بسمه تعالی

به عرض حضور مبارک می‏رساند، مرقومات مبارکۀ شما زیارت، سلامت و سعادت حضرتعالی را خواهانم. حضرتعالی برای این نحو اعمال بعضی علما ناراحت نباشید. اینجانب در طول این مدت خصوصاً وقتی قم بودم بسیار گرفتاری از دست بعضی و نفهمی بعضی داشتم ولی بی‏اهمیت تلقی کردم یا با زحمات آنها را وادار به بعضی اقدامات نمودم؛ در هر صورت مهم نیست مردم و طبقۀ جوان مدارس خودمان و دانشگاهها، خصوصاً قشر خارج از کشور که مطالب را بهتر از ما می‏فهمند به کار واداشته شده‏اند به طوری که هر جا سرِ ...[1]درآید با تظاهرات رو به رو می‏شود. حضرتعالی منتظر آن باشید که بعض آنها تأیید لفظی هم بیش از آنکه نموده‏اند صریحاً بکنند.[2]من متأسفم که آبروی روحانیت با دست خودشان می‏ریزد و نخواهند فهمید یا نمی‏خواهند بفهمند؛و اللّه‏ من ورائهم محیط.[3]

به آقای شیرازی مرقوم فرمایید سهم سادات را از قِبَل من قبول کنند و بدهند به طلاب. قبوضی را که نوشته بودید آقای رضوانی گفته همین روزها فرستاده‏ام. آقایان قمی‏ها امور و مطالبی گفتند و سوء نظرهایی نسبت به بعضی داشتند لکن اینجانب آنها را توصیه نمودم که حفظ ظواهر بشود. اگر امکان داشته باشد با وسایلی آقای حاج سید
احمد[4]را از سفر اینجا منصرف کنید. اشتهار به اینکه برای مقاصد سوئی می‏آید یا آنکه ان شاءاللّه‏ دروغ است. لکن همین آبروی خود ایشان و جامعۀ ما را می‏برد. من با وسایلی تشبث کردم برای انصراف او، لکن شما نزدیک هستید ممکن است بعض دوستان ایشان را وادار کنید جداً جلو بگیرند. راجع به مطالبی که من در قانون اساسی گفتم ابهامی نداشت. مغرضین و مربوطین با دستگاه خود را به نفهمی زده‏اند و الاّ تصریح به مقصود است. بعضی نوشته‏اند اشخاصی خدمت حضرتعالی می‏رسند و از بعض آقایان تکذیب می‏کنند، حضرتعالی جداً آنها را منع کنید و نگذارید خلافْ توسعه پیدا کند. راجع به طبع و ترجمۀ تحریر، من اجازه می‏دهم، لکن ایشان عجالتاً در تبعید هستند. چهل هزار را می‏فرستم برای آقای سمیعی ولی من از خودم نمی‏دهم، آنچه داده‏اند در حساب سهم وارد کنید.