به نوشته اویاقلیق؛ ماه رمضان با نام و یاد مولا علی (ع) در هم تنیده شده است ولی چه غریبانه مولا بین شیعیانش تنهاست؛ تنهایی ای که با واژه ها نمی توان عمق فاجعه را بیان کرد!
کدام صاحب میزی می تواند با شهامت بگوید که شیعه راستین مولا علی (ع) هست و روز قیامت شرمنده مولایش نخواهد بود؟! آیا می تواند با سربلندی به مولا بگوید که حقی از مردم بر گردنش نیست؟!
یکی از این غریبی ها، نشناختن و نخواندن نهج البلاغه هست؛ کتابی اثربخش که برای مولا علی (ع) هست و خواندنش ما را با مردی آشنا می کند که انسانیت را تمام و کمال معنی کرده است.
بیست و پنج سال سکوت مولا علی را چقدر درک کرده ایم؟! چقدر از غریبی اش در این زمان کاسته ایم؟! آیا به رسالت خود در قبال مولایمان ذره ای عمل کرده ایم؟! آیا مرهمی بر فریادهای نیمه شبش در چاه، بوده ایم؟! یا با جهالت و مصلحت اندیشی های نابودگر برای حفظ منافع شخصی، زخم ها و دردهای روح مولا را زیاد کرده ایم؟! کاش اندکی تأمل کنیم و ببینیم در کدام جبهه قرار گرفته ایم؟! آیا یار مولا هستیم یا مقابلش ایستاده ایم؟!
مولا علی جان، تو را در هیاهوی روزمره گم کرده ایم! اگر فقط ذره ای تو را در وجودمان زنده نگه می داشتیم اکنون این وضع فلاکت جامعه نبود!
کدام صاحب میزی می تواند ادعا کند که پیرو واقعی مولا علی (ع) هست؟! درحالی که بر بنده خدا بخاطر یک مقام دنیایی، خدایی می کند و دیگر بنده خدای خالق جهان نیست…
کدام صاحب میزی ادعا دارد که مولا علی (ع) از او راضی هست؟! درحالیکه گره از مشکل بنده خدا باز نمی کند و چنان غرق در مادیات هست که قیامت و حساب و کتاب آن دنیا را نه تنها باور ندارد بلکه به تمسخر می گیرد.
کدام صاحب میزی می تواند با شهامت بگوید که شیعه راستین مولا علی (ع) هست و روز قیامت شرمنده مولایش نخواهد بود؟! آیا می تواند با سربلندی به مولا بگوید که حقی از مردم بر گردنش نیست؟!
کدام صاحب میزی می تواند ادعا کند که قلب مولا علی (ع) را با فریادرسی مظلومان، از خود شاد کرده است؟! یا با همراهی ظالمان، قلب مولا را خون کرده است!!
کدام صاحب میزی می تواند به مولا علی (ع) قسم بخورد که خودش و شرفش را به میز و پول و پست و مقام نفروخته است و همیشه و در هر زمانی، خدا را ناظر بر اعمالش دیده است؟!
یقین دارم مولا علی (ع) غریب تر و تنهاتر از زمان خودش هست چراکه مدعیان دروغین دوستدارش چنان ضربه ای مهلک به باورهای مردمی زده اند که متأسفانه مردم، همه این فلاکت ها، ظلم ها و بی عدالتی ها را از دین اسلام می بینند و وای بر آنها که با ظاهری دینی و باطنی لجن! چنان ضربه هایی به دین اسلام زده اند که جبران ناپذیر هست و محال است جای این خنجرهای خودی بر قلب مولا علی (ع) ترمیم یابد!!
شهید دکتر مصطفی چمران درباره مولا علی (ع) می گوید: «اسلام علی (ع) را نمونه قرار می دهد تا به انسان ها بگوید که هدف نهایی شما چنین شخصیتی است، درست است که به پایگاه او نمی رسید، ولی باید او را هدف قرار دهید و سعی کنید که به جانب او رهسپار شوید. سعی کنید که وجود خود را و قلب خود را آن چنان تربیت کنید که به علی نزدیک شوید، علی الگوی شماست. رمز و نمونه شماست…»
بیایید فقط یک گام برای شناخت مولایمان برداریم، فقط یک گام!! تا خداوند توفیق دهد و با لطف خود مولا بتوانیم گام های بعدی را با سربلندی برداریم، گام اول را برای عدالت برداریم و قلب مولا را شاد کنیم؛ عدالت واژه ای که تاریخ آن را با مولا علی (ع) می شناسد.
چه زیبا شهید دکتر علی شریعتی می گوید: «خدایا، مسئولیت های «شیعه بودن» را که علی وار بودن و علی وار زیستن و علی وار مردن است و علی وار پرستیدن و علی وار اندیشیدن و علی وار جهاد کردن و علی وار کار کردن و علی وار سخن گفتن و علی وار سکوت کردن است تا آنجا که در توان این بنده ناتوان علی است، همواره فرا یادم آر.»
به امید روزی که علی شناسی، مهم ترین درس زندگی شیعیانش باشد و چه بهتر در این ماه که مولایمان مظلومانه به شهادت رسیده است در این مسیر گام برداریم و علی شناسی را تمرین کنیم تا شاید رستگار شویم همچون مولایمان…
پیامبر گرامی اسلام فرموده اند: «فقط شیعیان علی رستگاران روز قیامت هستند.»
6132/518
انتهای پیام کدام صاحب میزی می تواند با شهامت بگوید که شیعه راستین مولا علی (ع) هست و روز قیامت شرمنده مولایش نخواهد بود؟! آیا می تواند با سربلندی به مولا بگوید که حقی از مردم بر گردنش نیست؟!
یکی از این غریبی ها، نشناختن و نخواندن نهج البلاغه هست؛ کتابی اثربخش که برای مولا علی (ع) هست و خواندنش ما را با مردی آشنا می کند که انسانیت را تمام و کمال معنی کرده است.
بیست و پنج سال سکوت مولا علی را چقدر درک کرده ایم؟! چقدر از غریبی اش در این زمان کاسته ایم؟! آیا به رسالت خود در قبال مولایمان ذره ای عمل کرده ایم؟! آیا مرهمی بر فریادهای نیمه شبش در چاه، بوده ایم؟! یا با جهالت و مصلحت اندیشی های نابودگر برای حفظ منافع شخصی، زخم ها و دردهای روح مولا را زیاد کرده ایم؟! کاش اندکی تأمل کنیم و ببینیم در کدام جبهه قرار گرفته ایم؟! آیا یار مولا هستیم یا مقابلش ایستاده ایم؟!
مولا علی جان، تو را در هیاهوی روزمره گم کرده ایم! اگر فقط ذره ای تو را در وجودمان زنده نگه می داشتیم اکنون این وضع فلاکت جامعه نبود!
کدام صاحب میزی می تواند ادعا کند که پیرو واقعی مولا علی (ع) هست؟! درحالی که بر بنده خدا بخاطر یک مقام دنیایی، خدایی می کند و دیگر بنده خدای خالق جهان نیست…
کدام صاحب میزی ادعا دارد که مولا علی (ع) از او راضی هست؟! درحالیکه گره از مشکل بنده خدا باز نمی کند و چنان غرق در مادیات هست که قیامت و حساب و کتاب آن دنیا را نه تنها باور ندارد بلکه به تمسخر می گیرد.
کدام صاحب میزی می تواند با شهامت بگوید که شیعه راستین مولا علی (ع) هست و روز قیامت شرمنده مولایش نخواهد بود؟! آیا می تواند با سربلندی به مولا بگوید که حقی از مردم بر گردنش نیست؟!
کدام صاحب میزی می تواند ادعا کند که قلب مولا علی (ع) را با فریادرسی مظلومان، از خود شاد کرده است؟! یا با همراهی ظالمان، قلب مولا را خون کرده است!!
کدام صاحب میزی می تواند به مولا علی (ع) قسم بخورد که خودش و شرفش را به میز و پول و پست و مقام نفروخته است و همیشه و در هر زمانی، خدا را ناظر بر اعمالش دیده است؟!
یقین دارم مولا علی (ع) غریب تر و تنهاتر از زمان خودش هست چراکه مدعیان دروغین دوستدارش چنان ضربه ای مهلک به باورهای مردمی زده اند که متأسفانه مردم، همه این فلاکت ها، ظلم ها و بی عدالتی ها را از دین اسلام می بینند و وای بر آنها که با ظاهری دینی و باطنی لجن! چنان ضربه هایی به دین اسلام زده اند که جبران ناپذیر هست و محال است جای این خنجرهای خودی بر قلب مولا علی (ع) ترمیم یابد!!
شهید دکتر مصطفی چمران درباره مولا علی (ع) می گوید: «اسلام علی (ع) را نمونه قرار می دهد تا به انسان ها بگوید که هدف نهایی شما چنین شخصیتی است، درست است که به پایگاه او نمی رسید، ولی باید او را هدف قرار دهید و سعی کنید که به جانب او رهسپار شوید. سعی کنید که وجود خود را و قلب خود را آن چنان تربیت کنید که به علی نزدیک شوید، علی الگوی شماست. رمز و نمونه شماست…»
بیایید فقط یک گام برای شناخت مولایمان برداریم، فقط یک گام!! تا خداوند توفیق دهد و با لطف خود مولا بتوانیم گام های بعدی را با سربلندی برداریم، گام اول را برای عدالت برداریم و قلب مولا را شاد کنیم؛ عدالت واژه ای که تاریخ آن را با مولا علی (ع) می شناسد.
چه زیبا شهید دکتر علی شریعتی می گوید: «خدایا، مسئولیت های «شیعه بودن» را که علی وار بودن و علی وار زیستن و علی وار مردن است و علی وار پرستیدن و علی وار اندیشیدن و علی وار جهاد کردن و علی وار کار کردن و علی وار سخن گفتن و علی وار سکوت کردن است تا آنجا که در توان این بنده ناتوان علی است، همواره فرا یادم آر.»
به امید روزی که علی شناسی، مهم ترین درس زندگی شیعیانش باشد و چه بهتر در این ماه که مولایمان مظلومانه به شهادت رسیده است در این مسیر گام برداریم و علی شناسی را تمرین کنیم تا شاید رستگار شویم همچون مولایمان…
پیامبر گرامی اسلام فرموده اند: «فقط شیعیان علی رستگاران روز قیامت هستند.»
6132/518
کپی شد
