[بسمه تعالی. محضر مبارک امام عزیز، سلام علیکم

راستی این چه روزی است. فکر می‏کنم خواب می‏بینم و اصلاً باورم نمی‏شود چنین روزی را که امام، این پیر جماران، نامه‏ام را بخواند و هدیۀ ناقابلم را بپذیرد. ای خدا من، می‏توانم این سعادت را داشته باشم!؟ امام عزیز، اینک با پول خود و با دست خود برایت ژاکتی بافتم به این امید که وسیله‏ای باشد در قیامت شاهد بگیرم که ای خدا، من امام عزیز را و نایب امام زمانت را دوست دارم. تو روا مدار دستی که برای این امام ژاکت بافته از درگاهت ناامید برگردد. امام عزیز از شما خواهش می‏کنم که این هدیۀ ناقابل را که فرسنگها راه طی نموده بپذیری و دلم را نشکنی زیرا که آرزو دارم. ولی امام جان، دوست دارم چنانچه قابل استفاده نبود حداقل یک بار هم که شده ژاکت را تن کنی و آن را تبرک کنی که مایۀ افتخار من است. امام عزیز، خواهش دیگری هم دارم اگر لطف نموده به وسیلۀ خط خودتان چند کلمه‏ای برایم بنویس. بی‏نهایت فرزندت را خوشحال می‏کنی و خدا را خیلی شکر می‏کنم و وصیت می‏کنم که آن چند کلمه را در قبرم همراه با خودم دفن کنند. التماس دعا.

دخترت: مهین محمدی]

بسمه تعالی

دخترم، نامۀ محبت‏آمیز شما با هدیۀ ارزشمندی که با دست خود بافته‏اید واصل شد.

از ارزشهای معنوی این نحو هدیه‏ها باید یاد کرد که آن ارزشها نزد خداوند متعال ثبت می‏شود. خداوندتعالی امثال شما فرزندان متعهد را برای اسلام حفظ و افزون نماید، و ماها و شماها را با رحمت خویش قرین فرماید. والسلام علیکِ و رحمة‏اللّه‏.

10 جمادی‏الاولی 1403

روح اللّه‏ الموسوی الخمینی