خبر، خبر درگذشت روح الله خمینی، رهبر و بنیانگذار کبیر انقلاب بود که در نخستین بخش خبری رادیو سراسری ایرنا، ساعت 7 صبح 14 خرداد 1368، با صدای محمدرضا حیاتی، خبرخوان شناخته شده رادیو-تلویزیون خوانده شد.
خبر، در اصل خبر که نبود، بمبی از جنس ماتم و غافلگیری بود که جمعیت دهها میلیون نفری پیروان حضرت امام (ره) را در داخل و خارج از کشور، داغدار و ملول کرد.
بزرگی غم و اندوه از دست دادن امام امت غیرقابل تصور بود؛ به محض انتشار خبر، ایران سراسر سیاه پوش شد و انعکاس آن در کسری از ثانیه مرزهای ملی را در نوردید؛ روح امام امت، امام مستضعفان، مظلومان و محرومان به ملکوت اعلی عروج کرده بود.
تلویزیون، مدام صحنه هایی از زندگی ساده و بی آلایش امام راحل را به تصویر می کشید که از شیرین ترین بخش های آن، بوسیدن و نوازش کردن یکی از نوه های امام توسط آن حضرت بود؛ ما بچه سال بودیم و این تصویر و تصاویر مشابه بوی آشنایی برایمان داشت.
در دو روز پس از رحلت امام، خیابان های مرکزی تبریز انباشته از آدم هایی بود که سیاه پوش و نالان در سوگ امام مهربانی ها بر سر خود می زدند و ضجه می کردند؛ انگار زمین و سپهر تبریز با صدای 'وا اماما' پر شده بود.
وصیت نامه امام راحل را از بین چند نفری که آن حضرت قبل از رحلت اش معین و مشخص کرده بود، حضرت آیت الله العظمی خامنه ای، رهبر معظم انقلاب اسلامی، خواند و همه باورمان شد که امام دیگر در بین مان نیست.
اما مراسم تشییع آن حضرت، غوغایی بود آن سرش ناپیدا؛ تصاویر تلویزیونی نشان می داد انگار در تهران و دیگر شهرهای کشورمان کسی در خانه اش نمانده است؛ تا چشم کار می کرد جمعیت بود و آه و فغان از دست دادن رهبر امت اسلامی.
عظمت جمعیت شرکت کننده در مراسم تشییع پیکر مطهر امام امت خارج از شمارش بود و رسانه های معتبر بین المللی تعداد آنان را افزون بر 10 میلیون اعلام کردند؛ گفته می شد این مراسم، بزرگ ترین و بی نظیرترین مراسم تشییع جناره در تاریخ جهان است.
من صبح اول 14 خرداد در کوچه بن بست مان که 14 همسایه نجیب و مهربان را در دل خود جای داده بود، با تعدادی از بچه ها مشغول بازی بودیم که ناگهاان خاله 'غنچه' که از علاقه مندان و دوستداران مستضعف امام راحل بود، ناگهان بر سر زنان از خانه بیرون آمد و به ترکی ضجه کرد که 'وای ایمام اولدی'(ای وای. امام درگذشت).
و چنین بود که بوی تلخ غم و اندوه از دست دان امام به زودی از کوی جماران تهران تا کوچه پس کوچه های حاشیه های تبریز را در برگرفت و همه را غمگین کرد.
و امروز 28 سال از آن روز می گذرد و خاطرات مربوط به بازنمود رحلت امام در میان عامه مردم، خیابان های شلوغ آن روزهای تبریز و مناطق حاشیه ای و مستضعف نشین تبریز مانند صفحه نمایش بزرگی جلوی چشمان مان گشوده است.
آری! روح ملکوتی امام راحل سال هاست که به عالم بالا و پیش شهیدان گلگون کفن ایران اسلامی عروج کرده است، اما بوی امام و یاد و خاطرش هنوز در همه جای این سرزمین جاری و ساری است.
مردم استان 3.8 میلیون نفری آذربایجان شرقی در شهرها و روستاها امروز نیز همانند سال های قبل در سالگرد امام امت سوگوارند و نشانه های این بزرگداشت یاد و نام بنیانگذار کبیر انقلاب را می توان در خیابان ها، مساجد و سردر ادارات و نهادهای دولتی به خوبی مشاهده کرد.
انتشاردهنده: محمد عزیزی راد
518
انتهای پیام خبر، در اصل خبر که نبود، بمبی از جنس ماتم و غافلگیری بود که جمعیت دهها میلیون نفری پیروان حضرت امام (ره) را در داخل و خارج از کشور، داغدار و ملول کرد.
بزرگی غم و اندوه از دست دادن امام امت غیرقابل تصور بود؛ به محض انتشار خبر، ایران سراسر سیاه پوش شد و انعکاس آن در کسری از ثانیه مرزهای ملی را در نوردید؛ روح امام امت، امام مستضعفان، مظلومان و محرومان به ملکوت اعلی عروج کرده بود.
تلویزیون، مدام صحنه هایی از زندگی ساده و بی آلایش امام راحل را به تصویر می کشید که از شیرین ترین بخش های آن، بوسیدن و نوازش کردن یکی از نوه های امام توسط آن حضرت بود؛ ما بچه سال بودیم و این تصویر و تصاویر مشابه بوی آشنایی برایمان داشت.
در دو روز پس از رحلت امام، خیابان های مرکزی تبریز انباشته از آدم هایی بود که سیاه پوش و نالان در سوگ امام مهربانی ها بر سر خود می زدند و ضجه می کردند؛ انگار زمین و سپهر تبریز با صدای 'وا اماما' پر شده بود.
وصیت نامه امام راحل را از بین چند نفری که آن حضرت قبل از رحلت اش معین و مشخص کرده بود، حضرت آیت الله العظمی خامنه ای، رهبر معظم انقلاب اسلامی، خواند و همه باورمان شد که امام دیگر در بین مان نیست.
اما مراسم تشییع آن حضرت، غوغایی بود آن سرش ناپیدا؛ تصاویر تلویزیونی نشان می داد انگار در تهران و دیگر شهرهای کشورمان کسی در خانه اش نمانده است؛ تا چشم کار می کرد جمعیت بود و آه و فغان از دست دادن رهبر امت اسلامی.
عظمت جمعیت شرکت کننده در مراسم تشییع پیکر مطهر امام امت خارج از شمارش بود و رسانه های معتبر بین المللی تعداد آنان را افزون بر 10 میلیون اعلام کردند؛ گفته می شد این مراسم، بزرگ ترین و بی نظیرترین مراسم تشییع جناره در تاریخ جهان است.
من صبح اول 14 خرداد در کوچه بن بست مان که 14 همسایه نجیب و مهربان را در دل خود جای داده بود، با تعدادی از بچه ها مشغول بازی بودیم که ناگهاان خاله 'غنچه' که از علاقه مندان و دوستداران مستضعف امام راحل بود، ناگهان بر سر زنان از خانه بیرون آمد و به ترکی ضجه کرد که 'وای ایمام اولدی'(ای وای. امام درگذشت).
و چنین بود که بوی تلخ غم و اندوه از دست دان امام به زودی از کوی جماران تهران تا کوچه پس کوچه های حاشیه های تبریز را در برگرفت و همه را غمگین کرد.
و امروز 28 سال از آن روز می گذرد و خاطرات مربوط به بازنمود رحلت امام در میان عامه مردم، خیابان های شلوغ آن روزهای تبریز و مناطق حاشیه ای و مستضعف نشین تبریز مانند صفحه نمایش بزرگی جلوی چشمان مان گشوده است.
آری! روح ملکوتی امام راحل سال هاست که به عالم بالا و پیش شهیدان گلگون کفن ایران اسلامی عروج کرده است، اما بوی امام و یاد و خاطرش هنوز در همه جای این سرزمین جاری و ساری است.
مردم استان 3.8 میلیون نفری آذربایجان شرقی در شهرها و روستاها امروز نیز همانند سال های قبل در سالگرد امام امت سوگوارند و نشانه های این بزرگداشت یاد و نام بنیانگذار کبیر انقلاب را می توان در خیابان ها، مساجد و سردر ادارات و نهادهای دولتی به خوبی مشاهده کرد.
انتشاردهنده: محمد عزیزی راد
518
کپی شد
