در سیاست‌گذاری «بهینه» و «اجراپذیر» در حوزه دستفروشی، حتما باید «هویت شغلی» هم‌شهریان دستفروش به رسمیت شناخته شود.
شهرداری در راستای هویت‌بخشیدن به شغل دستفروشان، باید با یک سازوکار بسیار ساده و سریع، به دستفروشان مجوز بدهد. سپس نقاط محدودی از شهر برای دستفروشی ممنوع اعلام شود، اما در نقاط دیگر دستفروشان آزاد باشند. کسی که مجوز دستفروشی می‌گیرد، متعهد می‌شود که:
۱. در آن نقاط ممنوعه بساط نکند.
۲. سالانه مبلغی به‌عنوان عوارض و مالیات علی‌الرأس به شهرداری بپردازد
در جامعه‌مان به لحاظ رشد شناختی، چه در سطح فردی و چه در سطح اجتماعی، به اندازه کافی پیش نرفته‌ایم و در نتیجه مشکلاتی بسیار ساده داریم که بعد از سال‌ها هنوز حل‌نشده‌اند. یکی از مسائل ساده‌ای که حل‌نشده باقی مانده، موضوع دستفروشان است که متاسفانه در تبریر با آن برخورد علمی نشده است. در بسیاری از شهرهای پیشرفته جهان، دستفروشان با رنگ‌ها و نشانه‌های شهودی مختلف، به زیبایی و نشاط‌بخشی شهر کمک می‌کنند. در تبریز هم می‌توانیم محل‌های استقرار دستفروشان را با چترهای رنگی مشخص کنیم. هر رنگ چتر می‌تواند نشانه یک رده از دستفروشان (فروشندگان خوراکی، فروشندگان لباس و . . .) باشد. برای مثال آبنبات‌فروشی را تصور کنید که در خیابان با چتر آبی راه می‌رود و تبدیل به یک المان زیبایی شهر می‌شود.
یک پیشنهاد دیگر، استفاده از ظرفیت‌های اینترنت و ICT است: دستفروشان می‌توانند هر کدام دارای یک ID مشخص باشند و یک اپلیکیشن طراحی شود که نقطه‌گذاری توسط آن انجام شود. در این صورت هم از دستفروش حفاظت می‌شود، هم از خریدار.
برخورد خشن با هدف حذف دستفروشان، هم رفتار مناسبی نیست، هم به کارایی اقتصادی لطمه می‌زند و هم به هیچ عنوان اجراپذیر نیست.
در سیاست‌گذاری «بهینه» و «اجراپذیر» در حوزه دستفروشی، حتما باید «هویت شغلی» هم‌شهریان دستفروش به رسمیت شناخته شود.
شهرداری در راستای هویت‌بخشیدن به شغل دستفروشان، باید با یک سازوکار بسیار ساده و سریع، به دستفروشان مجوز بدهد. سپس نقاط محدودی از شهر برای دستفروشی ممنوع اعلام شود، اما در نقاط دیگر دستفروشان آزاد باشند. کسی که مجوز دستفروشی می‌گیرد، متعهد می‌شود که:
۱. در آن نقاط ممنوعه بساط نکند.
۲. سالانه مبلغی به‌عنوان عوارض و مالیات علی‌الرأس به شهرداری بپردازد
در جامعه‌مان به لحاظ رشد شناختی، چه در سطح فردی و چه در سطح اجتماعی، به اندازه کافی پیش نرفته‌ایم و در نتیجه مشکلاتی بسیار ساده داریم که بعد از سال‌ها هنوز حل‌نشده‌اند. یکی از مسائل ساده‌ای که حل‌نشده باقی مانده، موضوع دستفروشان است که متاسفانه در تبریر با آن برخورد علمی نشده است. در بسیاری از شهرهای پیشرفته جهان، دستفروشان با رنگ‌ها و نشانه‌های شهودی مختلف، به زیبایی و نشاط‌بخشی شهر کمک می‌کنند. در تبریز هم می‌توانیم محل‌های استقرار دستفروشان را با چترهای رنگی مشخص کنیم. هر رنگ چتر می‌تواند نشانه یک رده از دستفروشان (فروشندگان خوراکی، فروشندگان لباس و . . .) باشد. برای مثال آبنبات‌فروشی را تصور کنید که در خیابان با چتر آبی راه می‌رود و تبدیل به یک المان زیبایی شهر می‌شود.
یک پیشنهاد دیگر، استفاده از ظرفیت‌های اینترنت و ICT است: دستفروشان می‌توانند هر کدام دارای یک ID مشخص باشند و یک اپلیکیشن طراحی شود که نقطه‌گذاری توسط آن انجام شود. در این صورت هم از دستفروش حفاظت می‌شود، هم از خریدار.
*عضو هیات علمی دانشگاه، دانش آموخته دکتری اقتصاد شهری و مدیرکل کمیته امداد آذربایجان شرقی
