سینا افشاریان؛ ۳۰ سال قبل در چنین روزی رژیم بعث عراق در حمله ای فاجعه بار، ده ها بمب شیمیایی را بر سر مردم بی دفاع ریختند تا فاجعه اولین شهر شیمیایی جهان را در شمالغربی ایران رقم بزنند.
کاری به اینکه ۳۰ سال است هیچ مسئول و مدیری تلاشی برای آبادکردن این شهر نداشته و حتی تا چندی پیش هیچ اپراتوری اینترنت همراه نیز به این شهر نیاورده بود، ولی اینکه در روز ۷ تیر مصادف با فاجعه شیمیایی شدن سردشت ده ها روزنامه کشور هیچ تیتری به آن اختصاص ندهند و حتی در توئیتر نیز ترندی بنام سردشت نداریم غمناک تر است.
مسئولین و مدیران هم جز یک سخنرانی در یک سفر نیم روزه به سردشت بمناسبت روز شیمیایی سردشت، طی دیگر روزهای سال دیگر رنگ سردشت را نمی بینند.
گویی سردشت تمام شده است و هیچ کس امیدی به آن ندارد که اشاره ای به آن ندارد، گرچه در آخرین روزهای ماه رمضان روزنامه قانون مطلبی نقادانه به وضعیت کنونی سردشت منتشر کرده بود (اینجا)، ولی مظلومیت این شهر از همان فاجعه شروع شده و کماکان ادامه دارد.
شاید بهتر است بجای جنگ و جدل های بی ثمر سیاسی این روزها، میتوان با الگو گرفتن از سخنان رهبر معظم انقلاب، برای بهبود اوضاع کشور، توسعه شهرهای کمتر توسعه یافته، رسیدگی به اوضاع وخیم برخی شهرهای مظلوم و ... گام برداریم تا آینده کشور را تضمین کنیم.
سردشت کماکان با همان مظلومیت می سازد و می سوزد ولی دریغ از توجه مسئولین...
46
