در این مطلب می خوانیم: میزان زمانی که قرار است صرف استفاده از اینترنت شود، تصمیمش با توجه به نیاز و هدف فرزندان، به عهده والدین است. اگر بخواهیم خلاصه کنیم رابطه والد و فرزندی چیزی نیست که با رها کردن و آزاد گذاشتن فرزندان، به رشد و تربیت آنان کمک کند. در این تله و توجیه نیافتیم که آنان را از سر باز کنیم و حوصله وقت گذاشتن برایشان نداشته باشیم و اسمش را تربیت پیشرفته و مدرن بگذاریم. فراموش نکنیم که ما مسئولیم که به رشد جسمی و اخلاقی فرزندانمان کمک کنیم. امروزه نگرانی اغلب خانواده ها این است که فرزندان آنان چگونه از شبکه های اجتماعی استفاده می کنند و چه میزان از زمان خود را به آن اختصاص می دهند. با چه کسانی معاشرت و چه چیزهایی را جستجو می کنند یا به اشتراک می گذارند. واقعیت این است که کنترل کردن نوجوانان کار آسانی نیست و همین نگرانی والدین را افزایش می دهد.
داشتن زودهنگام تلفن های هوشمند نوجوانان و جلوتر بودن آنان از والدین در نحوه استفاده و مهارت کاربرد، کنترل کردن اطلاعات مورد هجوم به فرزندان را سخت تر کرده است. قصد نداریم سن مشخصی را به عنوان زمان لازم برای استفاده از تلفن و شبکه های مجازی به خانواده ها پیشنهاد بدهیم و تنها به ذکر آماری که سال 2015 در رابطه با استفاده نوجوانان از شبکه های مجازی عنوان نماییم. حدود 92 درصد نوجوانان بصورت ثابت و مداوم روزانه آنلاین هستند. حدود 56 درصد نوجوانان 13 تا 17 ساله چندین بار در روز به اینترنت سر می زنند، حدود 12درصد یکبار در روز ، حدود 6 درصد بصورت هفتگی به اینترنت سر می زنند و فقط 2 درصد از نوجوانان خیلی کم به اینترنت سر می زنند. سه چهارم آمار مربوط به نوجوانانی است که خود تلفن همراه دارند و تنها 12درصد آنان تلفن همراه ندارند. فیس بوک پربازیدکننده ترین شبکه اجتماعی در میان نوجوانان بوده و پس از آن اینستاگرام و پس از آن اسنپ چت است.
71 درصد نوجوانان نیز به بیش از یک شبکه اجتماعی مورد علاقه دارند. پسرها بیشتر به بازدید از قسمت های مختلف فیس بوک تمایل دارند و دخترها بیشتر به اینستاگرام سر می زنند و عکس به اشتراک می گذارند یا عکس های مورد علاقه خود را لایک می کنند. دختران بنا به طبیعت خود و محدودیت های فرهنگی، تمایل آنان برای چت کردن در شبکه های اجتماعی بیشتر است. توئیتر شبکه اجتماعی دیگری است که به میزان کمتری مورد علاقه نوجوانان است، شبکه ای که افراد با کلمات محدود می توانند پیام هایی از دوستان دریافت و یا ارسال کنند. پسرها بیشتر به بازی های آنلاین علاقه مند هستند و میزان زیادی از وقت خود را در این شبکه ها سر می کنند. بسیاری از این بازی ها مانند بازی های GTA نقش زیادی در پرخاشگری و ترویج خشونت در نوجوانان دارد. علاوه بر اینکه در این قبیل بازی ها پایمال کردن حقوق دیگران امری فرح بخش است. استفاده از تصاویری که رده بندی سنی در آن درنظر گرفته نشده است، عامل مخرب دیگری در پر کردن ذهن نوجوانان با تصاویری است که بلوغ جنسی نوجوانان را تسریع می کند و ذهن فرزندانمان را زودتر از فیزیولوژیک بدن آنان فعال می کند که باعث می شود افت تحصیلی و بحران عاطفی گریبان گیر آنان شود. استفاده زیاد در طول شبانه روز و در دسترس بودن حجم بسیار زیادی از اطلاعات رده بندی نشده، نگرانی های زیادی را در دنیا برای مسئولان و والدین ایجاد کرده است. نوجوانان به این سبب که در برهه ای بسر می برند که تغذیه و خواب در رشد کامل و مناسب آنها بسیار پر رنگ است، در استفاده بی رویه از این شبکه ها خسارت زیادی می بینند.
بطور متوسط در شبانه روز حدود 9 و نیم ساعت خواب نیاز دارند که این تعداد خواب به پنج و نیم ساعت رسیده که مقدار زیادی از آن هم در طول روز است . هورمون رشد در طول خواب شبانه ترشح می شود و نوجوانانی که نیمه شب ها هم پیام ها و اطلاعات شبکه های اجتماعی را از دست نمی دهند دچار مشکلاتی نظیر خستگی در طول روز، عدم تمرکز، افسردگی، اختلال های خواب و مشکلات روانی دیگر می‌شوند. حال چه باید کرد؟ چه راهبردهایی از جانب والدین کمک کننده است؟ وظیفه والدین در رابطه با این مسائل چیست؟ نگران بودن والدین درباره تربیت و رشد فرزندان کمکی به آنها نمی کند اما می تواند قدمی کوچک در جهت تربیتشان باشد. چراکه رها کردن و آزاد گذاشتن آنان تربیت محسوب نمی شود. همسایه ای داریم که مادرش پزشک و پدرش مهندس است. آنان معتقدند که تنها پسرشان باید همچون جریان رود، در جامعه بزرگ شود و رشد کند تا فردا که بزرگ شد از پس مشکلاتش بر بیاید و با این دیدگاه از صبح تا هشت یا 9 شب در خانه تنهاست ، وقتی از مدرسه بر می گردد تنهاست، موقع انجام تکالیف و ناهار تنهاست، به کلاس ورزشی تنها می رود و بر می گردد. باید بگویم در هدف نهایی که والدین این پسر برای فرزندشان متصور شدند با این تعبیر که ' فردا که بزرگ شد از پس مشکلاتش بر می آید' هیچ اشکالی در این نیست اما در این میان جای تربیت خالی است.
وارد شدن نوجوانان ما به اینترنت و شبکه های اجتماعی هم شبیه به همین مثال 'همسایه' است، هدف باید این باشد که نوجوانمان خودش بتواند شبکه و اطلاعات مفید خود را از این دنیای بی در و پیکر پیدا کند اما اینکه فرزند با تجربه خودش بتواند این مسیر را پیدا کند نوعی رها کردن است. اینکه چه سنی و به چه منظوری فرزند به اینترنت و تلفن هوشمند نیاز دارد سوالی است که هر پدر و مادری قبل از مرتفع کردن آن باید از خود بپرسد و به جواب قانع کننده ای برسد. پر واضح است این دلیل که چون همه از این شبکه ها استفاده می کنند پس اشکالی ندارد فرزند ما هم می تواند استفاده کند، راهکار مناسبی به این مسئله نیست.
منبع: هفته نامه عصر آذربایجان
7129/2093 ** خبرنگار: توحید محمودپور** انتشار دهنده: صابر چهرقانی
انتهای پیام داشتن زودهنگام تلفن های هوشمند نوجوانان و جلوتر بودن آنان از والدین در نحوه استفاده و مهارت کاربرد، کنترل کردن اطلاعات مورد هجوم به فرزندان را سخت تر کرده است. قصد نداریم سن مشخصی را به عنوان زمان لازم برای استفاده از تلفن و شبکه های مجازی به خانواده ها پیشنهاد بدهیم و تنها به ذکر آماری که سال 2015 در رابطه با استفاده نوجوانان از شبکه های مجازی عنوان نماییم. حدود 92 درصد نوجوانان بصورت ثابت و مداوم روزانه آنلاین هستند. حدود 56 درصد نوجوانان 13 تا 17 ساله چندین بار در روز به اینترنت سر می زنند، حدود 12درصد یکبار در روز ، حدود 6 درصد بصورت هفتگی به اینترنت سر می زنند و فقط 2 درصد از نوجوانان خیلی کم به اینترنت سر می زنند. سه چهارم آمار مربوط به نوجوانانی است که خود تلفن همراه دارند و تنها 12درصد آنان تلفن همراه ندارند. فیس بوک پربازیدکننده ترین شبکه اجتماعی در میان نوجوانان بوده و پس از آن اینستاگرام و پس از آن اسنپ چت است.
71 درصد نوجوانان نیز به بیش از یک شبکه اجتماعی مورد علاقه دارند. پسرها بیشتر به بازدید از قسمت های مختلف فیس بوک تمایل دارند و دخترها بیشتر به اینستاگرام سر می زنند و عکس به اشتراک می گذارند یا عکس های مورد علاقه خود را لایک می کنند. دختران بنا به طبیعت خود و محدودیت های فرهنگی، تمایل آنان برای چت کردن در شبکه های اجتماعی بیشتر است. توئیتر شبکه اجتماعی دیگری است که به میزان کمتری مورد علاقه نوجوانان است، شبکه ای که افراد با کلمات محدود می توانند پیام هایی از دوستان دریافت و یا ارسال کنند. پسرها بیشتر به بازی های آنلاین علاقه مند هستند و میزان زیادی از وقت خود را در این شبکه ها سر می کنند. بسیاری از این بازی ها مانند بازی های GTA نقش زیادی در پرخاشگری و ترویج خشونت در نوجوانان دارد. علاوه بر اینکه در این قبیل بازی ها پایمال کردن حقوق دیگران امری فرح بخش است. استفاده از تصاویری که رده بندی سنی در آن درنظر گرفته نشده است، عامل مخرب دیگری در پر کردن ذهن نوجوانان با تصاویری است که بلوغ جنسی نوجوانان را تسریع می کند و ذهن فرزندانمان را زودتر از فیزیولوژیک بدن آنان فعال می کند که باعث می شود افت تحصیلی و بحران عاطفی گریبان گیر آنان شود. استفاده زیاد در طول شبانه روز و در دسترس بودن حجم بسیار زیادی از اطلاعات رده بندی نشده، نگرانی های زیادی را در دنیا برای مسئولان و والدین ایجاد کرده است. نوجوانان به این سبب که در برهه ای بسر می برند که تغذیه و خواب در رشد کامل و مناسب آنها بسیار پر رنگ است، در استفاده بی رویه از این شبکه ها خسارت زیادی می بینند.
بطور متوسط در شبانه روز حدود 9 و نیم ساعت خواب نیاز دارند که این تعداد خواب به پنج و نیم ساعت رسیده که مقدار زیادی از آن هم در طول روز است . هورمون رشد در طول خواب شبانه ترشح می شود و نوجوانانی که نیمه شب ها هم پیام ها و اطلاعات شبکه های اجتماعی را از دست نمی دهند دچار مشکلاتی نظیر خستگی در طول روز، عدم تمرکز، افسردگی، اختلال های خواب و مشکلات روانی دیگر می‌شوند. حال چه باید کرد؟ چه راهبردهایی از جانب والدین کمک کننده است؟ وظیفه والدین در رابطه با این مسائل چیست؟ نگران بودن والدین درباره تربیت و رشد فرزندان کمکی به آنها نمی کند اما می تواند قدمی کوچک در جهت تربیتشان باشد. چراکه رها کردن و آزاد گذاشتن آنان تربیت محسوب نمی شود. همسایه ای داریم که مادرش پزشک و پدرش مهندس است. آنان معتقدند که تنها پسرشان باید همچون جریان رود، در جامعه بزرگ شود و رشد کند تا فردا که بزرگ شد از پس مشکلاتش بر بیاید و با این دیدگاه از صبح تا هشت یا 9 شب در خانه تنهاست ، وقتی از مدرسه بر می گردد تنهاست، موقع انجام تکالیف و ناهار تنهاست، به کلاس ورزشی تنها می رود و بر می گردد. باید بگویم در هدف نهایی که والدین این پسر برای فرزندشان متصور شدند با این تعبیر که ' فردا که بزرگ شد از پس مشکلاتش بر می آید' هیچ اشکالی در این نیست اما در این میان جای تربیت خالی است.
وارد شدن نوجوانان ما به اینترنت و شبکه های اجتماعی هم شبیه به همین مثال 'همسایه' است، هدف باید این باشد که نوجوانمان خودش بتواند شبکه و اطلاعات مفید خود را از این دنیای بی در و پیکر پیدا کند اما اینکه فرزند با تجربه خودش بتواند این مسیر را پیدا کند نوعی رها کردن است. اینکه چه سنی و به چه منظوری فرزند به اینترنت و تلفن هوشمند نیاز دارد سوالی است که هر پدر و مادری قبل از مرتفع کردن آن باید از خود بپرسد و به جواب قانع کننده ای برسد. پر واضح است این دلیل که چون همه از این شبکه ها استفاده می کنند پس اشکالی ندارد فرزند ما هم می تواند استفاده کند، راهکار مناسبی به این مسئله نیست.
منبع: هفته نامه عصر آذربایجان
7129/2093 ** خبرنگار: توحید محمودپور** انتشار دهنده: صابر چهرقانی
کپی شد
