به گزارش ایرنا، طرفداری و هواداری تیم های ورزشی، به عنوان سرمایه اجتماعی و فرهنگی تیم ها و دنیای ورزش به حساب می آیند که جزو جذابیت ها و پشتیبانان اصلی ورزش محسوب می شوند، اما در برخی از مواقع این احساسات غیرمتعارف تبدیل به معضلاتی می شود که یک عمر با آنها همراه است.
خانواده عابدینی از جمله از هوادارانی هستند که سال هاست تقاص لحظه ای را پس می دهند که شور و هیجان در ورزشگاه موجب ضایعه مغزی فرزند دلبندشان شده و وی را زمین گیر و ویلچرنشین کرده و در ادامه مشکلات عدیده مالی و خانوادگی برای آنان ایجاد کرده است.
صمد عابدینی، پدر این هوادار تراکتور، به ایرنا گفت: علی که تیم محبوبش تراکتور است، درست پنج ماه بعد از اتمام خدمت مقدس سربازی در روز ۱۳ آذر سال ۱۳٨۹ در ورزشگاه یادگار امام (ره) تبریز و در بازی تراکتورسازی تبریز و صنعت نفت آبادان در یک لحظه هیجانی و این هیجان موجب ضایعه مغزی او شد.
وی افزود: اکنون بعد از گذشت ۹سال و اندی که اینجانب متحمل هزینه های مالی و روانی و زحمات فراوانی شده ام، فرزندم علی همچنان ویلچر نشین مانده و بهبودی قابل توجهی نداشته است.
عابدینی با بیان اینکه هزینه های پزشکی و مراقبتی از تنها پسرش کمرشکن است، ادامه داد: علی حتی قادر به انجام کارهای شخصی خود نیز نیست و از کار افتاده محسوب می شود، لذا تقاضا دارم مسوولان نسبت به مساعدت به خصوص در خصوص بیمه از کار افتادگی پسرم کمک کنند.
پدر این هوادار که مدت هاست بازنشسته شده، افزود: هزینه های پزشکی و مراقبتی بسیار بالا رفته است اما تنها انتظارمان تامین آینده فرزندم با بیمه از کارافتادگی است که بعدها سربار جامعه نشود.
وی در خصوص روز حادثه گفت: علی بعد از حادثه شوک عصبی در ورزشگاه یادگار امام، سه هفته در کما بود و با عنایت خداوند متعال و تلاش پزشکان با هوشیاری اندک به آغوش خانواده بازگشت.
عابدینی افزود: در آن زمان مسوولان، مربیان و بازیکنان تیم تراکتورسازی در یک فضای هیجانی و تبلیغاتی با علی دیدار می کردند و عکس یادگاری می گرفتند، اما علی این روزها تنهاست و دیگر کسی از مسوولان و بازیکنان سراغی از او و خانواده اش نمی گیرد، علی در خانواده ای پر جمعیت بزرگ شده که سه برادر و چهار خواهر دارد و او فرزند ششم خانواده عابدینی است.
وی گفت: یکی از دوستان علی به من خبر داد که حال علی در استادیوم خراب شده و با آمبولانس ورزشگاه او را به بیمارستان امام رضا رسانده اند و من بلافاصله خودم را به بیمارستان رساندم؛ موقع رسیدن به بیمارستان شاهد بودم که پزشکان با تلاش زیاد عملیات احیا را انجام می دهند، زیرا علی به دلیل فشار عصبی زیاد دچار ایست قلبی شده بود و با توجه به راهنمایی یکی از پزشکان بیمارستان، علی را سریع به بیمارستان شمس منتقل کردیم.
عابدینی ادامه داد: پسرم به مدت ۲ ماه در بیمارستان شمس بستری بود و از نظر فیزیکی خیلی تحلیل رفته بود، لذا با درخواست خودمان او را به خانه آوردیم تا بیشتر به او برسیم، ولی باز نتیجه ای حاصل نشد و او را این بار به تهران بردیم؛ یکی از پزشکان متخصص ایرانی مقیم خارج از کشور معتقد بود علی فعلا نیازی به عمل جراحی ندارد و باید دارو مصرف کند.
وی افزود: در آن زمان بعد از مدتی سردار جعفری، مدیرعامل وقت باشگاه تراکتور سازی و فراز کمالوند، سرمربی وقت این تیم برای عیادت علی به منزل آمدند و حتی وجهی هم برای کمک به ما دادند که من در آن زمان گفتم نیازی به پول شما ندارم و فقط پزشکی مجرب و معتبر می خواهم تا حال پسرم خوب شود.
وی تاکید کرد: خواسته ای که ما از مسئولان داریم این است که راه حلی برای از کارافتادگی پسرمان پیش روی ما بگذارند، زیرا بعد از مدت ها دوندگی به اداره بهزیستی و دریافت کارت، هزینه خیلی اندکی به عنوان کمک ماهانه تعیین کردند که کفاف حتی یک قلم از داروهای علی را نمی کند و ما بیشتر این داروها را آزاد و سفارشی تهیه می کنیم.
علی عابدینی نیز به ایرنا گفت: 'اگر فرزند خودشان هم بود پیگیر نمی شدند'.
وی از جوانان پرشوری که نمی توانند احساسات خود را کنترل کنند خواست به ورزشگاه نروند، زیرا این حال و روز من است و کسی جوابگو نیست.
به گزارش ایرنا، علی عابدینی، متولد ۱۳۶۶ شمسی، در زمان وقوع آن حادثه تلخ، مرکز توجه رسانه ها و مسوولان ورزشی بود، اما طبق روال رایج، با گذشت زمان، دشواری های وی و خانواده اش در های و هوی زندگی ماشینی تبریز ۱.۸ میلیون نفری دچار نسیان شد.
