اقلیم منطقه به دلیل خشک شدن دریاچه هامون که از رودخانه هیرمند تغذیه می کند در حال تغییر است و بادهای 110 روزه سیستان سوزان تر از همیشه تمامی پوشش گیاهی و درختان منطقه را می سوزاند و شرایط بدتر و بدتر می شود.
به گزارش جماران، چند سالی است که مسئولان کشورمان تاکیدشان بر این است که معیشت مردم را به مذاکره گره نزنند. این که در کل کشور چقدر معیشت مردم به مذاکرات برجام مربوط می شود را نمی دانیم اما یک گوشه از کشورمان هست که مردمانی نجیب زندگی می کنند و امروز نه تنها معیشت که مرگ و زندگی شان به یک مذاکره بستگی دارد.
در ضلع شمالی استان سیستان و بلوچستان که یکی از استان های مهم مرزنشین کشورمان است، بخشی قرار دارد به نام «سیستان».
مردم سیستان از دیرباز به کم توقعی و نجابت معروف بودند و امروز هم که همه هست و نیست شان به آب رودخانه هیرمندی که افغانستان جلوی جاری شدنش را گرفته، جز نجابت و آرامش از آنها نمی بینیم.
سیستانی ها مردمانی اصیل و بزرگوارند و در طول تاریخ و در اساطیر ایران همواره نام و یادشان جاری و ساری بوده است. منش آنها شکایت و گله گذاری نیست اما این دلیل نمی شود که مسئولان آنها را به حال خود رها کنند.
مردم سیستان عمدتا کشاورزند و تمامی زندگی شان به امید دانه هایی است که می کارند و آبی که از رودخانه خشک شده هیرمند جاری می شود تا مگر این دانه ها سبز شود و محصولی برای امرار معاش بسیار حداقلی بدهد. رودخانه هیرمند سالهاست خشک شده است و افغانستانی ها جلوی جاری شدن آب در آن را گرفته اند و تمامی روستاها و شهرهای هیرمند تشنه هستند. آنها با لب های خشک و تکیده و مزارع خشکشان، تشنه توجه و اهتمام دولتند تا با مذاکراتی که با افغانستانی ها می کنند حق آبه سیستان از رود هیرمند را در سیستان جاری کنند. مساله مهم این است که آب در هیرمند به هر ترتیبی جاری شود حتی اگر لازم است مذاکرات مستمر و پرفشار با هیات های بلندپایه سیاسی و اقتصادی انجام شود به شکلی که نتیجه اش جاری شدن آب در هیرمند باشد.
این حق آبه حق سیستان و ایران است و طبق توافقی که در سال های گذشته بین ایران و افغانستان ایجاد شد و افغانستانی ها هم هیچ گاه لااقل در اظهاراتشان آن را رد نکرده اند باید به رود هیرمند جاری شود. اما ظاهرا کسی شرایط اضطراری مردم این منطقه را درک نکرده است و وزارت خارجه متوجه نیست که به خاطر کوتاهی افغانستانی ها در دادن حق آبه رود هیرمند، به نابودی سیستان و از بین رفتن زندگی 400 هزار نفر از مردمان نجیب و اصیل کشورمان منجر می شود.
اقلیم منطقه به دلیل خشک شدن دریاچه هامون که از رودخانه هیرمند تغذیه می کند در حال تغییر است و بادهای 110 روزه سیستان سوزان تر از همیشه تمامی پوشش گیاهی و درختان منطقه را می سوزاند و شرایط بدتر و بدتر می شود.
گروه های جهادی متعددی در تلاش هستند که به مردم این منطقه امدادرسانی کنند. اما این گروه ها هم در امدادرسانی با محدودیت مواجه اند و بهبود شرایط منطقه نیاز به برنامه های کوتاه مدت و بلند مدت دارد اما قبل از هر برنامه ای باید اول بسته های معیشتی مناسب در اختیار مردم سیستان قرار گیرد و بعد حق آبه هیرمند را از افغانستانی ها با تمام توان دیپلماتیک و حاکمیتی ستانده شود تا نفس های به شماره افتاده سیستان قطع نشود و بعد برنامه ریزی هایی کرد که این منطقه شرایطش درست شود.
کپی شد
