بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

خداوندا، همه چیز تویی؛ و غیر از تو همه هیچ. خداوندا، تو عزیزی؛ و غیر از تو همه ذلیل. خداوندا، تو غنی‏ای؛ و غیر از تو همه فقیر. هفتۀ جنگ امسال حال و هوای دیگری دارد. پس از سالها دفاع مقدس، یاری دین خدا صورت دیگری به خود گرفته است. آمادگی جنگی ضرورت بیشتری یافته است. و دشمنان خدا و خلق خدا آنی غافل نیستند، و در کمین نشسته‏اند تا آنچه را خدایی است نابود کنند. خانواده‏های شهدا، تا همیشۀ تاریخ این مشعلداران راه اولیا، افتخار روشنایی طرق الی اللّه‏ را به عهده گرفته‏اند. مجروحین و معلولینْ خود چراغ هدایتی شده‏اند که در گوشه گوشۀ این مرز و بوم به دین باوران راه رسیدن به سعادت آخرت را نشان می‏دهند: راه رسیدن به خدای کعبه را. اسرا در چنگال دژخیمانْ خود سرود آزادی‏اند، و احرار جهان آنان را زمزمه می‏کنند. مفقودین عزیز محور دریای بیکران خداوندی‏اند؛ و فقرای ذاتی دنیای دون در حسرت مقام والایشان در حیرتند. از شهدا که نمی‏شود چیزی گفت. شهدا شمع محفل دوستانند. شهدا در قهقهۀ مستانه‏شان و در شادی وصولشانعِندَ رَبِّهِم یُرزَقون[1]اند؛ و از «نفوس مطمئنه‏ای» هستند که مورد خطابفَادخُلِی فِی عِبادِی وادخُلیِ جَنَّتِی[2]پروردگارند. اینجا صحبت عشق است و عشق؛ و قلم در ترسیمش برخود می‏شکافد. والسلام.

روح‏اللّه‏الموسوی الخمینی