پایگاه خبری جماران؛ قاسم محب علی دیپلمات باسابقه کشورمان در سوگ فوت همسرش بر اثر کرونا دلنوشته ای نوشت که متن آن بدین شرح است:
بسم الله الرحمن الرحیم
انا لله و انا الیه راجعون
چراغ خانه ما امروز خاموش شد
همسر عزیزم خانم اعظم رسولی، پس از نزدیک چهل سال زندگی مشترک و همراهی در سفر و حضر و در تمامی سفر ها و ماموریت های خارج از کشور، امروز و در روز عید فطر سال ۱۴۴۱، من را تنها گذاشت، دار فانی را وداع گفت و به تنهایی راهی سفری بی بازگشت شد.
اعظم من پاک بود، پاکی و پاکیزگی را دوست داشت و از اسراف، تجمل و دروغ متنفر بود. در زندگی خود یک خلاف رانندگی نداشت. حتی به من هم اجازه نمی داد یک کیلومتر از سرعت مجاز تند تر بروم. رک و صریح بود. به ساده زیستی علاقه وافر داشت. متولد سال ۱۳۳۵ محله قلهک تهران بود. فوق لیسانس اقتصاد بین الملل و سال ها دبیر ریاضی دبیرستان های بزرگ و قدیمی دخترانه تهران بود. به میهن عزیزش ایران و انقلاب اسلامی متعصبانه عشق می ورزید.
امروز که مصحف بزرگ شریف قرآن را گشودم، همان یک جلد از کلام الله مجیدی که به همراه یک سفر حج تمتع مهریه سفره عقد و سند ازدواجمان بود، دیدم علامت کاغذی روی جزء چهارم گذاشته شده است. روز چهارم رمضان و همان روزی که به اتفاق هم و با پای خودش راهی بیمارستان آتیه تهران شدیم و تا هنگام خوابیدن بر روی تخت اتاق مراقبت های ویژه با هم بودیم. در آنجا اصرار داشت که تنهایش نگذارم در کنارش بمانم و با من به خانه باز گردد. اما کادر بیمارستان به زور مرا بازگرداندند و او را نگه داشتند تا او به تنهایی و برای همیشه راهی سفر ابدیت شود.
مرگ حق است و هیچ کس را گریزی از آن نیست، اما اعظم عزیز من ناخواسته اسیر دیوی به نام کرونا ویروس شد. او نگران من و فرزندانش بود. اما خودش که نه خروجی از خانه داشت و نه با کسی تماسی غیر من و آخرین فرزندش نداشت، لذا نمی دانیم چگونه تیر این دیو سیاه به قلب و ریه او اصابت کرد و او را از ما گرفت. ۲۸ روز برای زندگی مقاومت کرد اما سرنوشت گونه دیگری رقم خورده بود و قرار نبود تلاش های ما قرین توفیق شود.
او گلستانی از خاطرات تلخ و شیرین به همراه چهار فرزند سه پسر و یک دختر و دو نوه شیرین از جانش از خود به یادگار گذاشت و برای همیشه رفت.
...........................................
اکنون دیگر این چراغ پر فروغ و دوست داشتنی خانه ما خاموش شده است. اما آثار و خاطراتش همیشه در این خانه و با من بوده و تنها دلخوشی هایی خواهد بود که در فصل پایانی عمر خویش را با آنها سپری خواهم کرد.
خداوندا همسر مظلوم مرا که مظلومانه رفت در پناه رحمت خود بگیر، غفران و آمرزش را خودت شامل حالش گردان و بهشت برین را به او عطا فرما
بدرود ای یار و همسر عزیزم. روحت شاد. دوستت داشتم و بسیار دوستت خواهم داشت .
محمد قاسم محب علی
چهارم خرداد ۱۳۹۹
