به گزارش خبرنگار ایرنا، زلزله زدگان زمین لرزه ۵.۹ ریشتری در شهرستان های میانه و سراب استان آذربایجان شرقی، این روزها با وحشت سرمای جانسوز دست به گریبانند؛ بسیاری از آنها که به دلیل تخریب یا آسیب خانه هایشان در چادر زندگی می کنند، بچه کوچک دارند و چشم امیدشان برای رهایی از وضعیت پیش آمده، علاوه بر نهادهای دولتی و مسوول، به همنوعان شان است که در این روزگار تلخ و دشواری، آنها را فراموش نکنند.
اکنون آنها لحظه به لحظه به کمک هایی فکر می کنند که در دهه های گذشته از دارایی اندک و با دست های پینه بسته شان، در روزهای تلخ زمین لرزه های رودبار، بم و کرمانشاه برای برداشتن باری هر چند کوچک از دوش هموطنان شان، به این مناطق فرستاده اند.
هر چند زمین لرزه ۱۰ روز قبل شهرستان های میانه و سراب، به دلیل ابعاد کم حادثه از نظر فوتی و مجروحان، خیلی زود از سرخط خبرهای رسانه ها به حاشیه رفت، اما آنهایی که روستازاده اند یا گذری به روستاها دارند، می دانند که برای یک روستایی تخریب خانه و از دست دادن چند راس دام، تفاوت چندانی با خاموشی چراغ زندگانی - آن هم در منطقه ای که این روزها «چله زمستان» مناطق شهری را سپری می کند - ندارد.
البته آمار چیز دیگری می گوید؛ بیش از ۵ هزار واحد مسکونی روستایی تخریب شده یا آسیب دیده اند و بیش از ۱۲ هزار نفر زلزله زده در چادرهای اسکان موقت زندگی می کنند؛ تامل در این اعداد و ارقام کافی است تا برای لحظه ای هم که شده خودمان را جای زلزله زدگان بگذاریم و از خود بپرسیم که آیا نه در قامت یک زلزله زده، بلکه به عنوان یک گردشگر و علاقمند به طبیعت در سرمای این روزهای هوا می توانیم حتی یک شب را همراه با خانواده در ارتفاعات بالای ۱۵۰۰ متر همراه با بچه کوچک و با هزاران بیم وامید به صبح برسانیم.
زلزله زدگان شهرستان های سراب و میانه این روزها سرمای زیر صفر درجه را تحمل می کنند و سرما در سراب حتی تا ۱۲ درجه زیر صفر نیز رسیده است؛ در شرایطی که تحمل سرما در تبریز - که در ارتفاعی به مراتب پایین تر از مناطق زلزله زده قرار دارد، بیشتر از دقایقی ممکن نیست، زلزله زدگان آذربایجان شرقی در دامنه های ارتفاعات سر به فلک کشیده «بزقوش» نیازمند توجه و محبت بیشتر هموطنان هستند.
در این بین تماشای فیلم هایی که توسط مردم در از وضعیت زلزله زدگان ساکن در چادر در فضای مجازی دست به دست می شود، دل هر انسان نوعدوستی را به لرزه در می آورد؛ تصاویر گویای هموطنانی هستند که در سرمای طاقت فرسای شب، امیدشان به کورسوی گرمای محبت هایی است که از دل هموطنان شان بر می خیزد؛ زلزله زدگان هر شب را با این امید به صبح می رسانند که فردا شاید اتفاق تازه ای بیافتد که آنها را از این فلاکت و مصیبت نجات دهد.
هر چند نباید از انصاف گذشت که نهادهای مسوول از قبیل بنیاد مسکن، جمعیت هلال احمر، ادارات مسوول تامین زیرساخت ها از قبیل، گاز، برق و آب، نیروهای امدادی و نظامی و انتظامی در تحت نظر مدیریت بحران استانداری آذربایجان شرقی می کوشند تا اقدامات شان مرهمی بر دردهای زلزله زدگان باشد، اما تجربه حوادث غیرمترقبه در ایران ثابت کرده که گذر از این گونه مصیبت ها بدون یاری و همنوایی مردم ممکن نیست.
بدیهی است که با این توصیف، دشواری های زندگی و معیشت زلزله زدگان روستاهایی مانند «ورنکش» در دامنه جنوبی ارتفاعات «بزقوش» در شهرستان میانه و «چیچکلی» در دامنه شمالی این ارتفاعات در شهرستان سراب که سفیدی گرد گونه برف نیز بر بالای آن خودنمایی می کند، دوچندان است.
کسانی که تجربه شب مانی در ارتفاعات را دارند، می دانند که در چنین ارتفاعی، مخصوصا در سرمای چند درجه زیر صفر، استفاده از حتی ۱۰ پتو برای گرم کردن بدن انسان کفایت نمی کند و تنها وجود سرپناهی محکم - حداقل در حد کانکس - و وسایل گرمایشی اساسی- مانند بخاری گازی - می تواند تا حدودی از شدت سرمای جانفرسا بکاهد.
از سوی دیگر با توجه به شدت سرما احتمال شیوع آنفلوانزا نیز در بین زلزله زدگان بالاست و از نهادهای مسوول انتظار می رود که اقدامات پیشگیرانه در این زمینه به عمل آورند تا زلزله زدگان علاوه بر درد بی خانمانی و از دست احشام و دام شان - به عنوان سرمایه اصلی زندگانی شان - با درد بیماری در نبود داو و دکتر نیز دست و پنجه نرم نکنند.
امید که در این روزهای سرد پاییزی که هوا در ارتفاعات زلزله زده آذربایجان شرقی، بسیار گزنده و زهرآگین است، با کمک به هموطنان زلزله زده، تمرین مهر و محبت کنیم و "دست به دست هم دهیم به مهر/ میهن خویش کنیم آباد".
زلزله ای به بزرگی ۵.۹ دهم در مقیاس امواج درونی زمین (ریشتر) ساعت ۲ و ۱۷ دقیقه و ۳ ثانیه بامداد امروز (جمعه) حوالی ترک در استان آذربایجان شرقی را لرزاند که این زلزله در استان های آذربایجان غربی، گیلان، زنجان و اردبیل احساس شد.
