در این مطلب آمده است: قرار نیست کارآفرینی شامل انهدام اکوسیستم ها هم بشود. قرار نیست تا با تولید بیشتر و مصرف بیشتر سوخت های فسیلی هوا بیش از همیشه آلوده شود و با استفاده بی رویه از آبها به منظور تولید محصولات کشاورزی غیراستراتژیک لایه های خاک را فرسوده کنند. به هر سو نظر بیندازیم آنچه بیش از همه قابل رؤیت و تأسف آور است تبدیل آب و خاک و هوا به محصولاتی فاقد ارزش و فناپذیر بوده که عدم وجود آنها هیچ گونه خسارتی را به روند زندگی جامعه وارد نخواهد کرد.
طول عمر چهار عامل اصلی وجود حیات شامل آب، هوا، خاک و آتش به سرعت در حال کاهش است که این روند خطرات غیرقابل جبرانی را برای نسل های آینده به همراه خواهد داشت. تغییرات عمده در این وادی می تواند به مرور زمان به حوادث و اتفاقات غیر مترقبه ای بینجامد که هیچگونه راه حلی برای کنترل آنها پیش بینی نشده است. امروز دانشمندان جهان خود را در مقابل دیوانگانی می بینند که ارزشی برای نسل های فعلی و همچنین آیندگان قائل نیستند و همه چیز را تنها متعلق به خود می دانند درحالی که قسمتی بزرگی از قدرت جهان را به چنگ آورده اند و این زنگ خطری است که تئوریسین های زیست شناس را هشدار می دهد تا با برگزاری آموزش هایی از طریق شبکه های اجتماعی، جامعه جهانی را از این خواب سنگین و غرق شدن در روزمرگی ها بیدار کند.
تأمین نیاز و معاش را در سرزمین های دارای ذخایر می توان از طریق امساک و صرفه جویی مدیریت کرد زیرا نیاز بدن انسان با عنایت به جدول های موجود پزشکی کمترین مقدار مواد غذایی سودمند قابل تأمین است. اما تنوع طلبی در خوراک، پوشاک و تفریح حاصل مکتب تجارت در قرن بیست و یکم است که برای پیروی از این ایده راهی جز قربانی کردن طبیعت بکر نخواهد بود. آنچه امروز سیاره زمین را بیش از همه اوقات تهدید می کند پدیده منحصر به فردی نیست، زیرا غرب این دام را برای دیگر نقاط دارای این ظرفیت های نهایی نیز گسترده است تا به مرور زمان ذخایر استراتژیک خود را صرف زیاده خواهی ها کنند تا درنهایت به بن بست برسند.
شاید بی توجهی ها درگذشته باعث شده که با عقد قرارداد هایی مخدوش و یک سویه نگر ثروت های تجدید ناپذیر را به ثمن بخس در انحصار کشورهای دیگر قرار دهیم اما می توان در این مقطع از زمان با ورود و نظارت مصرانه و موشکافانه در هزینه ها تنها در فکر تولید درآمد با کار آفرینی نبود، بلکه به جای زدن چوب به سرمایه های فسیلی غیرقابل تجدید به صرفه جویی در مخارج اندیشید. امروز پس از همه آن اشتباهات هوایی و زمینی به سراغ موجودات بی زبان دریاها رفته تا سرنوشت آنها را که به نوعی حافظ قسمت اعظمی از اکوسیستم ها هستند به دست چینی ها بسپاریم که به واسطه کشتی های عظیم کفکش در نزدیکترین فاصل مرزهای آبی10مایلی و عمق200متر این منابع و ذخایر را به طور کل شکار کرده و در رستوران های زنجیره ای سراسر دنیا به کام شکم پرستان بریزند.
7141/6026/
انتهای پیام طول عمر چهار عامل اصلی وجود حیات شامل آب، هوا، خاک و آتش به سرعت در حال کاهش است که این روند خطرات غیرقابل جبرانی را برای نسل های آینده به همراه خواهد داشت. تغییرات عمده در این وادی می تواند به مرور زمان به حوادث و اتفاقات غیر مترقبه ای بینجامد که هیچگونه راه حلی برای کنترل آنها پیش بینی نشده است. امروز دانشمندان جهان خود را در مقابل دیوانگانی می بینند که ارزشی برای نسل های فعلی و همچنین آیندگان قائل نیستند و همه چیز را تنها متعلق به خود می دانند درحالی که قسمتی بزرگی از قدرت جهان را به چنگ آورده اند و این زنگ خطری است که تئوریسین های زیست شناس را هشدار می دهد تا با برگزاری آموزش هایی از طریق شبکه های اجتماعی، جامعه جهانی را از این خواب سنگین و غرق شدن در روزمرگی ها بیدار کند.
تأمین نیاز و معاش را در سرزمین های دارای ذخایر می توان از طریق امساک و صرفه جویی مدیریت کرد زیرا نیاز بدن انسان با عنایت به جدول های موجود پزشکی کمترین مقدار مواد غذایی سودمند قابل تأمین است. اما تنوع طلبی در خوراک، پوشاک و تفریح حاصل مکتب تجارت در قرن بیست و یکم است که برای پیروی از این ایده راهی جز قربانی کردن طبیعت بکر نخواهد بود. آنچه امروز سیاره زمین را بیش از همه اوقات تهدید می کند پدیده منحصر به فردی نیست، زیرا غرب این دام را برای دیگر نقاط دارای این ظرفیت های نهایی نیز گسترده است تا به مرور زمان ذخایر استراتژیک خود را صرف زیاده خواهی ها کنند تا درنهایت به بن بست برسند.
شاید بی توجهی ها درگذشته باعث شده که با عقد قرارداد هایی مخدوش و یک سویه نگر ثروت های تجدید ناپذیر را به ثمن بخس در انحصار کشورهای دیگر قرار دهیم اما می توان در این مقطع از زمان با ورود و نظارت مصرانه و موشکافانه در هزینه ها تنها در فکر تولید درآمد با کار آفرینی نبود، بلکه به جای زدن چوب به سرمایه های فسیلی غیرقابل تجدید به صرفه جویی در مخارج اندیشید. امروز پس از همه آن اشتباهات هوایی و زمینی به سراغ موجودات بی زبان دریاها رفته تا سرنوشت آنها را که به نوعی حافظ قسمت اعظمی از اکوسیستم ها هستند به دست چینی ها بسپاریم که به واسطه کشتی های عظیم کفکش در نزدیکترین فاصل مرزهای آبی10مایلی و عمق200متر این منابع و ذخایر را به طور کل شکار کرده و در رستوران های زنجیره ای سراسر دنیا به کام شکم پرستان بریزند.
7141/6026/
کپی شد
