«باور کنیم»

پایگاه خبری جماران: ​هشت سال دفاع مقدس مردم ایران سرشار از حکایت های باور نشدنی است. حکایت هایی که جلوه هایی از ایثار، پایمردی، مجاهدت و ممارست را روایت می کنند. در میان این حکایت ها روایت حکایتی که مربوط به "شهر موشک ها" است خالی از لطف نخواهد بود.

شاید برای آنان که با روحیه والای مردم دزفول آشنا باشند دور از باور نباشد در شهری که در طول جنگ تحمیلی 200 بار موشک باران و 20 هزار بار گلوله باران شد، در تمام طول روزهای جنگ، زندگی جریان داشته است. اما قطعا باور پذیر نیست که در روزهای بحرانی جنگ و در میان موشک باران، اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی یک شهرستان جنگ زده به دنبال ساخت مجتمع فرهنگی سینمایی باشد، مکاتبه بکند و نه تنها در پاسخ، به بهانه جنگ و گلوله باران و عدم امکان تخصیص منابع تقاضایش با مخالفت مواجه نشود، بلکه پاسخ مثبت دریافت کند. 

تقاضای مردم دزفول به یکی از معماران معاصر ارجاع و در زمینی که شهرداری دزفول واگذار می کند بنایی طراحی می شود که بعدها یکی از جوایز معتبر معماری اروپا را از آن خود می کند.  ساخت پروژه از سال 1367 آغاز و بودجه آن به عنوان یک طرح ملی از جانب دولت تامین می شود. 

مهندس فرهاد احمدی طراح فقید این بنا، ساختمانی را به یادگار می گذارد که پیوندی از مفاهیم بنیادین معماری ایرانی، مصالح بومی، فناوری های مدرن و امکان درک جهانی است. 

ساختار طرحی که مجتمع بر مبنای آن احداث شد بر مسیری حلزونی و چرخان استوار بود که همراه با حرکت آب از یک حیاط مربع بر سطح زمین آغاز شده، با چرخشی از درون یک مخروط معکوس شفاف بر روی شیب روی مدور به حیاطی هشت ضلعی در عمق زمین می رسد. نقشه ساختمان از پردازش یک شمسه در سه بعد به دست آمده و بادگیرهای چهارگانه در اطراف حیاط نگاه را به آسمان معطوف می کند و نمای یکپارچه آجری که در نقاطی با کاشی های فیروزه ای و لاجوردی پیوند خورده بر شکوه ایرانی بنا افزوده است. 

هرچند بنا پس از جنگ تکمیل و در سال 1370 افتتاح می شود اما اهتمام مسئولین وقت به ضرورت ایجاد فضای فرهنگی، آن هم با معماری فاخر و مفهومی در شهری که کلیه زیر ساخت های آن آسیب دیده بود نشانه ای مهم از اهمیت فرهنگ، ضرورت توجه به نیازهای فرهنگی جامعه و دید بلند برنامه ریزان وقت است. 

حکایت هایی از این دست و روایت خدماتی که گویای اهتمام دولت ها و مردم به توسعه زیرساخت های فرهنگی کشور در سالهای پس از پیروزی انقلاب اسلامی می باشند را باید بدون لکنت بیان کرد. 

مردم باید بدانند که در سالهای پس از پیروزی انقلاب اسلامی نزدیک به 3 میلیون مترمربع کتابخانه در سراسر ایران احداث شده است. مردم باید بدانند که یک میلیون مترمربع مرکز فرهنگی و هنری چندمنظوره در شهرهای مختلف فقط توسط وزارت ارشاد ساخته شده و به مرحله بهره برداری رسیده است و هفتصد هزار مترمربع بنا نیز در دست احداث می باشد. 

مردم باید بدانند کتابخانه ملی ایران با زیربنایی بیش از 97 هزار متر مربع و به عنوان یکی از بزرگترین، مدرن ترین و با شکوه ترین کتابخانه های ملی در جهان در سالهای پس از انقلاب اسلامی ساخته شده است.

مردم باید باور کنند که در سالهای پس از انقلاب اسلامی تعداد تماشاخانه های تئاتر 18 برابر شده و به 1458 سالن رسیده که بخشی از آن نیز توسط جریان های هنری خصوصی برپا شده است.  بدانیم که امروز در 765 نگارخانه و گالری، تصویرگران و خوشنویسان و نقاشان هنر خود را عرضه می کنند.  

مردم باید بدانند که وزارت آموزش و پرورش بیش از 2000 کانون فرهنگی و مرکز پرورش فکری کودکان و نوجوانان را در سراسر کشور با هدف پرورش استعدادهای هنری فرزندانشان دایر کرده است. 

قبول کنیم که شهرداری ها و نهادهای عمومی با برپا کردن فرهنگسراها، خانه های فرهنگ و گذرهای هنری تلاش موثری برای در دسترس قرار دادن خدمات فرهنگی و هنری ایفا کرده اند. 

قبول کنیم بر خلاف تصویر فانتزی ای که از توسعه زیرساخت های فرهنگی کشور در دوران پهلوی ارائه می شود، در سالهای پس از پیروزی انقلاب اسلامی توسعه ای ملموس با هدف دسترسی عمومی به اماکن فرهنگی و هنری رخ داده است.

باور کنیم در سالهای پس از انقلاب اسلامی علی رغم همه کمبودهای ناشی از جنگ تحمیلی و تحریم های  اقتصادی و با وجود مانع تراشی برخی جریانات منجمد و متعصب، با چانه زنی اهالی فرهنگ و هنر و ممارست برنامه ریزان و مدیران فرهنگی گام های موثری برای تسهیل دسترسی هنرمندان و هنر دوستان به مراکز هنری برداشته شده است.

مانند مردم دزفول در سال 1366 باورکنیم زندگی جریان دارد.