در این مطلب آمده است : آمار غیررسمی و البته غیرقابل استنادی خبر از آن می دهد که بسیاری از ما به نحوی از یک یا چند بیماری توأم رنج می بریم و در این زمینه از وجود بیماری در خود ناآگاهیم و وقتی متوجه مشکل خود می شویم که کار از کار گذشته است. البته این آمار صحیح یا غلط مورد تأیید هیچیک از منابع رسمی کشور نیست اما وجود ترافیک شکننده در بیمارستان های دولتی به خاطر ارزان بودن معالجات تا حدودی واقعیت این حقیقت تلخ را گواهی میدهد. نیازی نیست تا آمارهای رسمی را ملاک کار قرار دهیم زیرا هر فرد می تواند برای خود یک آمارگر باشد که در خانواده و اطرافیان خود کسانی را می شناسد تا الگوی این ارزشیابی قرار داده و حداقل درصدی از آن را بپذیرد. اگرچه گروهی از متخصصان روانپزشکی اعتقاد دارند بیشتر بیماریها پایگاه جسمی نداشته بلکه ریشه روحی روانی دارند که اگر بتوان آن را علاج کرد جسم نیز التیام خواهد یافت اما واقعیت این است که چالش افزایش بیماری ها همچنان وجود دارد، اگرچه دولت و بویژه وزارت بهداشت و درمان و آموزش پزشکی نهایت تلاش خود را پیرامون اصلاح این معضل داشته و سعی خود را بر پیشگیری متمرکز کرده اند تا هزینه درمان و دارو در پایین ترین رقم ممکن بسته شود اما به خاطر رکود موجود و همچنین کاهش قابل توجه درآمدهای جامعه کمتر کسی میتواند از خدمات پزشکی و پیراپزشکی بخش غیردولتی استفاده کند که این امر می طلبد تا طرح بیمه همگانی و یکپارچه که پارامترهای عادی، تکمیلی و طلایی از آن حذف شده جانشین روش های متعدد و سردرگم موجود شود تا بخش عمومی و خصوصی به صورت یکدست و تنها در فکر معالجه بیماران باشند نه درصدد ایجاد بخشVip در بیمارستان های خصوصی.
فراموش نکنیم به جز دارو و درمان میتوان جسم و روح را با استفاده از روشهای کم هزینه و مطمئن تری درمان کرد. یکی از این مسیرهای هموار و در دسترس نوعی اجبار و عمومیت بخشیدن به ورزش های همگانی و بدون استثنا به صورت صبحگاهی در اماکن عمومی ازجمله ادارات، سازمانها، مدارس و دانشگاه ها و حتی اماکن متبرکه و مساجد است. اگر وزارت ورزش و جوانان این وظیفه خطیر و بدون هزینه را سرلوحه کار خود قرار دهد در اندک زمان میزان مراجعات به مراکز درمانی کاهش یافته و در نتیجه هزینه های کمر شکن وزارت بهداشت و درمان هم به حداقل خواهد رسید.
شاید مسئولان با صدور مجوز برای ایجاد باشگاه های ورزشی جدید که در هر کوچه پس کوچه و زیرزمینی ایجاد شده است می اندیشند که وظیفه خود را انجام داده و دیگر مسئولیتی به عهده ندارند درحالی که بیشتر این اماکن نه تنها سودی برای سلامتی مراجعان ندارند بلکه باری هستند که بر دوش دستگاه های مسئول ازجمله وزارت بهداشت و درمان سنگینی می کنند. در حال حاضر صدها باشــگاه ورزشی موجود در سراسر کشور تنها به بدنسازی و پرورش اندام مشغولند که اعضای آنها را بیشتر جوانان زیر 20 سال تشکیل می دهند. بیشتر جوانان و نوجوانان عضو این مراکز هیچگونه فعالیت بدنی ندارند و تنها آمده اند تا در این مکانهای محدود و سرپوشیده پارکینگی با استفاده از داروها و مکملهای شیمیایی و تقلبی موجود در بازارهای زیرزمینی بدنی خوش ترکیب داشته باشند.
عوارض جسمی حاصل از اقدام این باشگاه های به اصطلاح ورزشی بالاتر از حد استاندارد بین المللی شناخته شده که کمترین تأثیری در رفع بیماریهای رایج حاصل از کم تحرکی نداشته اند. آمارهای رسمی سازمان برنامه و بودجه نشان از آن دارد که امروزه شش برابر بودجه ورزشی کشور صرف تهیه و واردات رسمی و غیررسمی دارو و همچنین معالجه بیماران دیابتی می شود که با ورزش های اجباری صبحگاهی میتوان تا حد قابل توجهی به رفع این معضل پرداخت.
7141/6026/
انتهای پیام فراموش نکنیم به جز دارو و درمان میتوان جسم و روح را با استفاده از روشهای کم هزینه و مطمئن تری درمان کرد. یکی از این مسیرهای هموار و در دسترس نوعی اجبار و عمومیت بخشیدن به ورزش های همگانی و بدون استثنا به صورت صبحگاهی در اماکن عمومی ازجمله ادارات، سازمانها، مدارس و دانشگاه ها و حتی اماکن متبرکه و مساجد است. اگر وزارت ورزش و جوانان این وظیفه خطیر و بدون هزینه را سرلوحه کار خود قرار دهد در اندک زمان میزان مراجعات به مراکز درمانی کاهش یافته و در نتیجه هزینه های کمر شکن وزارت بهداشت و درمان هم به حداقل خواهد رسید.
شاید مسئولان با صدور مجوز برای ایجاد باشگاه های ورزشی جدید که در هر کوچه پس کوچه و زیرزمینی ایجاد شده است می اندیشند که وظیفه خود را انجام داده و دیگر مسئولیتی به عهده ندارند درحالی که بیشتر این اماکن نه تنها سودی برای سلامتی مراجعان ندارند بلکه باری هستند که بر دوش دستگاه های مسئول ازجمله وزارت بهداشت و درمان سنگینی می کنند. در حال حاضر صدها باشــگاه ورزشی موجود در سراسر کشور تنها به بدنسازی و پرورش اندام مشغولند که اعضای آنها را بیشتر جوانان زیر 20 سال تشکیل می دهند. بیشتر جوانان و نوجوانان عضو این مراکز هیچگونه فعالیت بدنی ندارند و تنها آمده اند تا در این مکانهای محدود و سرپوشیده پارکینگی با استفاده از داروها و مکملهای شیمیایی و تقلبی موجود در بازارهای زیرزمینی بدنی خوش ترکیب داشته باشند.
عوارض جسمی حاصل از اقدام این باشگاه های به اصطلاح ورزشی بالاتر از حد استاندارد بین المللی شناخته شده که کمترین تأثیری در رفع بیماریهای رایج حاصل از کم تحرکی نداشته اند. آمارهای رسمی سازمان برنامه و بودجه نشان از آن دارد که امروزه شش برابر بودجه ورزشی کشور صرف تهیه و واردات رسمی و غیررسمی دارو و همچنین معالجه بیماران دیابتی می شود که با ورزش های اجباری صبحگاهی میتوان تا حد قابل توجهی به رفع این معضل پرداخت.
7141/6026/
کپی شد
