بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

ارائه گزارش عملکردها به مردم

من، هم تبریک موفقیت آقایان در کسب اعتماد مجلس را عرض می‏کنم و هم هفتۀ دولت را. من باید عرض کنم که دولت ما دولتی است که از بس حسن نیّت دارد، مسائل خودش را ذکر نمی‏کند. از اوّل من مکرر این را گفته‏ام که شما کارهایی که می‏کنید به مردم بگویید. یک کاری شما در سیستان می‏کنید، در آن ور کشور مطلع نمی‏شوند. اگر آنجا یک کاری بکنید، آن طرف کشور مطلع نمی‏شوند. شما باید دائماً مسائلی را که، خدمتهایی را که کردید، و من می‏دانم خدمتهای بسیار زیاد و ارزنده‏ای بوده است اینها را ذکر کنید برای مردم. مقدس مآبی نکنید که مبادا خدای نخواسته چه بشود. الآن دنیا بر ضدّ شما، بر ضدّ حکومت شما، بر ضدّ اسلام حقیقتاً مجهّز شده‏اند و می‏خواهند که یک چیزی پیدا کنند و عَلَم کنند و هر چی دلشان می‏خواهد بگویند. یکی از اموری که ممکن است گفته بشود این است که دولت برای مردم کاری نکرده. چنانچه دیدید که بعضی افراد گفتند این را که دولت کاری برای مردم نکرده. خوب! این برای این است که البته بعضیشان سوءنیت دارند. لکن مردم باید بفهمند که دولت چه کرده است برای مردم. این قاعده‏اش بود از اوّلی که دولت تأسیس می‏شود هرکاری که انجام می‏دهند برای مردم ذکر کنند که مردم بفهمند که چه کرده است دولت و چه کارهای بزرگی کرده است دولت. و حالا که مجال پیدا شده و «هفته دولت» است باید بیشتر این مطلب تعقیب بشود. و
آقایان، از دوسه نفرشان، در یک روز مسائلی را که دارند، در وزارتخانه شان که هستند و کارهایی را که برای مردم انجام دادند، کارهایی را که جمهوری اسلامی برای مردم در این چند سال با این همه گرفتاریها که دارند انجام داده‏اند، این باید گفته بشود که مردم بفهمند که در این چند سال با همۀ گرفتاریها چه شده، برایشان چه کرده است دولت. این یک مطلبی بود که باید عرض کنم که. ما قصور کردیم در آن و باید جبران بکنیم.

سپردن امور به مردم و نظارت دولت

مطلب دیگر این است ـ که خوب شما هم می‏دانید ـ که مردم این دولت را و این جمهوری را بپا کردند و آن هم، نه همۀ مردم؛ این مردم پابرهنه، این بازاری و این متوسطین و این محرومین. فشار روی اینها بوده است، یعنی فشار انقلاب روی دوش این محرومین بوده. اگر در خیابانها، در تظاهراتی که مردم کردند در زمان رژیم سابق و بعد از او در اوایل انقلاب، اگر یک کسی بررسی کرده بود می‏دید که در بین اینها از آنهایی که مرفه‏اند چند نفرند و محرومین چقدرند؟ محرومین‏اند که این کار را کردند. بنابراین، دولت شما دولت محرومین است، یعنی، باید برای محرومین کاربکنید. و از اموری که لازم است عرض کنم، این است که شما می‏دانید و ذکر هم کردید که دولت بدون پشتیبانی مردم نمی‏تواند کار انجام بدهد. یعنی آن دولتهایی می‏توانستند بدون پشتیبانی مردم انجام بدهند ـ که کارشان را انجام بدهند ـ که برای مردم نمی‏خواستند کار کنند؛ آنها می‏خواستند برای اربابهای خودشان کار بکنند، و روی آن مبنا مجهز برای آن جهت بودند. اما کاری به این نداشتند که حالا در بلوچستان چه می‏گذرد، در کرمان چه می‏گذرد، در جاهای دیگر چه می‏گذرد؟ به آن کاری نداشتند. و شما که می‏خواهید برای همه خدمت بکنید، برای چهل میلیون جمعیت، یک دولت محدود نمی‏تواند کار بکند، باید چهل میلیون جمعیت را در صحنه نگه دارد. و نگهداری به این است که شما بازار را می‏خواهید نگه دارید، بازار را شریک کنید در کارها، بازار را کنار نگذارید. یعنی، کارهایی که از بازار نمی‏آید و معلوم است که نمی‏تواند بازار انجام بدهد، آن کارها را
دولت انجام بدهد. کارهایی که از بازار می‏آید، جلویش را نگیرید، یعنی، مشروع هم نیست. آزادی مردم نباید سلب بشود، دولت باید نظارت بکند. مثلاً، در کالاهایی که می‏خواهند از خارج بیاورند مردم را آزاد بگذارند، آن قدری را که می‏توانند؛ هم خود دولت بیاورد، هم مردم. لکن دولت نظارت کند در اینکه یک کالاهایی که برخلاف مصلحت جمهوری اسلامی‏است، برخلاف شرع است، آنها را نیاورند. این نظارت است. همچو نیست که آزادشان کنید که فردا بازارها پر بشود از آن لوکسها و از آن بساطی که در سابق بود. اما راجع به تجارت، راجع به صنعت، راجع به اینها اگر مردم را شریک خودتان نکنید، موفق نخواهید شد. یعنی نمی‏شود یک جمعیت کثیری را بدون شرکت خود جمعیت، بدون شرکت، مثل این است که ما بخواهیم کشاورزی را ما، خود دولت بکند، خوب! دولت که نمی‏تواند کشاورزی بکند. کشاورزی را دولت باید تأیید بکند تا کشاورزها کشاورزی کنند. تجارت هم همین جور است. صنعت هم همین جور است. صنایعی که مردم ازشان نمی‏آید، البته باید دولت بکند. کارهایی را که مردم نمی‏توانند انجام بدهند، دولت باید انجام بدهد. کارهایی که هم دولت می‏تواند انجام بدهد و هم مردم می‏توانند انجام بدهند، مردم را آزاد بگذارید که‏آنها بکنند، خودتان هم بکنید، جلوی مردم را نگیرید. فقط یک نظارتی بکنید که مبادا انحراف پیدا بشود، مبادا یک وقتی کالاهایی بیاورند که مخالف با اسلام است، مخالف با صلاح جمهوری اسلامی‏است. این یک مسئله‏ای است که بسیار مهم است در نظر من. من کراراً هم گفتم، آقایان هم وعده دادند ولی نمی‏دانم چقدر عمل شده! در هر صورت این هم از مسائلی است که بسیار اهمیت دارد و ما باید توجه بکنیم.

جلوگیری از ایجاد نارضایتی در ادارات

مسئله دیگری که عرض می‏کنم این است که، آقایانی که الآن رأی اعتماد گرفتند از مجلس و احساس می‏کنند که مسئولیتشان زیادتر شده است برای اینکه، خوب رأی دادند، رأی بالایی مجلس دارد و من باید از مجلس تشکر کنم راجع به این ـ اینها باید
حالا فکر این معنا باشند، که مردم را داشته باشند و یکی از راههایش این است که وزارتخانه‏ها و ادارات یک جوری باشد که نارضایی ایجاد نکند. به نظر می‏آید که اگر چنانچه در هر وزارتخانه‏ای از طرف آقای رئیس جمهور یا فرض کنید که آقای نخست وزیر، یک چند، دوسه نفری باشند برای این معنا که اگر چنانچه در آن اداره، در آن وزارتخانه از خود اهالی وزارتخانه شکایت داشتند، به اینها بگویند. این اصل ـ نفس این کار ـ مؤثر است در این که در وزارتخانه‏ها اگر بنا باشد یک کاری انجام بشود، برخلاف نشود. شما می‏دانید که ما وارث ـ یک کسی هستیم ـ یک رژیمی هستیم که سرتاپای اداراتش ، الاّ یک عده‏ای، دنبال این بودند که منافع خودشان را حفظ کنند، و دنبال این بودند چه بکنند.ازآنها، هستند الآن در جمهوری اسلامی، نمی‏توانیم بگوییم نیستند، همه جا هستند، و ممکن است که اینهایی که هستند بخواهند مردم را ناراضی کنند. اصل خطش این باشد که مردم را ناراضی کنند؛ چه بهتر این است که مردم را در ادارات ناراضی کنند. فرض کنید یک نفر برود در یک اداره‏ای، این جا کارش را خوب انجام ندهند، این به او مراجعه کند، آن به او مراجعه کند. من نمی‏گویم که هست این جور، لکن متوجه باشید که مبادا یک همچو مسائلی واقع بشود. و بهتر این است که یک همچو عملی انجام بگیرد که مردم هم توجه به این داشته باشند که یک مرجعی دارند که اگر در اداره یک کسی ـ یک ضد انقلابی ـ بود، خواست یک فضولی‏ای بکند، یک مرجعی دارند که به آن مرجع بروند مراجعه کنند. و هم، خود این عمل فی نفسه مؤثّر در این است که جلوگیری کند از بعضی از امور. و بالاخره ما مردم را لازم داریم، یعنی، جمهوری اسلامی‏تا آخر مردم را می‏خواهد. این مردم‏اند که این جمهوری را به این جا رساندند و این مردم‏اند که باید این جمهوری را راه ببرند تا آخر. و این شما آقایان هستید که مردم را می‏توانید، وزارتخانه‏هایتان می‏تواند، اداراتتان می‏تواند راضی نگه دارد و می‏تواند ـ خدای نخواسته ـ اشخاصی در آن باشند که ناراضی باشند، و این را با قاطعیّت عمل کنید. التزام شما ندارید که هر کس از سابق در این اداره بوده، حالا اگر چنانچه ضدّ انقلاب هم باشد، باید باشد. این را بیرونش کنید برود سراغ کارش، اگر یک کسی است
می‏خواهد ضدانقلاب باشد. اما اگر کسانی هستند که از روی نادانی ـ از چی ـ خوب ارشادشان کنید، توجیه شان کنید که کارها را انجام بدهند و مردم را ناراضی نکنند. در هر صورت ما باید دنبال این معنا باشیم که مردم را نگه داریم، و همین طوری که آقایان می‏گویند؛ بدون پشتیبانی مردم نمی‏شود کارکرد. و پشتیبانی هم به این نیست که مردم اللّه‏ اکبر بگویند این پشتیبانی نیست. پشتیبانی این است که همکاری کنند، همکاری این است که در تجارت همکاری کنند، شما مجال به آنها بدهید همکاری کنند. وقتی این مجال را شما دادید، مردم کمک شما هستند. و این طور نیست که بازار، مثلاً، سرتاته‏اش را ـ خدای نخواسته ـ یک اشخاص فاسد، در یک بازار ـ البته پیدا می‏شود ـ یک عده ای فاسد و یک عده‏ای سودجو هم پیدا می‏شود، معلوم است این. اما مردم صحیح و مردم متدین و مردم کاردان زیاد هست در بازار. عامّه بازار هم آن طور نیست که خلافکار باشد. البته یک عده هم هستند. در چه جمعیتی است که نیست اینچنین؟ همۀ جمعیتها این طور. مثلاً یک عده فاسد هم درشان هست. بنابراین باید ما مجال بدهیم به همۀ اینها. همان طوری که در کشاورزی شما عمل می‏کنید، که پشتیبانی می‏کنید و کشاورزی را آنها می‏کنند، شما پشتیبانی را می‏کنید، در این طور امور هم چیزهایی را که مردم از شان کار بر می‏آید، معنی پشتیبانی این است که خود آنها عمل بکنند. اگر این طور عمل بشود، هم سرمایه‏هایی که ممکن است نیاورده باشند، وارد می‏شود در بازار و هم در بانکها و هم مردم کمککار می‏شوند و مطمئن می‏شوند، و هم اشخاصی که خیال می‏کنند که جمهوری اسلامی نمی‏خواهد برای مردم کار کند، می‏فهمند که کار می‏کند و کمک می‏کند، و هم اشخاصی که در خارج هستند و ضد انقلاب نیستند، لکن بیخودی ترساندندشان، یعنی، تبلیغات خارجی این بیچاره‏ها را ترساندند که ای مبادا بروید که همچو که از در وارد بشوید، فوراً پاسدارها شما را می‏گیرند و چه می‏کنند! خوب، این تبلیغاتی است که در دنیا دارد می‏شود بر ضدّ ما. ما باید یک کاری بکنیم. که این تبلیغات را خنثی کنیم و با تبلیغات، ما زورمان به آنها نمی‏رسد، برای اینکه، ما یک تبلیغات محدود داریم، آنها یک تبلیغات غیرمحدود دارند، دنیا دست آنهاست و تبلیغاتشان
غیرمحدود است.

پایان دورۀ استیلای ابرقدرتها

و باید هم این معنا را، ما به همۀ دولتها، به همه جا بگوییم که دیگر خیال این که بخواهید بیایید اینجا و دوباره یک کاری انجام بدهید، این را از سرتان بیرون کنید. یعنی، دنیا دیگر این را نمی‏تواند قبول کند. دنیا دیگر وضعش جوری شده است که نمی‏تواند قبول کند که همه بنده باشند و یک عده‏ای آقا باشند، این نمی‏شود. نمی‏شود که امریکا و فرانسه و شوروی و یکی دوتا دیگر آقا باشند، و همه، فرض کنید چندین میلیارد جمعیت دنبال آنها باشند و مطیع آنها باشند، این گذشت وقتش. باید اینها خودشان را تصحیح بکنند و بفهمند که مسئله گذشته است که شماها بخواهید، که خیر، باز هم مثل سابق باشید. سابق یک جور دیگری بود، دنیا الآن جور دیگری شده، تحولات دیگری شده و ایران هم اثبات کرد این مطلب را که می‏شود در مقابل همه چیز ایستاد. و باید آنها هم که نشستند آنجا و فساد می‏کنند و یک انفجاری می‏کنند و یک ترقّه در می‏کنند، اینها بدانند که اینها دیگر تأثیری ندارد، جز اینکه مردم متنفرتر می‏شوند از آنها. هر چه هم بخواهند خودشان را تبرئه کنند، مردم می‏گویند شمایید برای اینکه وضعتان را جوری کردید که هر جا فسادی واقع بشود می‏گویند اینها هستند، منافقین هستند. ـ نمی‏دانم ـ سلطنت طلبها هستند، این طوری. چرا باید وضعتان را اینجور بکنید که هر فسادی را به شما نسبت بدهند؟ آن وقت هم بنشینید آنجا، بگویید که بله، مردم با ما هستند و ما چطور هستیم و مردم چه بکنند و دستور بدهید! اینها حرفهای بچه گانه‏ای است که عمرتان را ضایع می‏کنید. و از ایران هم که فرار کردید و فرانسه هم که طرفدار شما هستش. آنجا بروید بنشینید. همانجا از فرانسه ارتزاق کنید و از سایر جاها. البته این حرفهایشان هم برای همان است والاّ همچو نیست که این قدر نادان باشند که حالا ایران، همه شان چشم به راه آنها هستند که چرا نیامدید یا کاغذ فدایت شوم برایشان می‏نویسند! خود آنها می‏دانند اینها را، اما برای این که دل آنها را به دست بیاورند از این حرفها می‏زنند و از این طرحها می‏دهند
که ارتزاق کنند. خوب! اگر همین است خوب بکنند، ارتزاقشان را بکنند و «اللّهم اشغلِ الظالمینَ بالظالمین[1]» ان‏شاءاللّه‏. امیدوارم که هم موفق و مؤیّد باشید. و عمده این است که برای این مستضعفینی که به شما خدمت کردند، خدمت بکنید و خدمت هم به این است که آنها را ـ بازاریها را ـ در کار وادار کنید، شریک کنید. کسانی که می‏توانند صنعتهای کوچک درست کنند، صنعتهایشان را حفظ بکنید و سایر کارها، آنهایی که البته دولت نمی‏تواند. آن که دولت می‏تواند و دیگران نمی‏توانند، آنها باید بکنند. و من امیدوارم که ان‏شاءاللّه‏ موفق و مؤیّد باشید و سلامت.

والسلام علیکم و رحمة‏اللّه‏