به گزارش ایرنا، این خانه کوچک اما پرمهر که اهالی محل به آن «مال کاغفور» می گویند را می توانی در حاشیه شرقی شهر تازه تاسیس شده گوک تپه که در مسیر مهاباد به میاندوآب و در انتهای کوچه ای گلی قرار دارد را پیدا کنی؛ خانه وی از دور نمایان است چون تنها خانه ای است که با بلوک و گل درست شده و حیاط ندارد و دستشویی آن که پتویی به جای درب در مقابل آن آویزان شده در داخل کوچه است.
برای رفتن به خانه «کاغفور» یکی از تسهیل گران بهزیستی مهاباد ما را همراهی کرد چون این خانواده از سال قبل (1397) به عنوان مددجوی بهزیستی مهاباد معرفی شده اند.
خانه تنها یک اتاق با عرض کمتر از سه متر و طول 6.5 متر دارد که با مصالح ساختمانی ساده ای چون بلوک و گل ساخته شده است و سقفی چوبی دارد که از رنگ و رو و نماکاری های امروزی ساختمان سازی بی بهره است.
سرانجام پس از عبور از پیچ و خم چند کوچه و در انتهای کوچه ای که به دلیل بارش باران شب گذشته بسیار گلی بود، به خانه ای کوچک رسیدیم و هنگامی که حضورمان به خاطر صدای خودرو مشخص شد، «کاغفور» برای استقبال از خانه بیرون آمد و با زبان شیرینی که کمی لکنت هم چاشنی آن بود، ما را به داخل خانه کوچک اما پر از مهرش دعوت کرد.
گوشه پایینی اتاق نیز به حمام اختصاص یافته بود که نه سقف و نه درب داشت و داخل آن منبع آبی کوچک که روی چهارپایه قرار داشت و آن گونه که نمایان بود چراغی نفتی به آن گرمی می بخشید.
«معصومه خانم» همسر «کاغفور» که سه سال قبل بر اثر انفجار مین پای چپ اش را از دست داده بود در داخل اتاق منتظر است؛ او نیز با صمیمت خاصی از ما استقبال کرد و چند لحظه ای پس از ورود ما در کنار سماور نفتی در گوشه اتاق نشست.
قوری را برداشت و به رسم میهمان نوازی چای تازه دمی برایمان درست کرد و روی سینی سه استکان که هر کدام از آنها از یک دست متفاوت بود، قرار داشت؛ به اصرار «کاغفور»، چای ها را کمی پررنگ تر از معمول ریخت تا مهربانی این خانواده در پذیرایی نیز مشخص شود.
«کاغفور» سر صحبت را با همین چای باز کرد و گفت: خوبه که بچه ها هنوز از مدرسه بازنگشته اند و گرنه چای ها را می ریختند و نمی گذاشتند 2 کلمه ای با هم حرف بزنیم.
وی افزود: از پارسال تاکنون 2 بار شیشه تلویزیون را شکسته اند، چند بار هم گوشی تلفن را خراب کرده اند؛ هر چه دم دست باشد به اطراف پرتاب می کنند و ....
«کاغفور» گفت: در چند سالی که در یک واحد مرغداری کار می کردیم و بچه هایم کسی را نمی دیدند از نظر اجتماعی رشد نکردند و با وجود اینکه هشت و 10 ساله هستند اما مانند کودکان کمتر از سه سال رفتار می کنند.
«روناک احمدپور» که تسهیل گر مجتمع بهزیستی روستای «ایگرقاش» بود و ما را همراهی می کرد، خواست کمی بیشتر در مورد بچه هایش توضیح دهد و گفت: «آگرین» و «آریا» اوتیسم شدید دارند و در نوبت صبح در مرکز کودکان استثنایی «کیمیا» تحت آموزش هستند.
وی افزود: «کاغفور» ابتدا با فرستادن کودکان به این مرکز مخالفت می کرد و می گفت آنان نمی توانند چیزی یاد بگیرند اما اکنون مربیان از پیشرفت آنان راضی هستند.
احمدپور اضافه کرد: خانواده «کاغفور» از سال قبل به عضویت بهزیستی درآمده اند و تا قبل از آن برای دریافت خدمات به این اداره مراجعه نکرده بودند.
وی اظهار داشت: مهمترین مشکل این خانواده هم اکنون مسکن است و این خانه نمی تواند فضای مناسبی برای خانواده چهار نفری آنان باشد و امکان نظافت و رعایت بهداشت در آن بسیار کم است.
این تسهیل گر بهزیستی مهاباد افزود: مادر این بچه ها نیز معلول است و آنان نیاز بیشتری به مراقبت و نگهداری دارند و از طرف دیگر این خانه در کنار یک کانال زهکش آب قرار دارد و احتمال افتادن بچه ها در داخل آن و حتی احتمال تخریب خانه به دلیل احیای دوباره زهکش وجود دارد.
معصومه خانم که تاکنون 2 بار سینی چای ها را پر کرده بود، گفت: در شب هایی که باران می بارد تا صبح نگران هستیم که خانه روی سرمان خراب نشود.
او از فرصت استفاده کرده و سفره دلش را پیش ما باز کرد و گفت: سه سال قبل هنگامی که دنبال بچه هایم می گشتم، یک دفعه زیرپایم یک قبضه مین منفجر شد و پای چپم را از زانو به پایین از دست دادم.
وی افزود: پرونده ای در بنیاد شهید و امور ایثارگران مهاباد در خصوص این موضوع تشکیل دادیم اما تاکنون به نتیجه نرسیده است.
رییس اداره بهزیستی مهاباد نیز گفت: هم اکنون اولویت حل مشکل این خانواده، تهیه زمین و احداث یک خانه مناسب برای آنان است.
مهران یوسفی افزود: اگر زمین مناسب برای ساخت خانه برای این خانوار پیدا شود، بهزیستی ضمن پرداخت تسهیلات بانکی به آنان تا 180 میلیون ریال کمک بلاعوض می کند.
وی یادآور شد: برای اهدای زمین به این خانوار با بنیاد مسکن انقلاب اسلامی هماهنگی شده اما این بنیاد هم اکنون زمین قابل واگذاری در گوک تپه ندارد اما در روستاهای اطراف این امکان وجود دارد.
یوسفی گفت: 2 فرزند این خانواده با سرویس رایگان بهزیستی هر روز به مرکز کودکان استثنایی «کیمیا» منتقل می شوند و در آنجا زیرنظر مربیان، آموزش های مختلف را فرا می گیرند.
به گزارش ایرنا خانواده هایی مانند خانواده «کاغفور» شاید در همسایگی ما نیز وجود داشته باشند که با تمام مشکلات و نیازهایی که دارند اما کانون خانواده آنان با مهربانی و عطوفت گرم و رنگین است و با وجود تمام نیازهایشان حتی در طول چند سال گذشته به نهادها و ارگان های حمایتی نیز مراجعه نکرده اند.
لازم است که مسوولان و خیران بیش از این به این گونه خانواده ها توجه کنند و با کمک های مادی و معنوی خود دردی از دردهای آنان را تسکین دهند تا این مهربانی و عطوفت در بین اعضای این خانواده ها همچنان تداوم داشته باشد.
اکنون سه هزار و 800 خانواده در مهاباد دارای فرزند معلول تحت پوشش واحد توانبخشی اداره بهزیستی این شهرستان هستند که از بین آنان 12 خانواده دارای سه معلول یا بیشتر هستند؛ مهاباد با 237 هزار نفر جمعیت در جنوب آذربایجان غربی واقع است.
3020/6185/3072
انتهای پیام برای رفتن به خانه «کاغفور» یکی از تسهیل گران بهزیستی مهاباد ما را همراهی کرد چون این خانواده از سال قبل (1397) به عنوان مددجوی بهزیستی مهاباد معرفی شده اند.
خانه تنها یک اتاق با عرض کمتر از سه متر و طول 6.5 متر دارد که با مصالح ساختمانی ساده ای چون بلوک و گل ساخته شده است و سقفی چوبی دارد که از رنگ و رو و نماکاری های امروزی ساختمان سازی بی بهره است.
سرانجام پس از عبور از پیچ و خم چند کوچه و در انتهای کوچه ای که به دلیل بارش باران شب گذشته بسیار گلی بود، به خانه ای کوچک رسیدیم و هنگامی که حضورمان به خاطر صدای خودرو مشخص شد، «کاغفور» برای استقبال از خانه بیرون آمد و با زبان شیرینی که کمی لکنت هم چاشنی آن بود، ما را به داخل خانه کوچک اما پر از مهرش دعوت کرد.
گوشه پایینی اتاق نیز به حمام اختصاص یافته بود که نه سقف و نه درب داشت و داخل آن منبع آبی کوچک که روی چهارپایه قرار داشت و آن گونه که نمایان بود چراغی نفتی به آن گرمی می بخشید.
«معصومه خانم» همسر «کاغفور» که سه سال قبل بر اثر انفجار مین پای چپ اش را از دست داده بود در داخل اتاق منتظر است؛ او نیز با صمیمت خاصی از ما استقبال کرد و چند لحظه ای پس از ورود ما در کنار سماور نفتی در گوشه اتاق نشست.
قوری را برداشت و به رسم میهمان نوازی چای تازه دمی برایمان درست کرد و روی سینی سه استکان که هر کدام از آنها از یک دست متفاوت بود، قرار داشت؛ به اصرار «کاغفور»، چای ها را کمی پررنگ تر از معمول ریخت تا مهربانی این خانواده در پذیرایی نیز مشخص شود.
«کاغفور» سر صحبت را با همین چای باز کرد و گفت: خوبه که بچه ها هنوز از مدرسه بازنگشته اند و گرنه چای ها را می ریختند و نمی گذاشتند 2 کلمه ای با هم حرف بزنیم.
وی افزود: از پارسال تاکنون 2 بار شیشه تلویزیون را شکسته اند، چند بار هم گوشی تلفن را خراب کرده اند؛ هر چه دم دست باشد به اطراف پرتاب می کنند و ....
«کاغفور» گفت: در چند سالی که در یک واحد مرغداری کار می کردیم و بچه هایم کسی را نمی دیدند از نظر اجتماعی رشد نکردند و با وجود اینکه هشت و 10 ساله هستند اما مانند کودکان کمتر از سه سال رفتار می کنند.
«روناک احمدپور» که تسهیل گر مجتمع بهزیستی روستای «ایگرقاش» بود و ما را همراهی می کرد، خواست کمی بیشتر در مورد بچه هایش توضیح دهد و گفت: «آگرین» و «آریا» اوتیسم شدید دارند و در نوبت صبح در مرکز کودکان استثنایی «کیمیا» تحت آموزش هستند.
وی افزود: «کاغفور» ابتدا با فرستادن کودکان به این مرکز مخالفت می کرد و می گفت آنان نمی توانند چیزی یاد بگیرند اما اکنون مربیان از پیشرفت آنان راضی هستند.
احمدپور اضافه کرد: خانواده «کاغفور» از سال قبل به عضویت بهزیستی درآمده اند و تا قبل از آن برای دریافت خدمات به این اداره مراجعه نکرده بودند.
وی اظهار داشت: مهمترین مشکل این خانواده هم اکنون مسکن است و این خانه نمی تواند فضای مناسبی برای خانواده چهار نفری آنان باشد و امکان نظافت و رعایت بهداشت در آن بسیار کم است.
این تسهیل گر بهزیستی مهاباد افزود: مادر این بچه ها نیز معلول است و آنان نیاز بیشتری به مراقبت و نگهداری دارند و از طرف دیگر این خانه در کنار یک کانال زهکش آب قرار دارد و احتمال افتادن بچه ها در داخل آن و حتی احتمال تخریب خانه به دلیل احیای دوباره زهکش وجود دارد.
معصومه خانم که تاکنون 2 بار سینی چای ها را پر کرده بود، گفت: در شب هایی که باران می بارد تا صبح نگران هستیم که خانه روی سرمان خراب نشود.
او از فرصت استفاده کرده و سفره دلش را پیش ما باز کرد و گفت: سه سال قبل هنگامی که دنبال بچه هایم می گشتم، یک دفعه زیرپایم یک قبضه مین منفجر شد و پای چپم را از زانو به پایین از دست دادم.
وی افزود: پرونده ای در بنیاد شهید و امور ایثارگران مهاباد در خصوص این موضوع تشکیل دادیم اما تاکنون به نتیجه نرسیده است.
رییس اداره بهزیستی مهاباد نیز گفت: هم اکنون اولویت حل مشکل این خانواده، تهیه زمین و احداث یک خانه مناسب برای آنان است.
مهران یوسفی افزود: اگر زمین مناسب برای ساخت خانه برای این خانوار پیدا شود، بهزیستی ضمن پرداخت تسهیلات بانکی به آنان تا 180 میلیون ریال کمک بلاعوض می کند.
وی یادآور شد: برای اهدای زمین به این خانوار با بنیاد مسکن انقلاب اسلامی هماهنگی شده اما این بنیاد هم اکنون زمین قابل واگذاری در گوک تپه ندارد اما در روستاهای اطراف این امکان وجود دارد.
یوسفی گفت: 2 فرزند این خانواده با سرویس رایگان بهزیستی هر روز به مرکز کودکان استثنایی «کیمیا» منتقل می شوند و در آنجا زیرنظر مربیان، آموزش های مختلف را فرا می گیرند.
به گزارش ایرنا خانواده هایی مانند خانواده «کاغفور» شاید در همسایگی ما نیز وجود داشته باشند که با تمام مشکلات و نیازهایی که دارند اما کانون خانواده آنان با مهربانی و عطوفت گرم و رنگین است و با وجود تمام نیازهایشان حتی در طول چند سال گذشته به نهادها و ارگان های حمایتی نیز مراجعه نکرده اند.
لازم است که مسوولان و خیران بیش از این به این گونه خانواده ها توجه کنند و با کمک های مادی و معنوی خود دردی از دردهای آنان را تسکین دهند تا این مهربانی و عطوفت در بین اعضای این خانواده ها همچنان تداوم داشته باشد.
اکنون سه هزار و 800 خانواده در مهاباد دارای فرزند معلول تحت پوشش واحد توانبخشی اداره بهزیستی این شهرستان هستند که از بین آنان 12 خانواده دارای سه معلول یا بیشتر هستند؛ مهاباد با 237 هزار نفر جمعیت در جنوب آذربایجان غربی واقع است.
3020/6185/3072
کپی شد
