بسمه تعالی

به عرض می‏رساند، مرقوم محترم واصل، سلامت و توفیق جنابعالی را خواستار است. در موضوعی که مرقوم شده بود اینجانب با این نحو عمل مخالف هستم و عدم را بهتر از این نحو می‏دانم. و علاوه بر فرض که از این جهت فارغ شوم، قضیۀ وجه همان نحو که مرقوم شده بود مورد اشکال است. با این وضع که شاید درست حتی جنابعالی هم مطلع نباشید، تقریباً باید گفت که اشخاص مهم که کمکهای وافی می‏کردند برای اخافۀ اشخاص ـ چه دستگاه و چه غیر آن ـ از پرداخت خودداری کرده‏اند. از اصفهان، که یکی از محالّی است که اگر محذوری نبود شاید اینجانب را از غیر مستغنی می‏کرد، جزئیاتی می‏رسد که کاری از آن ساخته نیست. مقصود من از این جملات نه آن است که در نظرم خیلی این مسائل مورد اهمیت است بلکه برای آن است که آقایان گمان نکنند که شهریه در نجف و قم دادن میسور است؛ و قطع اینجا را هم دیگر نمی‏توانم بکنم و مصلحت هم نیست، و ادامۀ هر دو میسور نیست. «والامر الی‏اللّه‏ تعالی و لَعَلَّهُ یحدث بعد ذلک امراً».[1]والسلام علیکم.

مبلغ یک هزار تومان از جنابعالی و یکصد و سی تومان دیگر واصل شد. از جنابعالی امید دعای خیر دارم.9 شهر قع 89