از فتوا تا عدالت

جمعه‌ای را تصور کنید که در آن امام خمینی همان‌قدر که درباره وجوب برخورد با اهانت به پیامبر اسلام (ص) حساس بودند، با خشونت‌ورزی و تحقیر مردم در داخل کشور نیز مقابله می‌کردند. این نگاه جامع و متوازن نشان می‌دهد که امام اسلام را نه‌تنها دینی از جنس تعبد، بلکه از جنس عدالت و احترام می‌دیدند.

فتوای تاریخی امام خمینی علیه سلمان رشدی، پاسخی صریح به اهانت به پیامبر اسلام (ص) بود. این موضع‌گیری قاطعانه، جهان را به احترام به مقدسات اسلامی دعوت کرد. اما همین امام، در مواجهه با گروه‌هایی که با چماق و خشونت به بهانه مقابله با بی‌حجابی آرامش جامعه را بر هم می‌زدند، فرمان داد آن‌ها بازداشت و کنترل شوند.

این دو موضع، هرچند در ظاهر متفاوت، یک اصل مشترک را نمایان می‌کنند: عدالت. امام اسلام را دینی معرفی کرد که همواره در برابر افراط و توهین می‌ایستد، چه این رفتار از سوی دشمنان خارجی باشد و چه از سوی نیروهای داخلی.

اندیشه امام خمینی یادآور این حقیقت است که اصلاح و عدالت دو روی یک سکه‌اند. امروز نیز، برای پاسداری از این میراث فکری، باید در برابر هرگونه تندروی و اهانت ایستاد؛ خواه در برابر بی‌احترامی به پیامبر اکرم (ص) باشد، خواه در برابر برخوردهای خشن و تحقیرگرایانه با مردم. اسلام امام، اسلام احترام به انسان و ایستادگی در برابر ظلم بود؛ چه از سوی دشمن باشد، چه از سوی دوست.