در این مطلب می خوانیم:
روز خبرنگار می آید و می رود، اما آنچه در ذهن من باقیمانده است خاطره ای دوراست، از روز خبرنگار.
17مرداد بود و روز تجلیل از مقام خبرنگار، اولین لوح تقدیری بود که گرفته بودم و خیلی خوشحال بودم، همه داشتیم خودمان را برای صرف شام آماده می کردیم که صدایی مرا متوجه خودش کرد، به طرف صدا برگشتم.
جعفرعابدی خبرنگار ورزشی روزنامه 19دی قم بود که با همان ته لهجه شیرین آذری معترضانه خطاب به معاون مطبوعاتی گفت: مگر خبرنگاران ورزشی خبرنگار نیستند که در هیچ کجا اسمشان خوانده نمی شود، جالب بود که این خبرنگاربا عصای زیر بغل در مراسم شرکت کرده بود چون دریکی از ماموریت های خبر ورزشی پایش شکسته بود.
به اعتقاد نگارنده یکی از عمده دلایل رشد نکردن ورزش قم از بی توجهی به ورزشی نویسان شهر سرچشمه می گیرد، تیم صبا با آن قدرت و جایگاه با همت استاندار وقت به قم می آید ، تیم دسته یک کشوری طی چند سال در قم همه جایگاهش را از دست می دهد وبه انتهای جدول سقوط می کند.
چیزی که به خبرنگاران ورزشی انگیزه می دهد تا در رسانه بمانند نوع علاقه آنان به فعالیت در رسانه است وگرنه اینان جایی آموزش ندیده اند که چطور یک خبر ورزشی خوب بنویسند، چطور یک مصاحبه عالی ورزشی تهیه کنند ، چگونه یک گزارش ورزشی منحصر بفرد بنویسند دلیل آن هم بازبه بی توجهی خانه مطبوعات قم باز می گردد که برای این دسته علاقه مندان آموزش ویژه برگزار نمی کند، گویی ضعف نگاه ورزشی مدیران در تمام این شهر موج می زند.
در روزنامه های قم تنها یک یا دو ورزشی نویس دست به قلم هستند، برای بقیه هم که چندان فرقی نمی کند که ورزش استان در چه شرایطی است، اصلا ورزش باشد یا نباشد برای هیچ خبرنگاری مهم نیست.
در اولین جشنواره مطبوعات امسال نیز تکرار سال های گذشته بود هیچ ورزشی نویسی نامش به عنوان برنده خوانده نشد. امسال نیز روز خبرنگار آمد و رفت، اما گویی سریال تکراری بی توجهی به خبرنگاران ورزشی قم همچنان تداوم خواهد داشت، حد بی مهری به خبرنگاران ورزشی دراین استان تاسف انگیزاست هرسال برهمین منوال می گذرد در قم هیچ وقت و هیچ کجا نام خبرنگاران ورزشی برده نمی شود وجای آنها خالی است.
امیدوارم روزی برسد که در روز خبرنگار جای خبرنگاران ورزشی خالی نباشد و نام آنها نیز به عنوان تجلیل کنندگان روز خبرنگار خوانده شود.
منبع: شاخه سبز قم
/8138/ 6133/
انتهای پیام روز خبرنگار می آید و می رود، اما آنچه در ذهن من باقیمانده است خاطره ای دوراست، از روز خبرنگار.
17مرداد بود و روز تجلیل از مقام خبرنگار، اولین لوح تقدیری بود که گرفته بودم و خیلی خوشحال بودم، همه داشتیم خودمان را برای صرف شام آماده می کردیم که صدایی مرا متوجه خودش کرد، به طرف صدا برگشتم.
جعفرعابدی خبرنگار ورزشی روزنامه 19دی قم بود که با همان ته لهجه شیرین آذری معترضانه خطاب به معاون مطبوعاتی گفت: مگر خبرنگاران ورزشی خبرنگار نیستند که در هیچ کجا اسمشان خوانده نمی شود، جالب بود که این خبرنگاربا عصای زیر بغل در مراسم شرکت کرده بود چون دریکی از ماموریت های خبر ورزشی پایش شکسته بود.
به اعتقاد نگارنده یکی از عمده دلایل رشد نکردن ورزش قم از بی توجهی به ورزشی نویسان شهر سرچشمه می گیرد، تیم صبا با آن قدرت و جایگاه با همت استاندار وقت به قم می آید ، تیم دسته یک کشوری طی چند سال در قم همه جایگاهش را از دست می دهد وبه انتهای جدول سقوط می کند.
چیزی که به خبرنگاران ورزشی انگیزه می دهد تا در رسانه بمانند نوع علاقه آنان به فعالیت در رسانه است وگرنه اینان جایی آموزش ندیده اند که چطور یک خبر ورزشی خوب بنویسند، چطور یک مصاحبه عالی ورزشی تهیه کنند ، چگونه یک گزارش ورزشی منحصر بفرد بنویسند دلیل آن هم بازبه بی توجهی خانه مطبوعات قم باز می گردد که برای این دسته علاقه مندان آموزش ویژه برگزار نمی کند، گویی ضعف نگاه ورزشی مدیران در تمام این شهر موج می زند.
در روزنامه های قم تنها یک یا دو ورزشی نویس دست به قلم هستند، برای بقیه هم که چندان فرقی نمی کند که ورزش استان در چه شرایطی است، اصلا ورزش باشد یا نباشد برای هیچ خبرنگاری مهم نیست.
در اولین جشنواره مطبوعات امسال نیز تکرار سال های گذشته بود هیچ ورزشی نویسی نامش به عنوان برنده خوانده نشد. امسال نیز روز خبرنگار آمد و رفت، اما گویی سریال تکراری بی توجهی به خبرنگاران ورزشی قم همچنان تداوم خواهد داشت، حد بی مهری به خبرنگاران ورزشی دراین استان تاسف انگیزاست هرسال برهمین منوال می گذرد در قم هیچ وقت و هیچ کجا نام خبرنگاران ورزشی برده نمی شود وجای آنها خالی است.
امیدوارم روزی برسد که در روز خبرنگار جای خبرنگاران ورزشی خالی نباشد و نام آنها نیز به عنوان تجلیل کنندگان روز خبرنگار خوانده شود.
منبع: شاخه سبز قم
/8138/ 6133/
کپی شد
