پایگاه خبری جماران: خبر مرگ کودک 7 ساله بشاگردی، بر اثر عقرب گزیدگی که به دلیل مسافت زیاد محل زندگی آن طفل معصوم، با مرکز درمانی مجهز رخ داده(اینجا بخوانید)، مرا یاد خاطره ای بسیار آزاردهنده در همان حوالی انداخت که قبلا آن را در 14 بهمن 1398، روایت کرده بودم.
بنابراین بدون هیچ توضیح اضافه ای آن را در ادامه می آورم شاید که وضعیت کودکان غریب جنوب و جنوب شرق ایران در این زمینه تغییری کند:
ویدئوی زیر، یکی از بدترین صحنه هایی بود که خودم به استقبالش رفته بودم. این پدر رنجور در آخرین نقطه قلعه گنج کرمان زندگی می کرد. پس از روستای «کلاهون» گویا فقط دو خانوار زندگی می کردند و دیگر چیزی نبود.
برای رسیدن به این روستا احساس کردیم در کوه های منطقه گم شده ایم، قصد برگشت داشتیم که صدای یک موتورسیکلت آمد و توانستیم به همراهش تا کلاهون برویم. از اهالی پرسیدم کسی اینجا به خاطر این مسیر جان خود را از دست داده؟ که این بنده ی خدا را نشانم دادند. ماجرا را پرسیدم.. خیلی روان و دقیق برایم تعریف کرد که دختربچه اش را عقرب نیش زده و سختی راه تا روستای کناری و هزینه سنگین کرایه از آنجا تا مرکز درمانی باعث شده دخترک دیر به درمانگاه برسد و جان خود را از دست بدهد.
از او خواستم جلوی دوربینم اینها را بگوید، اما این صحنه ی دردناک رقم خورد، انگار داغ دلش تازه شده بود، کلمات را بریده بریده و با بغض ادا کرد و نتوانست یک جمله کامل را به زبان بیاورد!
تا یکی دوشب صورتم گر می گرفت، ظرفیت این حجم از مصیبت را نداشتم!
حالا بیش از دوماه از آن روز می گذرد و خبر عقرب گزیدگی «رباب» بشاگردی و فوتش به خاطر دور بودن بیمارستان، حکایت آن عصر غم انگیز را زنده کرد.
بیشتر بخوانید:
گزارش جماران از وضعیت مردمان قلعه گنج در جنوب کرمان
