به گزارش ایرنا، مطبوعات در دوران محمدرضا پهلوی تحت نظارت و کنترل شدید بود و از نظر تعدد و تکثر نیز نسبت به دهه 20 رشد چندانی نداشت و بیشتر به سمت دولتی تر شدن پیش می رفت، در این زمان ساواک مدام بر کار مطبوعات نظارت داشتند و حتی تیترها و مطالب روزنامه‌ها، مستقیم یا از طریق تلفن توسط آنها بررسی و کنترل می شد.
برخی از صاحبنظران این حوزه معتقدند در طول سال 56 و 57 به دلیل وسعت سنگرهای مبارزه، گاهی اهرم های فشار رژیم شاه در نقاطی برداشته می شد و فرصتی برای تنفس پیش می آمد.
بر اساس منابع موجود نقش جدید مطبوعات در این زمان خود را نشان داد که نقطه اوج آن اعتصاب سیاسی روزنامه های کثیرالانتشار در 19 مهر 1357 بود که رفع سانسور و دخالت و فشار دولت را خواستار شدند، شرایط مهیا بود و پس از چهار روز اعتصاب، زنجیر سانسور پس از 72 سال گسست.
در دوران دولت نظامی ازهاری در اواخر آبان، نظامیان به ساختمان روزنامه ها حمله بردند و ادامه انتشار آنها را به شرایطی مشروط ساختند که نتیجه آن اعتصاب و تعطیلی نزدیک به دو ماه روزنامه ها شد.
با آغاز کار دولت بختیار، که ژست آزادیخواهانه گرفته بود، دوران نوین مطبوعات آغاز شد و تا پیروزی انقلاب و پس از آن ادامه یافت.
با وقوع انقلاب اسلامی؛ همچنانکه بزرگترین ارمغان آن یعنی آزادی مورد انتظار همگان بود، رسانه ها نیز به دنبال تحقق این آرمان به جوشش و تحرک افتادند.
در گزارشی با عنوان 'نگرشی بر نقش مطبوعات وابسته در روند انقلاب اسلامی' منتشره شده از سوی وزارت ارشاد اسلامی در سال 1360، آمده است: در این دوران، هر یک از روزنامه‌ها، به خاطر فضای آزادی که به همت ملت ایجاد شده بود، به انعکاس گزارش ها و اخبار مربوط به انقلاب می پردازند و مقالاتی پیرامون انقلاب و آزادی منتشر میسازند.
کارنامهای که در این دوران ارائه میشود، برای مردم روشن می سازد که 'هر کس بر طینت خود میتند' و برخی از مطبوعات و بویژه دو سه روزنامه عمده و کثیرالانتشار، با زیرکی و رندی عناصری که مستقیم و یا غیر مستقیم به گروهک ها و احزاب سیاسی وابستگی دارند، مشغول پاشیدن بذرهای نفاق اند.
گاه در روزنامهای نوشته می شد که رهبر فلان جبهه، نخست وزیر آینده خواهد بود و یا فلان چهره لکهدار و مشکوک را عضو احتمالی شورای انقلاب قلمداد کرده بودند، روشن بود که میراث خواهان انقلاب و مدعیان سهم در آینده، به نقش فراگیر و مؤثر مطبوعات آگاهی دارند و عناصر خود را به قلمزنی در روزنامه ها فرستادهاند.
بزرگ جلوه دادن نقش احزاب و جریانات سیاسی، مطرح نمودن نام واخوردگان سیاسی، کمبها دادن به نقش پیشتازانه روحانیت و اسلام در انقلاب از جمله اموری بود که در مطبوعات این ایام نمودی چشمگیر داشت.
روند مطبوعات در ماه های بعد از پیروزی انقلاب، حرکت بسوی اصلاح و پاکسازی بود که در این مقطع نیز حضرت امام(ره) ابتدا با اعلام موضعی روشن کننده، مردم را هدایت کرد و در مراحل بعد، نمایندگانی را ـ به خواست توده کارکنان روزنامه ها ـ به دو روزنامه کثیرالانتشار اعزام داشت.
محمد مهدی فرقانی رئیس دانشکده علوم ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی در مقاله ای با عنوان'جایگاه مطبوعات در سیاست ملی ارتباطی و رسانه'، سیر تحول در رسانه های پس از انقلاب را در سه دوره زمانی بررسی کرده است، نخست در سال های اولیه پیروزی انقلاب (1359-1357) که در آن مبارزات قبلی و اعتصاب های روزنامه نگاران در ماه های منتهی به پیروزی، موجب شد چندین روزنامه و نشریه بطور آزاد در پایتخت و سایر شهرها منتشر شود تا این که در تابستان 1358، با تصویب لایحه قانونی جدید مطبوعات از سوی شورای انقلاب، تعدادی از جراید به دلیل عدم دریافت اجازه انتشار از سوی وزارت ارشاد ملی وقت تعطیل شدند.
در این زمان تعداد زیادی از روزنامه ها همچنان به فعالیت خود ادامه می دادند تا این که دوره دوم سیر تحولی مطبوعات ایران رقم خورد.
در آغاز این دوره(1367-1357) که مقارن با جنگ عراق و ایران بود، تعدادی از نشریات سازمان های سیاسی و چند روزنامه تعطیل شدند.
با بخشنامه وزارت ارشاد اسلامی در فروردین 1360 مبنی بر عدم چاپ روزنامه ها و مجلات فاقد مجوز، شش روزنامه و نشریه هفتگی وابسته به گروه های مخالف تعطیل شدند.
این تصمیم موجب شد تعداد روزنامه‌ها و نشریات دوره ای ایران که در بهار سال 59 از 200 نشریه تجاوز کرده بود، به دلیل صورت منتشر شده از سوی وزارت ارشاد اسلامی در اواخر بهار سال 1360، به 62 نشریه کاهش یابد و تنها چهار روزنامه اطلاعات، کیهان، جمهوری اسلامی و صبح آزادگان در تهران با تیراژ تقلیل یافته به انتشار خود ادامه دادند.
پس از پایان جنگ عراق و ایران در تابستان 1367 همزمان با آغاز دوره بازسازی کشور در سال 1368، دوباره فضای سیاسی ـ فرهنگی مساعدی برای فعالیت وسایل ارتباط جمعی پدید آمد.
کاهش سختگیری های شدید گذشته نسبت به صدور اجازه نامه انتشار نشریات و همچنین اختصاص کمک مالی ویژه به مطبوعات، از طریق توزیع کاغذ ارزان قیمت بین روزنامه ها و مجله ها و نیز ایجاد تسهیلات برای تهیه تجهیزات فنی چاپ مورد نیاز موسسات مطبوعاتی و بویژه موسسات مطبوعاتی جدید، بسیار مورد توجه قرار گرفت.
تعداد نشریات دوره ای ایران که در طول سال های 60 تا 67 از حدود 300 نشریه، به کمتر از 100 نشریه کاهش یافته بود، در سال های 71 تا 73، به تعداد 550 عنوان افزایش یافت.
خرداد 1376 و پس از آن را می توان اوج بالندگی روزنامه ها و نشریات از نظر تعداد و تیراژ روزنامه ها دانست.
در اوایل بهار 77، بر اساس اظهارات معاون مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، تعداد کل روزنامه‌ها و مجله های در حال انتشار کشور از 850 نشریه تجاوز کرد و تیراژ کل روزنامه‌ها برای نخستین بار بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، از 2 میلیون نسخه فراتر رفت.
در سال 1379به دلیل تغییرات صورت گرفته در قانون مطبوعات و مقارن با آخرین ماه های فعالیت پنجمین دوره مجلس شورای اسلامی، تغییراتی در فضای مطبوعات کشور ایجاد شد.
محسن اسماعیلی دکترای حقوق خصوصی و دانشیار دانشکده حقوق و علوم سیاسی تهران در باره حقوق رسانه ها در ایران می گوید: با استقرار نظام اسلامی، تمام بنیان های وابستگی فرو ریخت و همگان از جمله روزنامه نگاران، فرصت یافتند دوران جدیدی را تجربه کنند، طبیعی است که اهمیت مطبوعات و نبود ساختارهای حقوقی لازم از یکسو و شکل گیری انواع توطئه های بیگانه از سوی دیگر اجازه نمی داد تا کشور به انتظار تدوین قانون اساسی و تشکیل قوه مقننه نشیند. از این رو، تنها شش ماه پس از پیروزی در 20 مرداد 1358، نخستین مقررات مطبوعاتی در نظام جدید به تصویب «شورای انقلاب اسلامی» رسید که ممنوعیت مقامات حکومت پیشین از انتشار نشریه، تغییر و تکمیل اعضای هیات نظارت بر مطبوعات، جُرم انگاریِ سانسور و تعیین مجازات برای آن، به رسمیت شناختن تشکّل های صنفی روزنامه نگاری و بالاخره توجه به «هیات منصفه» و نحوه انتخاب آن برای حضور در دادرسی های مطبوعاتی از ویژگی های اساسی این مصوبه به شمار می رود.
وی می افزاید: پس از این تاریخ است که قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به تصویب می رسد و در اصول متعددی به دفاع از حیثیت و رسالت مطبوعات، آزادی بیان و چگونگی محاکمات مطبوعاتی تصریح می شود.
در مقدمه قانون اساسی که بیانگر بینش حاکم بر تدوین و تصویب آن است، زیر عنوان «وسایل ارتباط جمعی» تاکید شده است: وسایل ارتباط جمعی (رادیو – تلویزیون) بایستی در جهت روند تکاملی انقلاب اسلامی در خدمت اشاعه فرهنگ اسلامی قرار گیرد و در این زمینه از برخورد سالم اندیشه‌های متفاوت بهره جوید و از اشاعه و ترویج خصلت های تخریبی و ضد اسلامی جدا پرهیز کنند.
همچنین طبق اصل بیست و چهارم: نشریات و مطبوعات در بیان مطالب آزادند؛ مگر آن که مُخلّ به مبانی اسلام یا حقوق عمومی باشد، تفصیل آن را قانون معین می‌کند.
اصل 167 نیز مقرر کرده است: رسیدگی به جرائم سیاسی و مطبوعاتی علنی است و با حضور هیات منصفه در محاکم دادگستری صورت می‌گیرد. نحوه انتخاب، شرایط، اختیارات هیات منصفه و تعریف جرم سیاسی را قانون بر اساس موازین اسلامی معین می‌کند.
دانشیار دانشکده حقوق و علوم سیاسی تهران ادامه می دهد: استقرار نهادهای قانونی در کشور از جمله تشکیل مجلس شورای اسلامی نویدبخش تصویب قانونی جدید و کامل در این زمینه شد اما تحمیل جنگی بی امان و همه جانبه که همه چیز را تحت تاثیر خود قرار می داد و از آن مهمتر توطئه های خارجی که گاه توسط عوامل داخلی و از طریق مطبوعات دنبال می شد، تحقق این آرزوی دیرین را دشوار می ساخت.
به همین دلیل آخرین قانون مطبوعات که در اسفند سال 1364 و در اوضاع و شرایط یاد شده و همزمان با اوج گیری شرایط بحرانی کشور به تصویب مجلس شورای اسلامی رسیده است، برغم نکات مثبت و قابل توجه، دارای نقص و آشفتگی هایی هست.
به عقیده سیدحسین شرف الدین از اساتید رشته فرهنگ و ارتباطات و عضو هیات علمی موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره)، انقلاب اسلامی با این که در فرایند شکل گیری آن عمدتا از رسانه های سنتی مثل منبر و نوشتار چاپی و اندکی از رسانه های نه چندان مدرن مثل رادیو و نوار کاست استفاده شد؛ در طلیعه عصر اطلاعات و ظهور پیاپی رسانه های مدرن به وقوع پیوست.
وی می گوید: به استثنای ماهواره که به استناد قانون در سال 1372 استفاده از آن ممنوع شد(ولو بالای 60 درصد مردم عملا این قانون را نقض کرده اند)، تقریبا همه رسانه ها در ایران بدون هیچ نوع محدودیتی در چرخه رشد کمی و کیفی قرار گرفتند.
از نظر این استاد فرهنگ و ارتباطات؛ انقلاب اسلامی در این بخش با وجود همه ضعف ها و کاستی های انکارناپذیر، کارنامه درخشان و قابل دفاعی دارد و موفقیت های در خور توجهی در رشد همه جانبه رسانه ها و تامین و تمهید انواع امکانات و ظرفیت های زیرساختی و روساختی، سخت افزاری و نرم افزاری، ساختی و محتوایی، هنجاری و کارکردی، تولیدی و توزیعی و غیره داشته است.
وی این عبارت کلیدی امام راحل که «ما با سینما مخالف نیستیم با فحشا مخالفیم، با تلویزیون مخالف نیستیم با بی بندوباری مخالفیم» را «منشور انقلاب در باره رسانه ها» قلمداد می کند و ادامه می دهد: مشروعیت بخشی، ایجاد اعتماد عمومی و متعاقب آن تقویت انگیزه برای مصرف رسانه ای (در سطوح توده ای و تصحیح ذهنیت ها)، ایجاد زمینه برای تبدیل مخاطب منفعل به مخاطب فعال، بسط سواد رسانه ای و فرهنگ استفاده از رسانه، رشد کمی و کیفی در ابعاد آموزشی و تحقیقاتی مربوط به رسانه ها، تاسیس مراکز و نهادهای حمایتی و هدایتی، تدوین نظام های هنجاری مبتنی بر معیارهای فقهی و اخلاقی، اصلاح و تقویت نظام های نظارتی و کنترلی اعم از نظارت صنفی، مدنی، انتظامی، امنیتی و قضایی و کیفری، اصلاح، ارتقاء و تا حدی ضابطه مند سازی سیستم ممیزی محصولات فرهنگی و رسانه ای داخلی از مهمترین تغییرات و تحولات رسانه های ایران پس از انقلاب است.
وی تقویت اصناف، انجمن ها، تشکل ها و اتحادیه های رسانه ای، سرمایه گذاری در توسعه زیرساخت ها و بسط کمی و کیفی تجهیزات سخت افزاری، ساخت شهرک ها، پردیس ها، بنیادها و مراکز ارائه خدمات سینمایی، دیجتیالی کردن تدریجی سیستم ها، بسط کمی و تعدد و فراوانی رسانه ها، توسعه کیفی رسانه ها در بخش محتوا و پیام، بسط جغرافیایی حوزه پوشش و گستره ضریب نفوذ رسانه ها در سراسر کشور و در مواردی فراتر از کشور و منطقه، بسترسازی برای ورود و نقش آفرینی نیروهای ارزشی و متعهد در بخش های مختلف رسانه ای، ایجاد و تقویت عاملیت حوزه های علمیه و روحانیت در عرصه رسانه ها، تقویت فرهنگ های قومی و محلی و میراث فرهنگ سنتی به واسطه تقویت رسانه های محلی، تقویت ژورنالیسم علمی، ورود به بازارهای جهانی و صدور برخی محصولات فرهنگی و رسانه ای به کشورهای مختلف و شرکت اجمالی در جشنواره های بین المللی، بسط واردات محصولات رسانه ای از کشورها و اقلیم های فرهنگی مختلف همراه با ارزیابی محتوایی آنها، راه اندازی پایگاه های ارائه کننده خدمات علمی به پژوهشگران در فضای سایبر، تاسیس جشنواره های رسانه ای مختلف، برگزاری نمایشگاه سالانه ملی کتاب در تهران و عضویت فعال در برخی سازمان های رسانه ای بین المللی را از دیگر مصادیق تغییرات و تحولات رسانه های ایران پس از انقلاب توصیف می کند.
این صاحبنظر حوزه ارتباطات با اشاره به محدودیت هایی که در مسیر شناخت تاثیر انقلاب بر رسانه ها وجود دارد، می افزاید: نمی توان یک جهان گسترده و پرتنوع با اقتضائات ذاتی و کارکردی و روند تحولی پرفراز و فرود سی و چند ساله را به راحتی توصیف و تحلیل کرد چرا که برای فهم نقش انقلاب در این خصوص، ناگزیر باید به مقایسه و نسبت سنجی دست زد، به طور مثال مقایسه میان وضعیت رسانه ای کشور در قبل و بعد از انقلاب یا مقایسه میان ایران با کشورهای دارای وضعیت مشابه یا مقایسه میان روند رشد رسانه ها در ایران با استانداردهای تعریف شده جهانی؛ یا مقایسه وضع موجود کشور با سطوح آرمانی مورد انتظار انقلاب و نظام که بدیهی است انجام هر یک ملزومات اطلاعاتی و روشی خاص دارد.
وی ادامه می دهد: علاوه بر این انجام مقایسه نیازمند در اختیار داشتن اطلاعات آماری دقیق از امکانات است و از طرفی در خصوص برخی تحولات یا اصلا آماری وجود ندارد یا آمارهای دقیقی در دست نیست. نکته دیگر تحولات معنایی و محتوایی است(که شاید انقلاب در آن موفقیت های برجسته تری داشته است) که به دلیل تعدد و تنوع ابعاد و ماهیت کیفی آن چندان نمی توان در این میان گنجاند و پژوهشی جداگانه می طلبد.
حسین نوش آبادی معاون پیشین پارلمانی وزارت فرهنگ نیز معتقد است: به همان میزان که مطبوعات و رسانه ها در بسیج عمومی و حضور گسترده مردم در شکل گیری نهضت امام خمینی(ره) تعالی نقش موثر و قابل توجهی داشتند، انقلاب اسلامی نیز بر هویت مطبوعات و استقلال آن و ظرفیت سازی رسانه ها تاثیر فراوانی گذاشت، جایگاه آن را تقویت و منزلت خبرنگار و روزنامه نگار را اعتلا بخشید و به اصحاب قلم و اصحاب خبر اعتبار ویژه ای داد.
**سیر رسانه در اصفهان
به گفته مسوولان، شمار مطبوعات در استان اصفهان با 352 نشریه چاپی و الکترونیکی دارای مجوز نسبت به پیش از انقلاب اسلامی افزایش حدود 9 برابری داشته است.
اصفهان از دیر‌باز و از نخستین سال هایی که مطبوعات پا به عرصه وجود گذاشت نامی مطرح در این حوزه داشته است.
در سال 1296 هجری قمری یعنی در اواخر دوره ناصری نشریه فرهنگ با مدیریت میرزا تقی‌خان کاشانی در چهار صفحه و به خط زیبای نستعلیق بر روی کاغذی با کیفیت به چاپ رسید.
این نشریه که اولین روزنامه اصفهان بود حدود 12 سال به صورت هفتگی منتشر و تا سال 1308 هجری قمری به حیات خود ادامه داد ولی پس از آن در سال 1320 هجری قمری روزنامه دیگری به نام الاسلام در اصفهان منتشر شد.
از مطبوعاتی که در دوران مشروطیت در اصفهان منتشر می شدند می توان به روزنامه های الجناب، انجمن مقدس ملی اصفهان، فرج بعد از شدت، جهاد اکبر، نقش جهان و حقیقت اشاره کرد که جز اولین های مطبوعات اصفهان به شمار می آید.
بعد از کودتای محمدعلی شاه تعدادی از روزنامه نگاران تهران که نشریات آن ها توقیف شده بود از بیم جان به شهرهای بزرگ و مهم ایران مهاجرت کردند که در این بین روزنامه کشکول به مدیریت مجدالاسلام کرمانی نیز به اصفهان منتقل شد.
از دیگر نشریاتی که در دوره قاجار انتشار یافت نشریه 'زبان زنان' با مدیریت صدیقه دولت آبادی بود که در سال 1337 هجری قمری به عنوان اولین نشریه ویژه بانوان به صورت دوهفته نامه منتشر می شد.
** در دوره های قاجار 57 و پهلوی 20 نشریه در اصفهان انتشار می یافت
در مجموع در دوره قاجار 57 عنوان نشریه در استان اصفهان انتشار می یافت که از این تعداد 2 عنوان متعلق به شهر کاشان بود.
اما در دوره پهلوی اول دوران رکود مطبوعات بود زیرا شهربانی به شدت بر نشریات نظارت داشت و با کوچک ترین بهانه‌ای آن ها را توقیف می کرد.
در مجموع تعداد کل نشریات منتشر شده در این دوره بالغ بر 27 نشریه در شهر اصفهان بود، که نسبت به دوره قاجار 30 نشریه کاهش داشته است.
ولی آغاز دوره پهلوی دوم به دلیل جنگ جهانی دوم و تضعیف حکومت مرکزی، مطبوعات وارد رشد جدیدی شد ؛ در این دوره بیش از 40 نشریه در اصفهان منتشر می‌شد تا اینکه در اواخر سال 1354، دولت وقت اعلام کرد به ازای انصراف صاحبان امتیاز از چاپ نشریه، مبلغی به عنوان پاداش به آنان پرداخت می‌کند، در نتیجه این امر برخی از نشریات محلی استان تعطیل شد.
امروزه با پیشرفت تکنولوژی و دنیای ارتباطات، نشریات مکتوب کم کم جای خود را به نشریات الکترونیکی داده و مردم جامعه با بهره گیری از تکنولوژی هایی همچون تلفن همراه، رایانه های شخصی و قابل حمل، اطلاعات خبری مورد نیاز خود را از اینگونه نشریات مجازی کسب می کنند.
از 352 نشریه استان، 220 نشریه به صورت چاپی و 132 عنوان نشریات الکترونیکی شامل 90 پایگاه خبری، 41 نشریه غیر برخط و یک خبرگزاری هستند. از 220 عنوان نشریه چاپی استان اصفهان، 137 عنوان فعال و 93 عنوان نیز غیرفعال هستند.
** هم اکنون 10 روزنامه در اصفهان منتشر می شود
استان اصفهان در سال های اخیر با افزایش تعداد نشریات خود با دوره انتشار روزانه (روزنامه) روبه رو بوده است به گونه ای که هم اکنون استان اصفهان دارای 10 روزنامه است که از جمله آن ها می توان به روزنامه های اصفهان امروز، اصفهان زیبا، زاینده رود، نسل فردا، نصف جهان، عصر اصفهان، سیمای شهر، رویداد امروز و روزنامه دوزبانه فارسی انگلیسی اصفهان نیوز اشاره کرد.
65 عنوان روزنامه سراسری در اصفهان دفتر نمایندگی رسمی دارند، بیشترین تعداد نشریات استان اصفهان به صورت متمرکز در شهر اصفهان به چاپ می رسد، براساس آمار از 220 نشریه استان، 133 عنوان مربوط به شهر اصفهان و 87 عنوان مربوط به سایر شهرستان های استان اصفهان است.
هم اکنون 38 هفته نامه، 16 دو هفته نامه، 53 ماهنامه، 13 دو ماهنامه، 76 فصلنامه و 14 دو فصلنامه دارای مجوز در استان اصفهان به چاپ می رسد.
علاوه بر این نشریات مکتوب و پایگاه های خبری، خبرگزاری هایی هم مانند خبرگزاری های ایرنا، ایسنا، فارس، مهر، تسنیم، پانا، موج و غیره هستند که در استان اصفهان نمایندگی دارند.
تعداد نمایندگی خبرگزاری های فعال در استان اصفهان 17 مرکز است.
هم اینک 217 خبرنگار در استان اصفهان عضو خانه مطبوعات هستند که 209 نفر آن ها از اعضای اصلی و هشت نفر از اعضای افتخاری این خانه هستند. این را نباید فراموش کرد که تعداد زیادی از فعالان عرصه خبر و رسانه هم در استان اصفهان هستند که عضو خانه مطبوعات و یا تشکل هایی مانند انجمن صنفی روزنامه نگاران و عکاسان نیستند؛ با این احتساب باید آمار خبرنگاران را در استان اصفهان بیش از این رقم ها دانست.
گزارشگران، تصویربرداران، عکاسان و تدوینگرهای زیادی در استان فعال هستند که همگی در زمینه خبر به فعالیت می پردازند ولی آمار دقیقی از آن ها در دست نیست.
رسانه ها به عنوان رکن مهم دموکراسی مانند هر بخش دیگری دستخوش تغییرات فزاینده ای پس از انقلاب بوده اند اگر چه آسیب ها و کمبودهای خاص خود را نیز دارد.
به گفته نماینده مردم تهران و رئیس خانه مطبوعات و رسانه های کشور اگرچه برخی گرانی ها بر دوش مطبوعات و رسانه ها سنگینی می کند، ولی قرارگیری مطبوعات در زمره کالاهای اساسی گام مهمی بود که در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برداشته شد.
تاریخ روزنامه نگاری در کشور به 180 سال قبل بازمی گردد، اکنون شمارگان مطبوعات شامل روزنامه تا فصلنامه ها در ایران بطور میانگین 700 هزار نسخه در روز است.
امسال همزمان با چهلمین ساگرد پیروزی انقلاب ، نمایشگاه 40 تیتر رسانه‌ای انقلاب اسلامی با هدف احیای رویدادهای سال 57 و انتقال آن به نسل امروز و معرفی ماموریت ها و اهداف انقلاب اسلامی در محل گالری شماره یک کتابخانه مرکزی شهرداری اصفهان برپا شده است.
در این نمایشگاه 140 اثر در قالب پوستر، روزنامه و عکس متن از سال 1357 و وقایع انقلاب اسلامی در رسانه ها و شهرهای مخلتف کشور به نمایش گذاشته شده است،بریده جراید به نمایش در آمده در این نمایشگاه توسط عبدالحسین جعفری روزنامه نگار پیشکسوت اصفهان و عکس ها از آرشیو کتابخانه مرکزی اصفهان و انجمن عکاسان انقلاب و دفاع مقدس، جمع آوری شده است.
6026/9861
انتهای پیام برخی از صاحبنظران این حوزه معتقدند در طول سال 56 و 57 به دلیل وسعت سنگرهای مبارزه، گاهی اهرم های فشار رژیم شاه در نقاطی برداشته می شد و فرصتی برای تنفس پیش می آمد.
بر اساس منابع موجود نقش جدید مطبوعات در این زمان خود را نشان داد که نقطه اوج آن اعتصاب سیاسی روزنامه های کثیرالانتشار در 19 مهر 1357 بود که رفع سانسور و دخالت و فشار دولت را خواستار شدند، شرایط مهیا بود و پس از چهار روز اعتصاب، زنجیر سانسور پس از 72 سال گسست.
در دوران دولت نظامی ازهاری در اواخر آبان، نظامیان به ساختمان روزنامه ها حمله بردند و ادامه انتشار آنها را به شرایطی مشروط ساختند که نتیجه آن اعتصاب و تعطیلی نزدیک به دو ماه روزنامه ها شد.
با آغاز کار دولت بختیار، که ژست آزادیخواهانه گرفته بود، دوران نوین مطبوعات آغاز شد و تا پیروزی انقلاب و پس از آن ادامه یافت.
با وقوع انقلاب اسلامی؛ همچنانکه بزرگترین ارمغان آن یعنی آزادی مورد انتظار همگان بود، رسانه ها نیز به دنبال تحقق این آرمان به جوشش و تحرک افتادند.
در گزارشی با عنوان 'نگرشی بر نقش مطبوعات وابسته در روند انقلاب اسلامی' منتشره شده از سوی وزارت ارشاد اسلامی در سال 1360، آمده است: در این دوران، هر یک از روزنامه‌ها، به خاطر فضای آزادی که به همت ملت ایجاد شده بود، به انعکاس گزارش ها و اخبار مربوط به انقلاب می پردازند و مقالاتی پیرامون انقلاب و آزادی منتشر میسازند.
کارنامهای که در این دوران ارائه میشود، برای مردم روشن می سازد که 'هر کس بر طینت خود میتند' و برخی از مطبوعات و بویژه دو سه روزنامه عمده و کثیرالانتشار، با زیرکی و رندی عناصری که مستقیم و یا غیر مستقیم به گروهک ها و احزاب سیاسی وابستگی دارند، مشغول پاشیدن بذرهای نفاق اند.
گاه در روزنامهای نوشته می شد که رهبر فلان جبهه، نخست وزیر آینده خواهد بود و یا فلان چهره لکهدار و مشکوک را عضو احتمالی شورای انقلاب قلمداد کرده بودند، روشن بود که میراث خواهان انقلاب و مدعیان سهم در آینده، به نقش فراگیر و مؤثر مطبوعات آگاهی دارند و عناصر خود را به قلمزنی در روزنامه ها فرستادهاند.
بزرگ جلوه دادن نقش احزاب و جریانات سیاسی، مطرح نمودن نام واخوردگان سیاسی، کمبها دادن به نقش پیشتازانه روحانیت و اسلام در انقلاب از جمله اموری بود که در مطبوعات این ایام نمودی چشمگیر داشت.
روند مطبوعات در ماه های بعد از پیروزی انقلاب، حرکت بسوی اصلاح و پاکسازی بود که در این مقطع نیز حضرت امام(ره) ابتدا با اعلام موضعی روشن کننده، مردم را هدایت کرد و در مراحل بعد، نمایندگانی را ـ به خواست توده کارکنان روزنامه ها ـ به دو روزنامه کثیرالانتشار اعزام داشت.
محمد مهدی فرقانی رئیس دانشکده علوم ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی در مقاله ای با عنوان'جایگاه مطبوعات در سیاست ملی ارتباطی و رسانه'، سیر تحول در رسانه های پس از انقلاب را در سه دوره زمانی بررسی کرده است، نخست در سال های اولیه پیروزی انقلاب (1359-1357) که در آن مبارزات قبلی و اعتصاب های روزنامه نگاران در ماه های منتهی به پیروزی، موجب شد چندین روزنامه و نشریه بطور آزاد در پایتخت و سایر شهرها منتشر شود تا این که در تابستان 1358، با تصویب لایحه قانونی جدید مطبوعات از سوی شورای انقلاب، تعدادی از جراید به دلیل عدم دریافت اجازه انتشار از سوی وزارت ارشاد ملی وقت تعطیل شدند.
در این زمان تعداد زیادی از روزنامه ها همچنان به فعالیت خود ادامه می دادند تا این که دوره دوم سیر تحولی مطبوعات ایران رقم خورد.
در آغاز این دوره(1367-1357) که مقارن با جنگ عراق و ایران بود، تعدادی از نشریات سازمان های سیاسی و چند روزنامه تعطیل شدند.
با بخشنامه وزارت ارشاد اسلامی در فروردین 1360 مبنی بر عدم چاپ روزنامه ها و مجلات فاقد مجوز، شش روزنامه و نشریه هفتگی وابسته به گروه های مخالف تعطیل شدند.
این تصمیم موجب شد تعداد روزنامه‌ها و نشریات دوره ای ایران که در بهار سال 59 از 200 نشریه تجاوز کرده بود، به دلیل صورت منتشر شده از سوی وزارت ارشاد اسلامی در اواخر بهار سال 1360، به 62 نشریه کاهش یابد و تنها چهار روزنامه اطلاعات، کیهان، جمهوری اسلامی و صبح آزادگان در تهران با تیراژ تقلیل یافته به انتشار خود ادامه دادند.
پس از پایان جنگ عراق و ایران در تابستان 1367 همزمان با آغاز دوره بازسازی کشور در سال 1368، دوباره فضای سیاسی ـ فرهنگی مساعدی برای فعالیت وسایل ارتباط جمعی پدید آمد.
کاهش سختگیری های شدید گذشته نسبت به صدور اجازه نامه انتشار نشریات و همچنین اختصاص کمک مالی ویژه به مطبوعات، از طریق توزیع کاغذ ارزان قیمت بین روزنامه ها و مجله ها و نیز ایجاد تسهیلات برای تهیه تجهیزات فنی چاپ مورد نیاز موسسات مطبوعاتی و بویژه موسسات مطبوعاتی جدید، بسیار مورد توجه قرار گرفت.
تعداد نشریات دوره ای ایران که در طول سال های 60 تا 67 از حدود 300 نشریه، به کمتر از 100 نشریه کاهش یافته بود، در سال های 71 تا 73، به تعداد 550 عنوان افزایش یافت.
خرداد 1376 و پس از آن را می توان اوج بالندگی روزنامه ها و نشریات از نظر تعداد و تیراژ روزنامه ها دانست.
در اوایل بهار 77، بر اساس اظهارات معاون مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، تعداد کل روزنامه‌ها و مجله های در حال انتشار کشور از 850 نشریه تجاوز کرد و تیراژ کل روزنامه‌ها برای نخستین بار بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، از 2 میلیون نسخه فراتر رفت.
در سال 1379به دلیل تغییرات صورت گرفته در قانون مطبوعات و مقارن با آخرین ماه های فعالیت پنجمین دوره مجلس شورای اسلامی، تغییراتی در فضای مطبوعات کشور ایجاد شد.
محسن اسماعیلی دکترای حقوق خصوصی و دانشیار دانشکده حقوق و علوم سیاسی تهران در باره حقوق رسانه ها در ایران می گوید: با استقرار نظام اسلامی، تمام بنیان های وابستگی فرو ریخت و همگان از جمله روزنامه نگاران، فرصت یافتند دوران جدیدی را تجربه کنند، طبیعی است که اهمیت مطبوعات و نبود ساختارهای حقوقی لازم از یکسو و شکل گیری انواع توطئه های بیگانه از سوی دیگر اجازه نمی داد تا کشور به انتظار تدوین قانون اساسی و تشکیل قوه مقننه نشیند. از این رو، تنها شش ماه پس از پیروزی در 20 مرداد 1358، نخستین مقررات مطبوعاتی در نظام جدید به تصویب «شورای انقلاب اسلامی» رسید که ممنوعیت مقامات حکومت پیشین از انتشار نشریه، تغییر و تکمیل اعضای هیات نظارت بر مطبوعات، جُرم انگاریِ سانسور و تعیین مجازات برای آن، به رسمیت شناختن تشکّل های صنفی روزنامه نگاری و بالاخره توجه به «هیات منصفه» و نحوه انتخاب آن برای حضور در دادرسی های مطبوعاتی از ویژگی های اساسی این مصوبه به شمار می رود.
وی می افزاید: پس از این تاریخ است که قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به تصویب می رسد و در اصول متعددی به دفاع از حیثیت و رسالت مطبوعات، آزادی بیان و چگونگی محاکمات مطبوعاتی تصریح می شود.
در مقدمه قانون اساسی که بیانگر بینش حاکم بر تدوین و تصویب آن است، زیر عنوان «وسایل ارتباط جمعی» تاکید شده است: وسایل ارتباط جمعی (رادیو – تلویزیون) بایستی در جهت روند تکاملی انقلاب اسلامی در خدمت اشاعه فرهنگ اسلامی قرار گیرد و در این زمینه از برخورد سالم اندیشه‌های متفاوت بهره جوید و از اشاعه و ترویج خصلت های تخریبی و ضد اسلامی جدا پرهیز کنند.
همچنین طبق اصل بیست و چهارم: نشریات و مطبوعات در بیان مطالب آزادند؛ مگر آن که مُخلّ به مبانی اسلام یا حقوق عمومی باشد، تفصیل آن را قانون معین می‌کند.
اصل 167 نیز مقرر کرده است: رسیدگی به جرائم سیاسی و مطبوعاتی علنی است و با حضور هیات منصفه در محاکم دادگستری صورت می‌گیرد. نحوه انتخاب، شرایط، اختیارات هیات منصفه و تعریف جرم سیاسی را قانون بر اساس موازین اسلامی معین می‌کند.
دانشیار دانشکده حقوق و علوم سیاسی تهران ادامه می دهد: استقرار نهادهای قانونی در کشور از جمله تشکیل مجلس شورای اسلامی نویدبخش تصویب قانونی جدید و کامل در این زمینه شد اما تحمیل جنگی بی امان و همه جانبه که همه چیز را تحت تاثیر خود قرار می داد و از آن مهمتر توطئه های خارجی که گاه توسط عوامل داخلی و از طریق مطبوعات دنبال می شد، تحقق این آرزوی دیرین را دشوار می ساخت.
به همین دلیل آخرین قانون مطبوعات که در اسفند سال 1364 و در اوضاع و شرایط یاد شده و همزمان با اوج گیری شرایط بحرانی کشور به تصویب مجلس شورای اسلامی رسیده است، برغم نکات مثبت و قابل توجه، دارای نقص و آشفتگی هایی هست.
به عقیده سیدحسین شرف الدین از اساتید رشته فرهنگ و ارتباطات و عضو هیات علمی موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره)، انقلاب اسلامی با این که در فرایند شکل گیری آن عمدتا از رسانه های سنتی مثل منبر و نوشتار چاپی و اندکی از رسانه های نه چندان مدرن مثل رادیو و نوار کاست استفاده شد؛ در طلیعه عصر اطلاعات و ظهور پیاپی رسانه های مدرن به وقوع پیوست.
وی می گوید: به استثنای ماهواره که به استناد قانون در سال 1372 استفاده از آن ممنوع شد(ولو بالای 60 درصد مردم عملا این قانون را نقض کرده اند)، تقریبا همه رسانه ها در ایران بدون هیچ نوع محدودیتی در چرخه رشد کمی و کیفی قرار گرفتند.
از نظر این استاد فرهنگ و ارتباطات؛ انقلاب اسلامی در این بخش با وجود همه ضعف ها و کاستی های انکارناپذیر، کارنامه درخشان و قابل دفاعی دارد و موفقیت های در خور توجهی در رشد همه جانبه رسانه ها و تامین و تمهید انواع امکانات و ظرفیت های زیرساختی و روساختی، سخت افزاری و نرم افزاری، ساختی و محتوایی، هنجاری و کارکردی، تولیدی و توزیعی و غیره داشته است.
وی این عبارت کلیدی امام راحل که «ما با سینما مخالف نیستیم با فحشا مخالفیم، با تلویزیون مخالف نیستیم با بی بندوباری مخالفیم» را «منشور انقلاب در باره رسانه ها» قلمداد می کند و ادامه می دهد: مشروعیت بخشی، ایجاد اعتماد عمومی و متعاقب آن تقویت انگیزه برای مصرف رسانه ای (در سطوح توده ای و تصحیح ذهنیت ها)، ایجاد زمینه برای تبدیل مخاطب منفعل به مخاطب فعال، بسط سواد رسانه ای و فرهنگ استفاده از رسانه، رشد کمی و کیفی در ابعاد آموزشی و تحقیقاتی مربوط به رسانه ها، تاسیس مراکز و نهادهای حمایتی و هدایتی، تدوین نظام های هنجاری مبتنی بر معیارهای فقهی و اخلاقی، اصلاح و تقویت نظام های نظارتی و کنترلی اعم از نظارت صنفی، مدنی، انتظامی، امنیتی و قضایی و کیفری، اصلاح، ارتقاء و تا حدی ضابطه مند سازی سیستم ممیزی محصولات فرهنگی و رسانه ای داخلی از مهمترین تغییرات و تحولات رسانه های ایران پس از انقلاب است.
وی تقویت اصناف، انجمن ها، تشکل ها و اتحادیه های رسانه ای، سرمایه گذاری در توسعه زیرساخت ها و بسط کمی و کیفی تجهیزات سخت افزاری، ساخت شهرک ها، پردیس ها، بنیادها و مراکز ارائه خدمات سینمایی، دیجتیالی کردن تدریجی سیستم ها، بسط کمی و تعدد و فراوانی رسانه ها، توسعه کیفی رسانه ها در بخش محتوا و پیام، بسط جغرافیایی حوزه پوشش و گستره ضریب نفوذ رسانه ها در سراسر کشور و در مواردی فراتر از کشور و منطقه، بسترسازی برای ورود و نقش آفرینی نیروهای ارزشی و متعهد در بخش های مختلف رسانه ای، ایجاد و تقویت عاملیت حوزه های علمیه و روحانیت در عرصه رسانه ها، تقویت فرهنگ های قومی و محلی و میراث فرهنگ سنتی به واسطه تقویت رسانه های محلی، تقویت ژورنالیسم علمی، ورود به بازارهای جهانی و صدور برخی محصولات فرهنگی و رسانه ای به کشورهای مختلف و شرکت اجمالی در جشنواره های بین المللی، بسط واردات محصولات رسانه ای از کشورها و اقلیم های فرهنگی مختلف همراه با ارزیابی محتوایی آنها، راه اندازی پایگاه های ارائه کننده خدمات علمی به پژوهشگران در فضای سایبر، تاسیس جشنواره های رسانه ای مختلف، برگزاری نمایشگاه سالانه ملی کتاب در تهران و عضویت فعال در برخی سازمان های رسانه ای بین المللی را از دیگر مصادیق تغییرات و تحولات رسانه های ایران پس از انقلاب توصیف می کند.
این صاحبنظر حوزه ارتباطات با اشاره به محدودیت هایی که در مسیر شناخت تاثیر انقلاب بر رسانه ها وجود دارد، می افزاید: نمی توان یک جهان گسترده و پرتنوع با اقتضائات ذاتی و کارکردی و روند تحولی پرفراز و فرود سی و چند ساله را به راحتی توصیف و تحلیل کرد چرا که برای فهم نقش انقلاب در این خصوص، ناگزیر باید به مقایسه و نسبت سنجی دست زد، به طور مثال مقایسه میان وضعیت رسانه ای کشور در قبل و بعد از انقلاب یا مقایسه میان ایران با کشورهای دارای وضعیت مشابه یا مقایسه میان روند رشد رسانه ها در ایران با استانداردهای تعریف شده جهانی؛ یا مقایسه وضع موجود کشور با سطوح آرمانی مورد انتظار انقلاب و نظام که بدیهی است انجام هر یک ملزومات اطلاعاتی و روشی خاص دارد.
وی ادامه می دهد: علاوه بر این انجام مقایسه نیازمند در اختیار داشتن اطلاعات آماری دقیق از امکانات است و از طرفی در خصوص برخی تحولات یا اصلا آماری وجود ندارد یا آمارهای دقیقی در دست نیست. نکته دیگر تحولات معنایی و محتوایی است(که شاید انقلاب در آن موفقیت های برجسته تری داشته است) که به دلیل تعدد و تنوع ابعاد و ماهیت کیفی آن چندان نمی توان در این میان گنجاند و پژوهشی جداگانه می طلبد.
حسین نوش آبادی معاون پیشین پارلمانی وزارت فرهنگ نیز معتقد است: به همان میزان که مطبوعات و رسانه ها در بسیج عمومی و حضور گسترده مردم در شکل گیری نهضت امام خمینی(ره) تعالی نقش موثر و قابل توجهی داشتند، انقلاب اسلامی نیز بر هویت مطبوعات و استقلال آن و ظرفیت سازی رسانه ها تاثیر فراوانی گذاشت، جایگاه آن را تقویت و منزلت خبرنگار و روزنامه نگار را اعتلا بخشید و به اصحاب قلم و اصحاب خبر اعتبار ویژه ای داد.
**سیر رسانه در اصفهان
به گفته مسوولان، شمار مطبوعات در استان اصفهان با 352 نشریه چاپی و الکترونیکی دارای مجوز نسبت به پیش از انقلاب اسلامی افزایش حدود 9 برابری داشته است.
اصفهان از دیر‌باز و از نخستین سال هایی که مطبوعات پا به عرصه وجود گذاشت نامی مطرح در این حوزه داشته است.
در سال 1296 هجری قمری یعنی در اواخر دوره ناصری نشریه فرهنگ با مدیریت میرزا تقی‌خان کاشانی در چهار صفحه و به خط زیبای نستعلیق بر روی کاغذی با کیفیت به چاپ رسید.
این نشریه که اولین روزنامه اصفهان بود حدود 12 سال به صورت هفتگی منتشر و تا سال 1308 هجری قمری به حیات خود ادامه داد ولی پس از آن در سال 1320 هجری قمری روزنامه دیگری به نام الاسلام در اصفهان منتشر شد.
از مطبوعاتی که در دوران مشروطیت در اصفهان منتشر می شدند می توان به روزنامه های الجناب، انجمن مقدس ملی اصفهان، فرج بعد از شدت، جهاد اکبر، نقش جهان و حقیقت اشاره کرد که جز اولین های مطبوعات اصفهان به شمار می آید.
بعد از کودتای محمدعلی شاه تعدادی از روزنامه نگاران تهران که نشریات آن ها توقیف شده بود از بیم جان به شهرهای بزرگ و مهم ایران مهاجرت کردند که در این بین روزنامه کشکول به مدیریت مجدالاسلام کرمانی نیز به اصفهان منتقل شد.
از دیگر نشریاتی که در دوره قاجار انتشار یافت نشریه 'زبان زنان' با مدیریت صدیقه دولت آبادی بود که در سال 1337 هجری قمری به عنوان اولین نشریه ویژه بانوان به صورت دوهفته نامه منتشر می شد.
** در دوره های قاجار 57 و پهلوی 20 نشریه در اصفهان انتشار می یافت
در مجموع در دوره قاجار 57 عنوان نشریه در استان اصفهان انتشار می یافت که از این تعداد 2 عنوان متعلق به شهر کاشان بود.
اما در دوره پهلوی اول دوران رکود مطبوعات بود زیرا شهربانی به شدت بر نشریات نظارت داشت و با کوچک ترین بهانه‌ای آن ها را توقیف می کرد.
در مجموع تعداد کل نشریات منتشر شده در این دوره بالغ بر 27 نشریه در شهر اصفهان بود، که نسبت به دوره قاجار 30 نشریه کاهش داشته است.
ولی آغاز دوره پهلوی دوم به دلیل جنگ جهانی دوم و تضعیف حکومت مرکزی، مطبوعات وارد رشد جدیدی شد ؛ در این دوره بیش از 40 نشریه در اصفهان منتشر می‌شد تا اینکه در اواخر سال 1354، دولت وقت اعلام کرد به ازای انصراف صاحبان امتیاز از چاپ نشریه، مبلغی به عنوان پاداش به آنان پرداخت می‌کند، در نتیجه این امر برخی از نشریات محلی استان تعطیل شد.
امروزه با پیشرفت تکنولوژی و دنیای ارتباطات، نشریات مکتوب کم کم جای خود را به نشریات الکترونیکی داده و مردم جامعه با بهره گیری از تکنولوژی هایی همچون تلفن همراه، رایانه های شخصی و قابل حمل، اطلاعات خبری مورد نیاز خود را از اینگونه نشریات مجازی کسب می کنند.
از 352 نشریه استان، 220 نشریه به صورت چاپی و 132 عنوان نشریات الکترونیکی شامل 90 پایگاه خبری، 41 نشریه غیر برخط و یک خبرگزاری هستند. از 220 عنوان نشریه چاپی استان اصفهان، 137 عنوان فعال و 93 عنوان نیز غیرفعال هستند.
** هم اکنون 10 روزنامه در اصفهان منتشر می شود
استان اصفهان در سال های اخیر با افزایش تعداد نشریات خود با دوره انتشار روزانه (روزنامه) روبه رو بوده است به گونه ای که هم اکنون استان اصفهان دارای 10 روزنامه است که از جمله آن ها می توان به روزنامه های اصفهان امروز، اصفهان زیبا، زاینده رود، نسل فردا، نصف جهان، عصر اصفهان، سیمای شهر، رویداد امروز و روزنامه دوزبانه فارسی انگلیسی اصفهان نیوز اشاره کرد.
65 عنوان روزنامه سراسری در اصفهان دفتر نمایندگی رسمی دارند، بیشترین تعداد نشریات استان اصفهان به صورت متمرکز در شهر اصفهان به چاپ می رسد، براساس آمار از 220 نشریه استان، 133 عنوان مربوط به شهر اصفهان و 87 عنوان مربوط به سایر شهرستان های استان اصفهان است.
هم اکنون 38 هفته نامه، 16 دو هفته نامه، 53 ماهنامه، 13 دو ماهنامه، 76 فصلنامه و 14 دو فصلنامه دارای مجوز در استان اصفهان به چاپ می رسد.
علاوه بر این نشریات مکتوب و پایگاه های خبری، خبرگزاری هایی هم مانند خبرگزاری های ایرنا، ایسنا، فارس، مهر، تسنیم، پانا، موج و غیره هستند که در استان اصفهان نمایندگی دارند.
تعداد نمایندگی خبرگزاری های فعال در استان اصفهان 17 مرکز است.
هم اینک 217 خبرنگار در استان اصفهان عضو خانه مطبوعات هستند که 209 نفر آن ها از اعضای اصلی و هشت نفر از اعضای افتخاری این خانه هستند. این را نباید فراموش کرد که تعداد زیادی از فعالان عرصه خبر و رسانه هم در استان اصفهان هستند که عضو خانه مطبوعات و یا تشکل هایی مانند انجمن صنفی روزنامه نگاران و عکاسان نیستند؛ با این احتساب باید آمار خبرنگاران را در استان اصفهان بیش از این رقم ها دانست.
گزارشگران، تصویربرداران، عکاسان و تدوینگرهای زیادی در استان فعال هستند که همگی در زمینه خبر به فعالیت می پردازند ولی آمار دقیقی از آن ها در دست نیست.
رسانه ها به عنوان رکن مهم دموکراسی مانند هر بخش دیگری دستخوش تغییرات فزاینده ای پس از انقلاب بوده اند اگر چه آسیب ها و کمبودهای خاص خود را نیز دارد.
به گفته نماینده مردم تهران و رئیس خانه مطبوعات و رسانه های کشور اگرچه برخی گرانی ها بر دوش مطبوعات و رسانه ها سنگینی می کند، ولی قرارگیری مطبوعات در زمره کالاهای اساسی گام مهمی بود که در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برداشته شد.
تاریخ روزنامه نگاری در کشور به 180 سال قبل بازمی گردد، اکنون شمارگان مطبوعات شامل روزنامه تا فصلنامه ها در ایران بطور میانگین 700 هزار نسخه در روز است.
امسال همزمان با چهلمین ساگرد پیروزی انقلاب ، نمایشگاه 40 تیتر رسانه‌ای انقلاب اسلامی با هدف احیای رویدادهای سال 57 و انتقال آن به نسل امروز و معرفی ماموریت ها و اهداف انقلاب اسلامی در محل گالری شماره یک کتابخانه مرکزی شهرداری اصفهان برپا شده است.
در این نمایشگاه 140 اثر در قالب پوستر، روزنامه و عکس متن از سال 1357 و وقایع انقلاب اسلامی در رسانه ها و شهرهای مخلتف کشور به نمایش گذاشته شده است،بریده جراید به نمایش در آمده در این نمایشگاه توسط عبدالحسین جعفری روزنامه نگار پیشکسوت اصفهان و عکس ها از آرشیو کتابخانه مرکزی اصفهان و انجمن عکاسان انقلاب و دفاع مقدس، جمع آوری شده است.
6026/9861
کپی شد
