بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

وَ لاَ تَحسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللّه‏ِ أَموَاتاً بَل أَحیَاءٌ عِندَ رَبِّهِم یُرزَقُونَ[1]

اگر نبود در شأن و عظمت شهدای معظم فی سبیل اللّه‏ جز این آیۀ کریمه، که با قلم قدرت غیب بر قلب مبارک نورانی سید رسل ـ صلی اللّه‏ علیه و آله و سلم ـ نگاشته و پس از تنزل مراحلی به ما خاکیان صورت کتبی آن رسیده است، کافی بود که قلمهای ملکوتی و مُلکی شکسته شود و قلبهای ماورای اصفیاء اللّه‏ از جَولان در حول آن فرو بسته شود. ما خاکیان محجوب یا افلاکیان چه دانیم که این «ارتزاق عند رب الشهدا» چی است. چه بسا مقامی باشد که خاص مقربان درگاه او جل و علا و وارستگان از خود و ملک هستی باشد. پس مثل منِ وابسته به علایق و وامانده از حقایق چه گویم و چه نویسم، که خاموشی بهتر و شکستن قلم اولی است.

بارالها، تو واقفی بر اسرار و غیر تو چه داند و چه تواند و چه سان از عهدۀ شکر نعمتهایی که به ملت عزیز ما عطا فرموده‏ای به در آید. ما از عهدۀ شکر شهدای گرانقدر و شهیدان زندۀ عزیز و اسرا و مفقودین معظم و بازماندگان و وابستگان به آنان و بالجمله ملت بزرگوار نیز نخواهیم برآمد. پس، تو که شکور و غفوری به همۀ آنان از الطاف خفیۀ خود مرحمتی فرما؛ و دری از معارف الهیه بر روی همگان بگشا؛ و به شهدای گرانقدر
مقام هرچه والاتر، و به شهدای زنده[2]اجر شهید در راه خود و سلامت و عافیت، و به مفقودین و اسرا صبر و عودت به وطن، و به بازماندگان شهدا و بستگان سایرین اجر و صبر عنایت فرما؛ و ظهور بقیة‏اللّه‏ ـ أرواحنا لمقدمه الفداء ـ را نزدیک نما. «اِنَّکَ وَلیُّ النعمةِ و المَغفرةِ».

20 مرداد 65 / 5 ذی حجه 1406

روح‏اللّه‏ الموسوی الخمینی