[بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم]

بازی با سرنوشت مردم مسلمان

... دولت با این عمل خود، ما را مشکوک کرده است. باید بگوید از طرف کدام دولت (انگلیس، امریکا و یا شوروی) تهدید و یا تطمیع شده است؛ تا اگر نمی‏تواند جواب این دوَل را بدهد، ما خودمان جواب آنها را بدهیم. خوب است دولت لغو لایحه را اعلام کرده و خیال یک مشت مردم مسلمان را راحت کند[1]. من به اعلیحضرت همایونی پیغام داده‏ام که به دولت دستور بدهند لغو لایحه را در جراید بنویسد؛ زیرا موقعیت بد است و
اگر این دفعه مردم عصبانی بشوند دیگر ما جلوی آنها را نمی‏توانیم بگیریم؛ و حتی سرنیزه هم جلوی آنها را نمی‏تواند بگیرد. و اگر درست نشود، من خودم به تنهایی راه می‏افتم و هر چه پیش آید، بیاید. به «عَلم» بگویید اینقدر لجاجت نکند و با خودپسندی و از روی هوا و هوس با سرنوشت یک مشت مردم مسلمان بازی نکند!

اولتیماتوم به دولت

... هر چند مضمون تلگرافی که برای علمای قم فرستاده، قانع کننده می باشد، ولی تا در جراید رسمی کشور لغو تصویبنامه به طور صریح اعلام نگردد، ما نمی توانیم به این تلگراف ترتیب اثر دهیم؛ و هیأت حاکمه بداند که اگر خبر لغو تصویبنامه را در جراید اعلام نکند، ما این تلگراف را کَاَنْ لَمْ یَکُنْ فرض کرده به مبارزه ادامه خواهیم داد ... .[2]

سخنرانی[3]

بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

اَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِاَصحابِ الفِیلِ * اَلَم یَجعَل کَیدَهُم فِی تَضلِیلٍ * وَ اَرسَلَ علَیهِم طَیراًاَبابِیلَ * تَرمِیهِم بِحِجارَةٍ مِن سِجِّیلٍ*فَجَعَلَهُم کَعَصْفٍ مَأکولٍ.[4]

بعد از اطلاع از صدور تصویبنامه از طریق دولت مبنی بر عدم قابلیت تصویبنامۀ انجمنهای ایالتی و ولایتی برای اجرا، اطمینان پیدا کردم که قضیه خاتمه یافته، لکن باز ترسیدم که دولت در مقام خدعه باشد و فقط خواسته است علما را قانع نماید که آن مجلس مهم دینی که بنا بود در مسجد سید عزیزاللّه‏ تشکیل شود تعطیل نمایند و این سوءظن الآن هم موجود است؛ زیرا دولت به قول و قراری که با علما گذاشته بود که تصویبنامه را در رادیو و جراید اعلان[کند]عمل نکرد، اینها فقط از مجلس تهران ترسیدند، اینها تصور می‏کنند تشکیل این مجلس برای ما مخارجی دارد مثل خودشان که اگر بخواهند مجلس ننگینی به‏وجود آورند باید هزارها تومان خرج کنند که افراد معدودی را دور هم جمع نمایند، خیر، اینطور نیست.

مردم مطیع علمای خود هستند و اگر علما اشاره نمایند که مسلمانان عموماً در خارج از تهران جمع شوند، اطاعت می‏کنند و دست از کسب خود برمی‏دارند. مسلمین حاضر نیستند برای شغلشان دست از قرآن بردارند و دین خدا را در خطر بیندازند.

هدف اجانب، هدم قرآن و کشور مسلمین

ما تا به حال به دولت نصیحت کرده و بنای مسالمت داشتیم، ولی دولت با ما حیله می‏کند. دولت باید بداند که علمای اسلام اهل اطلاع هستند و انسان بصیر و با دیانت نمی‏تواند قرآن و دیانت را در خطر ببیند و ساکت باشد. و آن مسلمانی که احتمال دهد ـ ولو به نحو یک در هزار ـ قرآن در خطر است نباید آرام باشد. ذخایر مردم را بردند، تحمل کردند؛ مادیات را بردند، صبر کردند؛ حالا دست دراز کرده‏اند به قرآن و نوامیس مسلمین. استانهای این کشور را که باید مسلمانان حفظ و اداره نمایند. اینها می‏خواستند با تصویب لایحۀ انجمنهای ایالتی و ولایتی و الغای شرط اسلام از رأی دهنده و انتخاب شونده، مقدرات مسلمین را به دست غیر مسلمانان مانند یهودیهای بهایی بسپارند. اگر استانهای این کشور به دست غیر مسلمان بیفتد چه بسا ممکن است از حلقوم خبیث آنان صدایی غیر از قرآن شنیده شود و آن روز است که خطرهای بزرگی متوجه می‏شود؛ نه تنها اسلام و قرآن حفظ نخواهد شد، بلکه تمام حیثیات شما خواهد رفت. اقتصادیات، بازار، ذخایر مملکت، همه و همه خواهد رفت. ای مؤمنین بیدار باشید. اجانب به فکر از بین بردن ایران و کشور مسلمین افتاده‏اند. جز قرآن مانعی نمی‏بینند. عمال خود را وادار کردند به هر حیله‏ای که ممکن است قرآن را از بین ببرند. غافلند قرآن با چه خونهای مقدسی و رفتن چه عزیزانی به دست مسلمین رسیده است. الآن روز جمعه است، هر گوشی که سخنان را بشنود لازم است به دیگران بگوید، مردم را متوجه کنید تا به دولت بگویند: ما حاضر نیستیم استانهای این کشور تحت تصرف بهایی‏نماهای یهود درآید. آگاه باشید خطر بزرگ و تکلیف مهم است. قرآن و دیانت اسلام بر مردم حقها دارد. ادا کردن این حق مشکل است. به هر حال دشمنان دین و کشور باید بدانند که با یک ملتی روبه‏رو هستند که دانشمندان بصیر، تاجر اقتصادی و دکتر دارند و ممکن نیست گول بخورند؛ بلکه با کمال توانایی از اسلام و کشور خود دفاع خواهند کرد.

برادران ایمانی! اینها با تمام مقدسات ملی و مذهبی بازی می‏کنند. جراید را مجبور می‏کنند که بر علیه دین و منافع عمومی مردم مقاله بنویسند. شما ملاحظه فرمایید
روزنامه‏ها جریان 17 دی مفتضح و ننگین را که تعفن آن دنیا را گرفته، می‏نویسند و یک صفحۀ تمام را اختصاص به تبلیغات مشروبات الکلی داده، از هر طرفی مظاهر شهوت و بی‏عفتی را در صفحات روزنامه‏ها و مجلات منعکس می‏نمایند و اجتماع مسلمین را به فساد اخلاق و بی‏عفتی سوق می‏دهند؛ ولی از قوانین اسلام و احساسات عمومی مسلمین یک کلمه هم درج نمی‏کنند.

توطئۀ رژیم بر علیه روحانیت

اینها برای از بین بردن روحانیت چند نفر از همکاران خود را به لباس روحانی درآورده. سازمان امنیت جراید را مجبور می‏سازد که عکس آنها را کشیده و آنان را به عنوان قاچاقچی و بدعمل معرفی کنند و با این وسایل می‏خواهند روحانیت را رسوا نمایند. ولی عموم مردم و حتی خود اینها بهتر می‏دانند که روحانیت، مختصر نان خود را می‏خورد و از اسلام و استقلال و نوامیس اسلام و مسلمین دفاع می‏کند و در نتیجه هم در نزد خود و رسول و هم نزد خدا سرافراز است. رسوا و مفتضح نزد خدا و خلق آنهایی هستند که بعد از چند روز ریاست و وزارت، کاخ چند طبقه درست نموده و ملتی را بدبخت می‏نمایند. فضاحت برای آن چند نفر معدودی است که وقتی ...[5]می‏کنند، ملت جشن می‏گیرند، من نمی‏دانم اگر اینها سقوط کنند ملت از خوشحالی چه خواهد کرد.

حفظ حیثیت اسلام و روحانیت

به هر حال علمای اسلام نمی‏خواهند فساد تولید شود، در مقام حفظ قرآن و کشور خود هستیم و در این راه از هیچ اقدام لازمی مضایقه نخواهیم کرد. عده‏ای به من اظهار کردند ما حاضریم اقدام نموده کشته شویم. من گفتم اگر دیدیم قرآنمان در خطر است خودمان جلو می‏رویم نمی‏گذاریم مردم جلو بروند. بگذارید تا کشته شویم بعد قرآنمان از بین برود.[گریۀ حضار]نمی‏نشینیم که به دست دستگاه پوسیدۀ چند نفری، حیثیت روحانیت و اسلام از بین برود؛ دین ما و قرآن ما از بین برود. ما به هر جهت مهیا هستیم.
لکن باید همه دست‏به‏دست هم بدهیم و نگذاریم این کشتی غرق شود. اجازه ندهیم خائنین به دین و کشور آزادانه هر عملی بخواهند انجام دهند و ان شاءاللّه‏ هم نخواهیم گذاشت، به طوری که تا به حال به عناوین مختلف قصد داشتند حیله نموده و مقاصد شوم خود را عملی سازند و موفق نشدند. یک‏مرتبه به مأمور خود در قم و بار دیگر به مقامی در مشهد دستور دادند که به مردم بگویید قضیه خاتمه پیدا کرده و با این حیله مانع از قیام مردم شوند، ولی موفق نشدند.

هشدار به شاه

ما تا به حال با اینها مماشات نموده و به نصیحت و تذکر اکتفا کردیم و نگذاشتیم ملت عصبانی شود و اگر یک‏روز ملت با حالت عصبانی از خانه خارج شود مطلب صورت دیگری پیدا خواهد کرد. آن روز است که سرباز به نفع اسلام سرنیزه را بیندازد و ژاندارم تفنگ را، آن روز است که دیگر نه کاخی برای عَلَم باقی خواهد ماند و[نه]کاخی مرتفعتر از آن. من که با شاه ارتباطی ندارم، لذا شفاهاً پیام می‏دهم که مملکت در معرض خطر است. به آقای عَلَم امر کند که به خواسته‏های ملت توجه کند یا به کنار رود تا ما با خود آنها مذاکره نماییم و اگر می‏خواهد لجاجت کند، بداند که چند نفر معدود نمی‏توانند با یک ملت لجاجت کنند.

در خاتمه این نکته را ناچارم تذکر دهم که اجانب و دشمنان دین و مملکت که مصالح خود را در محو قرآن و دیانت می‏بینند، تا به حال تصور می‏کردند که در انجام مقاصد پلید خود آزادند و قدرتی در مقابل آنان وجود ندارد، ولی این نهضت که به وجود آمد فهمیدند که علمای اسلام و مسلمین زنده و بیدارند و با کمال توانایی جلو تجاوزات آنها را خواهند گرفت. لذا مانند مار تیرخورده در فکر این هستند که در اولین فرصت مسلمین را غافل نموده و زهر خود را به اسلام و مسلمین بریزند. ولی شما باید بیدار باشید. صفوف خود را فشرده‏تر نمایید و حراست از قرآن را یکی از کارهای روزانۀ خود قرار دهید. بدانید این قرآن امانت خدا و رسول است و با ریختن خون عزیزان پیغمبر و مردان
الهی، به دست ما رسیده و ما باید این امانت را با تمام قوا حفظ نموده و به مسلمانان بعد از خود بسپاریم. ما در محضر ربوبیت واقع هستیم. اگر کوتاهی نماییم در پیشگاه حق تعالی مقصریم. شما به‏منزلۀ برادر و فرزند ما هستید، ما خیر شما را می‏خواهیم. جمعیت شما زیاد و منزل ما کوچک است. شما در زحمت هستید و حتی نتوانستم از شما پذیرایی نمایم. لذا در این عصر جمعه برای شما و همۀ مسلمین دعا می‏کنم. خداوند به همۀ شما خیر دنیا و آخرت مرحمت کند. «اللهم اعزّ الاسلام و اهله و اخذل الکفر و اهله. اللهم اخذل من خذل‏الاسلام و المسلمین. اللهم اجعل کیدهم فی تضلیل، اللهم ارسل علیهم طیراً ابابیل، ترمیهم بحجارة من سجّیل، اللهم اجعلهم کعصفٍ مأکول».[6]