به گزارش روز دوشنبه ایرنا، محمدامین خوش نیت در این یادداشت آورده است: این روزهــا، ماجرای ' آقــای دوربینی' و برخورد تند آقای قرائتی با وی در برابر دوربین هــای زنده تلویزیونی و ســپس عذرخواهی ایشان به بحث داغ محافل خبری و شبکه های اجتماعی تبدیل شده است.
حتما شــما هم این ویدیو کوتــاه را دیده باشــید. ماجرا از این قرار اســت که حجت الاســلام قرائتی، از روحانیون شــناخته شده کشــور و پای ثابت برنامه های تلویزیونی در یکی از جلســات خود که از قضا به صورت
زنده هم از تلویزیــون در حال پخش بود، با دیدن چهره آقای نمازی یا همان شخصیت معروف به آقای دوربینی از کوره دررفته و او را مــورد عتاب و انتقاد تند قرار می دهد و از مسئولین برگزاری جلسه می خواهد که او را اخراج کرده و یا به پشــت دوربین ببرند تا دیگر همیشه در برابر دوربین خودنمایی نکند. چون حواس سخنران و مجلس وعظ و خطابه او را به هم می زند!
چنین برخورد تند و عصبانیت از ســوی روحانی همیشــه خندان، خــوش صحبت و ســخنران قهار ایرانی تقریبا بی سابقه بود.
بنابراین بــه دنبال این اتفاق مــوج انتقادات علیه آقــای قرائتی به راه افتــاد و در نهایت وی مجبور به عذرخواهی شــد و اعلام کرد که فقط 14 معصوم، عاری از گناه و اشــتباه هستند و بدینوســیله از مردم و شخص آقای
دوربینی عذرخواهی کرد.
ظاهراً ماجرا ختم به خیر شده بود اما ویدیو دیگری منتشر شد از مصاحبه و گفتگوی آقای دوربینی! به راستی 'نمازی' کیست؟
او در صحبت های ســاده و بدون روتوش خود خیلی راحت و شفاف اعلام کرد: از این کار یعنی ایستادن در جلوی دوربین لذت می برد.
از ســال 2536( 1356 )به این کار روی آورده، به خاطر آن از همسرش جدا شده و با دیدن چهره خود در تلویزیون خستگی اش از تن به در می رود!!
این صحبت ها شــاید برای ما جنبه تفنن و ســرگرمی و کمی هم خنده داشته باشد اما از زاویه ای دیگــر، واقعیت درونی همه ما و تک تک مسئولین ماست.
چرا واقعیت را انکار می کنیم؟ دوربینی شــدن در ذره ذره وجود مسئولان ما و حتی شهروندان لانه کرده است.
موضوعی که اندک اندک دارد به یک اپیدمی تبدیل می شود.
ماکس وبر (1920-1864 )نظریــه پــرداز غربی حدود یک قــرن پیش این تئوری را با الهام از اوضاع حاکم بر جهان مطرح کرده بود که: 'رسانه ها موجب ایجاد قدرت اجتماعی می شوند. مطبوعات نقش تازه ای در سرمایه
گذاری و گردش ثروت در جامعه یافته اند و به دلیل نهادی شدن رسانه ها، افراد به وسیله مطبوعات شــناخته می شــوند!'
اکنون و در هزاره ســوم، هنوز هم این نظریه به رغم همه کاســتی ها و ضعف ها باز هم در جامعه، مصداق هــای عینی دارد.
صاحبان ســرمایه عمدتــا تلاش مــی کنند با استفاده از ابزار رسانه و چه
بسا با توجیهات خیرخواهانه، چهــره ی مثبتــی از خــود در افکار عمومــی بر جای بگذارند.
از آن طــرف افــراد و شــخصیت هــای حقیقی و حقوقــی، دوســت دارند
همیشــه جلــوی دوربیــن باشــند و مطرح شوند.
حال اگــر واژه دوربیــن را به عنــوان یک ابزار رســانه ای، به کل رسانه ها تعمیم دهیم، و از جلوی دوربین بودن تلقی دیده شــدن و رسانه ای شدن و شهرت طلبی و مطرح شدن داشــته باشیم کاملا به این نتیجه می رسیم که همه ما ایرانی ها، فارغ از پست و موقعیت اجتماعی و مقام اجرایی یا دولتی خود، علاقه وافری داریم به این که در جلوی چشم رسانه
ها باشیم، مشهور شویم و بدین ترتیب برای خود یک شخصیت برجسته و معروف؛ قائل شویم.
شاید نتوان این موضوع را برای صد در صد شهروندان ایرانی تعمیم داد اما به جرأت و به طور قطع یقین می توان آن را مشمول قریب به اتفاق مســئولان اداری و نهادی ما دانست.
هنوز هم مردم و حتی خیلی از مســئولان ما بر این باور هســتند که اگر اکنون ســمت و قدرتی در چرخه دولتی یا حکومتی به دست آورده اند از صدقه سر مطبوعات و رسانه ها و دوربینی شدن بوده است!
حتی دوربین های تلویزیونی رسانه ملی ما در طی چهار دهه گذشته، با فرهنگ رسانه ای و ذائقه ایرانی ها کاری کرد که همه دوست داشتند فارغ از اینکه حرفی برای گفتن داشته باشند یا نه، عملکرد و خلاقیتی داشته باشند یا نه، جلوی دوربین باشــند و دیده بشوند!از برنامه های مذهبی و اعتقادی گرفته تا مصاحبه های شهروندی و نظرخواهی ها و نظرسازی
های آنچنانی!
پس همشهریان عزیز! اکنون که آقای نمازی یا همان آقــای دوربینی ایــن چنین روحیه شــهرت طلبی ما مسئولان و مردم را عریان و شــفاف در برابر ما قــرار داده مورد تخطئه و سرگرمی و اهانت خود قرار ندهیم. چون همه
ما هم تقریبا 'دوربینی ' هستیم.
دریافت کننده : پرویر انصاری
3071
انتهای پیام حتما شــما هم این ویدیو کوتــاه را دیده باشــید. ماجرا از این قرار اســت که حجت الاســلام قرائتی، از روحانیون شــناخته شده کشــور و پای ثابت برنامه های تلویزیونی در یکی از جلســات خود که از قضا به صورت
زنده هم از تلویزیــون در حال پخش بود، با دیدن چهره آقای نمازی یا همان شخصیت معروف به آقای دوربینی از کوره دررفته و او را مــورد عتاب و انتقاد تند قرار می دهد و از مسئولین برگزاری جلسه می خواهد که او را اخراج کرده و یا به پشــت دوربین ببرند تا دیگر همیشه در برابر دوربین خودنمایی نکند. چون حواس سخنران و مجلس وعظ و خطابه او را به هم می زند!
چنین برخورد تند و عصبانیت از ســوی روحانی همیشــه خندان، خــوش صحبت و ســخنران قهار ایرانی تقریبا بی سابقه بود.
بنابراین بــه دنبال این اتفاق مــوج انتقادات علیه آقــای قرائتی به راه افتــاد و در نهایت وی مجبور به عذرخواهی شــد و اعلام کرد که فقط 14 معصوم، عاری از گناه و اشــتباه هستند و بدینوســیله از مردم و شخص آقای
دوربینی عذرخواهی کرد.
ظاهراً ماجرا ختم به خیر شده بود اما ویدیو دیگری منتشر شد از مصاحبه و گفتگوی آقای دوربینی! به راستی 'نمازی' کیست؟
او در صحبت های ســاده و بدون روتوش خود خیلی راحت و شفاف اعلام کرد: از این کار یعنی ایستادن در جلوی دوربین لذت می برد.
از ســال 2536( 1356 )به این کار روی آورده، به خاطر آن از همسرش جدا شده و با دیدن چهره خود در تلویزیون خستگی اش از تن به در می رود!!
این صحبت ها شــاید برای ما جنبه تفنن و ســرگرمی و کمی هم خنده داشته باشد اما از زاویه ای دیگــر، واقعیت درونی همه ما و تک تک مسئولین ماست.
چرا واقعیت را انکار می کنیم؟ دوربینی شــدن در ذره ذره وجود مسئولان ما و حتی شهروندان لانه کرده است.
موضوعی که اندک اندک دارد به یک اپیدمی تبدیل می شود.
ماکس وبر (1920-1864 )نظریــه پــرداز غربی حدود یک قــرن پیش این تئوری را با الهام از اوضاع حاکم بر جهان مطرح کرده بود که: 'رسانه ها موجب ایجاد قدرت اجتماعی می شوند. مطبوعات نقش تازه ای در سرمایه
گذاری و گردش ثروت در جامعه یافته اند و به دلیل نهادی شدن رسانه ها، افراد به وسیله مطبوعات شــناخته می شــوند!'
اکنون و در هزاره ســوم، هنوز هم این نظریه به رغم همه کاســتی ها و ضعف ها باز هم در جامعه، مصداق هــای عینی دارد.
صاحبان ســرمایه عمدتــا تلاش مــی کنند با استفاده از ابزار رسانه و چه
بسا با توجیهات خیرخواهانه، چهــره ی مثبتــی از خــود در افکار عمومــی بر جای بگذارند.
از آن طــرف افــراد و شــخصیت هــای حقیقی و حقوقــی، دوســت دارند
همیشــه جلــوی دوربیــن باشــند و مطرح شوند.
حال اگــر واژه دوربیــن را به عنــوان یک ابزار رســانه ای، به کل رسانه ها تعمیم دهیم، و از جلوی دوربین بودن تلقی دیده شــدن و رسانه ای شدن و شهرت طلبی و مطرح شدن داشــته باشیم کاملا به این نتیجه می رسیم که همه ما ایرانی ها، فارغ از پست و موقعیت اجتماعی و مقام اجرایی یا دولتی خود، علاقه وافری داریم به این که در جلوی چشم رسانه
ها باشیم، مشهور شویم و بدین ترتیب برای خود یک شخصیت برجسته و معروف؛ قائل شویم.
شاید نتوان این موضوع را برای صد در صد شهروندان ایرانی تعمیم داد اما به جرأت و به طور قطع یقین می توان آن را مشمول قریب به اتفاق مســئولان اداری و نهادی ما دانست.
هنوز هم مردم و حتی خیلی از مســئولان ما بر این باور هســتند که اگر اکنون ســمت و قدرتی در چرخه دولتی یا حکومتی به دست آورده اند از صدقه سر مطبوعات و رسانه ها و دوربینی شدن بوده است!
حتی دوربین های تلویزیونی رسانه ملی ما در طی چهار دهه گذشته، با فرهنگ رسانه ای و ذائقه ایرانی ها کاری کرد که همه دوست داشتند فارغ از اینکه حرفی برای گفتن داشته باشند یا نه، عملکرد و خلاقیتی داشته باشند یا نه، جلوی دوربین باشــند و دیده بشوند!از برنامه های مذهبی و اعتقادی گرفته تا مصاحبه های شهروندی و نظرخواهی ها و نظرسازی
های آنچنانی!
پس همشهریان عزیز! اکنون که آقای نمازی یا همان آقــای دوربینی ایــن چنین روحیه شــهرت طلبی ما مسئولان و مردم را عریان و شــفاف در برابر ما قــرار داده مورد تخطئه و سرگرمی و اهانت خود قرار ندهیم. چون همه
ما هم تقریبا 'دوربینی ' هستیم.
دریافت کننده : پرویر انصاری
3071
کپی شد
