فرصت آن فراهم می شود یا توجه به قرائت قرآن و نزول قرآن و دقت در آثار و برکات آن، از آن جمله است.
برخی انسان های ساده فقط به گرسنگی و تشنگی روزه توجه می کنند، اما انسان های کامل تر و مؤمن تر و کسانی که به دنبال سعادت ابدی هستند، به برکات بیشتری از روزه داری توجه دارند؛ مانند توجه به آثار و برکات قرائت قرآن، توجه به معانی قرآن، توجه به عباداتی که در این ماه فرصت آن برای انسان فراهم می شود و در روزهای غیر روزه داری این اعمال کمتر انجام می شوند.
در روایات نیز برای روزه داری مراتب مختلفی برشمرده شده است که پایین ترین درجه آن، همین مفهوم عادی و ساده گرسنگی و اجتناب از خوردن و آشامیدن است. یک درجه بالاتر، انجام مستحبات و واجبات به نحو کامل و بالاتر از این مراتبی است که اولیای الهی از روزه داری کسب می کنند؛ یعنی تقرب الهی و نزدیک شدن به خدا در اثر همین انجام واجبات و ترک محرمات.
7141/6026/
کپی شد
