بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

وحدت، ضامن بقای انقلاب

این از برکات انقلاب است که ماهایی که در آن وقت از هم جدا بودیم، ما شما را می‏دیدیم فرار می‏کردیم، شما هم میل نداشتید ماها را ببینید، شماها را نمی‏گویم، آنهایی که بودند، انقلاب بحمداللّه‏ این جدایی را از هم برداشت، و ما همه خودمان را از هم می‏دانیم. یعنی همۀ ایران یک گروه است، یک حزب الهی است، یک گروه است، و این یکی از نعمتهایی است که ما باید قدرش را بدانیم. و هرچه برکات بر این کشور وارد می‏شود از همین کانال است که دولت و قوای نظامی و قوای انتظامی و روحانیون و بازاری و همه ببینند که خودشان در یک صف واقع شده‏اند، یک صف طولانی است که همه در صف واحد واقع شده‏اند، و نه این می‏خواهد به او ظلم کند، نه او می‏خواهد کلاه سر این بگذارد. آن وقتی ان شاء اللّه‏ به مقصد اصلی می‏رسیم که همۀ ما، آحاد ما وظیفه اسلامی‏اش را بداند، که یک کشوری که همۀ گرگها در اطراف نشستند و منتظرند فرصت پیدا کنند و حمله کنند، ما باید چطور خودمان باشیم. و این را مطمئن باشید که همیشه این قدرتهای بزرگ از داخل می‏پوسانند تا بتوانند کاری بکنند. اگر داخل مستحکم باشد، آنها اصل بنایشان بر این نیست، نمی‏توانند هم، چون می‏دانند موفق نمی‏شوند. از این جهت، آنها کوشش دارند که یک راهی را از خود داخل پیدا بکنند، و از آن راه که نقطه ضعف است، از آن راه اشخاصی را وادار کنند که خود اشخاص و خود گروهها یک
چیزی برای آنها پیش بیاورند. همۀ کودتاها هم که در دنیا می‏شود همین طوری است که قدرتهای بزرگ راهش را نشان می‏دهند به یک نظامی، به یک ـ عرض می‏کنم که ـ قدرتمند، و او وارد می‏شود در عمل و کودتا می‏کند و قدرت را در دست می‏گیرد، و همان طور که آنها می‏خواهند عمل می‏کند. اگر مردم همه تکلیف خودشان را این بدانند که ما همه‏مان می‏خواهیم به یک کشور خدمت بکنیم، یک نظامی است خدمت نظامی بکند، یک انتظامی است خدمت انتظامی می‏کند، یک روحانی است خدمت روحانیت بکند، بازاری خدمت بکند، و ـ عرض بکنم که ـ کشاورز خدمت بکند، کارمندان دولت همه خدمت بکنند، کارگرها همه برای یک مقصد خدمت بکنند، مطمئن باشید اگر یک همچه چیزی را ان شاء اللّه‏ تحکیم کردیم و پیش آمد، و الآن هم تقریباً دارد درست می‏شود، دیگر به شما طمع نمی‏کنند. دیگر آنهایی که می‏خواستند شما را، همه را بخورند دیگر تهدید نمی‏توانند بکنند، مأیوس می‏شوند. از این جهت که آن چیزی که در رأس همۀ امور است این است که این که خدا به ما داده است حفظش کنیم. ما الآن درست توجه نداریم که چه شده است، چون ما واردش هستیم. ما وقتی که وارد هستیم در یک مسئله‏ای، همه وارد هستند در یک چیزی، نمی‏دانند که قضیه عمقش چقدر است و چقدر مهم بوده است. الآن آنهایی که از خارج هستند، مانده‏اند در خارج، آنها گاهی وقتها نظر می‏دهند به اینکه خود شما هم نمی‏دانید قضیه چه است. یک قدرت آن طوری را خود مردم بریزند و خود آنهایی که ید او بودند کمک کنند به مردم، و ملحق بشوند به مردم، و یک طوری درست بشود که کار را از آنها بگیرند. آن هم چه اشخاصی، از آنهایی که همۀ دولتها با آنها موافق بودند، همه اصرار می‏کردند که باید این[1]باشد، این را بگذارید باشد. گاهی هم از داخل یک همچه حرفهایی می‏زدند. این کار، کار بسیار بزرگی بود که خدای تبارک و تعالی به ما عنایت کرد، این نعمت را باید ما شکرش بکنیم، شکرش این است که همه‏مان به وظیفه‏مان عمل بکنیم.

پشتیبانی ملت در گرو خدمت به آنان

شما می‏دانید که آن ذایقۀ تلخی که ملت از شهربانیها داشت، اینها بیشتر داخل بودند در امور مردم، یعنی در داخل شهرها بودند، با دست اینها در زمان رضاخان ـ هر که یادش باشد می‏داند ـ با دست اینها مردم را آزار می‏دادند. در قم یک رئیس شهربانی بود که نقل کردند دماغش خون آمده بود، توی خیابان نشسته بود، این طور گرفته بود یک نفر را دید که حجاب[دارد]رها کرده و پرید به او. اینها را این طور کرده بود که مردم را متنفر کردند از همه، از همۀ دستگاهها و خصوصاً شهربانی چون تماسش با مردم زیاد بود، آن احساس و ذایقه در مردم خیلی زیاد بود، شما باید کاری بکنید که این ذایقۀ تلخ را به ذایقۀ شیرین برگردانید. و ان شاء اللّه‏ وقتی که شما بنایتان بر این معنی باشد خدا تأییدتان می‏کند و مردم پشتیبانتان می‏شوند، الآن هم پشتیبان شما هستند. شما بدانید که اگر در زمان سابق بود یک جنگی پیش آمده بود، مردم دعا می‏کردند که این رضاخان شکست بخورد. خوب، من یادم هست رضاخان وقتی که اقلاً یک شاهی بود برای ایران، حالا به هر ترتیبی بود بالاخره مال ایران بود، از ایران بود، وقتی اجانب آمدند اینجا و مردم همه چیزشان را در خطر می‏دیدند، وقتی که رضاخان رفت مردم شکرگزاری کردند که لااقل این نعمت آمد که این آدم را از بین ببرد؛ یک همچه وضعی درست کرده بود که اهل یک کشوری نسبت به کسی که از خود این کشور است ـ و فرض کنید که ـ شاه کشور هست، اجنبی، انگلیسها و روسها و امریکاییها که آمده بودند آن وقت، این را وقتی فرستادند کأنّه مردم یک نعمتی بهشان رو کرده بود که اگر آن وقت یک مجالی بود شاید چراغانی می‏کردند، چنانچه برای رفتن محمد رضا دیدید که چه کرده بودند. ما هم باید یک کاری بکنیم، شما هم باید یک کاری بکنید که اگر خدای نخواسته برایتان یک مشکلی پیدا شد، همین بازار و همین محله و همین کوچه بریزند و مشکل شما را رفع بکنند؛ الآن وضع این طوری است. در انقلابات دیگر شما خیال نکنید که یک انقلابی مثل اینجا بوده است که همچه تا قضیه چه شد مردم با دولتش موافق باشند، با سرنیزه، آنها کار می‏کردند؛ برای اینکه، انقلاب مال مردم نبوده، انقلاب مال قدرتها بود؛ از این جهت
آنها با سرنیزه مردم را نگه می‏داشتند. الآن هم آنهایی که انقلابات بزرگ را کرده‏اند، با سرنیزه مردم را نگه می‏دارند. اینجا مردم چون خودشان بودند، خودشان انقلاب کردند، کودتا در کار نبود، این نبود که یک قدرتی بیاید و آن قدرت بخواهد یک کاری را بکند، خود کوچه و محله و بازار و روحانی و ـ عرض می‏کنم که ـ ارتش و اینها همه‏شان داخل هم شدند و کار را انجام دادند. از این جهت الآن همۀ مردم احساسشان این است که از خود ما هست، هرچه هست؛ خودشان را غریبه دیگر نمی‏دانند با شما، خودشان را خودی می‏دانند، شما را فرزند خودشان می‏دانند. باید شما به وظیفۀ فرزندی برای این ملت عمل بکنید، آنها هم به وظیفۀ پشتیبانی و پدری؛ تا این نعمت هستش شما قوی هستید، قدرتمند هستید، هیچ قدرتی هم نمی‏تواند شما را از بین ببرد. و اگر خدای نخواسته، در شهربانی ـ مثلاً فرض کن ـ رئیس شهربانی شروع کند به این کارهایی که ناراضی درست می‏کند ـ حالا البته یک چیزی است در گوشه‏ای واقع می‏شود، چیز مهمی نیست ـ امّا این امور کم کم هی سرایت می‏کند، یک وقت می‏بینید که ـ فرض کنید ـ یک جایی که یک رئیس شهربانی که یک کاری کرد که خلاف بود در آن شهر، کم کم فاسد می‏شود آن شهر، از این سرایت می‏کند به جای دیگر، آن سرایت می‏کند، یک وقت انسان می‏فهمد که یک کشور مخالف شدند با شهربانی، که این مصیبت است. الآن ما یک نعمتی داریم که باید حفظش کنیم این نعمت را، مادامی که شکر این نعمت را بجا بیاوریم و شکرش هم این است که خدا به ما این نعمت را داده ما برای خدا خدمت بکنیم به مردم؛ شهربانی برای خدا خدمت کند. الآن نمی‏خواهد شهربانی کلاه کسی را بردارد، می‏خواهد خدمت کند برای خدا، و مادامی که این طور باشد خدای تبارک و تعالی تقویتش می‏کند به دست همین مردم، همین مردم را تقویت می‏کند که بروید دنبال اینها و ما باید این را، این نعمت را حفظ بکنیم. و مسائلی که آقا فرمودند خوب، خیلیهایش را می‏شود اینجا صحبت کرد، بعضیهایش هم ان شاء اللّه‏ من بعدها صحبت می‏کنم. کلّی مسئله را گفتم، اصل آن مسئله‏ای را که من گفتم برای این بود که ایران را برگردانیم به یک مملکت اسلامی، همه چیز اسلامی بشود. اگر یک کسی بنا شد سوء استفاده بخواهد بکند
که شما الآن آن توجه به این معنی هم باید داشته باشید، اگر فرض کنید که یک کسی بخواهد سوء استفاده بکند، یک کسی بخواهد برای اینکه، خیال کند که نخیر دیگر آزاد است، دیگر چه و چه، بخواهد آن کارهای خلافی که پیشتر می‏کرد، خلاف شرعی که پیشتر می‏کرده بکند، توی خیابانها یک کار خلاف شرعی بکند، خوب وظیفۀ شهربانی جلوگیری است؛ اصلاً برای همین است ما می‏خواهیم شهربانیمان به وظایفش عمل کند؛ یکی از وظایفش این است که جلوگیری کند از این منکراتی که در شهر بخواهد واقع بشود، هرجا یک دکانی، یک چیزی دارد جلویش را بگیرد. لااقل به دادستان بگوید تا او بفرستد جلویش را بگیرد، سوء استفاده نباید مردم بکنند از این مسائل.

لزوم رعایت مقررات و برخورد با جرایم

مِن جمله از مسائل، اموری بود که مربوط به نظام است، ما که نمی‏خواهیم نظام به هم بخورد، اسلام از اوّل آمده، یک نظامی می‏خواهد درست کند، نظام صحیح، منتهی نظام صحیح این است که همان طوری که شهربانی‏اش روی نظام دارد عمل می‏کند، مردمش هم آن طور عمل کنند. اگر بنا شد که فرض کنید که در خیابانها تخلف بکنند از حرفهای شهربانی، و از آن خلافی که در رانندگی می‏خواهند بکنند، خوب این راننده باید تعقیب بشود. این جور نیست که حالا آزادند مردم از باب اینکه اسلامی است. اسلام آزاد نمی‏گذارد مردم را این طوری، اسلام یک آزادی صحیح می‏دهد به مردم، نه یک آزادی که این سر او را بشکند او سر او را بشکند. رانندگی اگر یک روز خلاف مقررات باشد صدها نفر از بین می‏روند، این را باید تعقیب بکنند، باید جلویش را بگیرند، ابداً این صحبتها نیست که حالا دل آنها بلرزد از اینکه مبادا یک وقت یک چه بشود، خیر، باید این کار بشود. این مسئله‏ای است که برای نظام مملکت باید آن چیزهایی که در حفظ نظام مملکت، در حفظ نظام یک شهر دخالت دارد، با آنها با جدیت عمل بشود؛ هرجا وظیفۀ شهربانی است شهربانی باید عمل بکند. یا مسئلۀ توطئه‏ها، شهربانی می‏بیند که توطئه‏هایی در کار هست، شهربانی که می‏بیند توطئه‏ها در کار است، این باید توطئه را
زود خنثی بکند. و این طور نیست که حالا توطئه را بگذاریم تا از بین برود، ما برویم ببینیم که باید روی چه موازینی این کار را بکنیم. نخیر، این در مواردی که حتمی است، شما می‏بینید که الآن اگر شما وارد نشوید و دنبال نکنید این قضیه را، این منزل، منزلی است که درش اجتماع کرده‏اند، می‏خواهند که فرض کنید که خلافی بکنند، می‏خواهند که یک انفجاری درست کنند، می‏خواهند یک دسته‏ای را از بین ببرند، این وظیفۀ مأمورین است که جلویش را بگیرند. این طور نیست که این طور چیزها را، البته یک موازینی هم دارد، روی موازین بعدها باید صحبت بشود، درست بشود. اما آن چیزهایی که مربوط به این اشخاص فاسد است که بخواهد یک مرکزی باشد، هروئین تقسیم کند بین مردم، این هروئین فسادش از همه چیز بالاتر است. یا یک مرکزی هست که خدای نخواسته، محل مشروبات است، محل اجتماع اشخاص است در اینکه قمار بکنند، در اینکه فحشا بشود، و اینها یک اموری است که باید جلویش را گرفت. نمی‏شود اینها را بگوییم که نخیر، حالا ما صبر کنیم برویم ببینیم باید چه کرد، نه، اینها جلوگیری می‏خواهد، اینها را با قدرت باید جلویش را گرفت.

عدم تجسس در امور شخصی و برخورد با توطئه

البته آنی که ما می‏گوییم این است که به مردم، مردم عادی به خیال اینکه توی خانه‏شان، خودش توی خانه‏اش بخواهد یک کاری بکند حقی ندارد کسی برود، بداند هم که در جوف منزلش یک کاری می‏کند این نهیش می‏کنند؛ اگر یک وقت بریزند توی خانه‏اش، نه، این حق نیست. همچه چیزی نمی‏شود، یک کار خلافی را با یک کار خلافتری ما بخواهیم جلویش را بگیریم، موازین دارد، نهی از منکر موازین دارد، امر به معروف موازین دارد. امّا این، تمام این صحبتها غیر مسئلۀ توطئه است. اگر منافقین ـ فرض کن ـ خانۀ تیمی دارند نمی‏شود گفت که اینها بگذارباشند،حالا چه کارشان دارند، حالا که نیامده‏اند بیرون، خوب، وقتی که بیایند بیرون، یک عده‏ای را می‏کشند، اینها انفجار ایجاد می‏کنند، اینها را باید جلویش را بگیرند. و من در آنجا هم نوشته بودم، که
در آن مطلبی که من نوشتم این را گفتم به اینکه، همۀ این امور استثنا دارد، استثنایش یکی اشخاصی است که این طوری هستند، آنهایی که مراکز فساد دارند، آنهایی که مراکز توطئه دارند، آنهایی که مراکز فحشا دارند، این طور چیزها اینها نیست اصلش. مسئله، مسائل دیگری است که مبادا یک وقتی فرض کنید منزل یک کسی را بروند تفتیش بکنند بیخود، به خیال اینکه توی خانۀ این، یک چیزی است، بروند تفتیش کنند، نه این صحیح نیست، امّا اگر فهمیدند، اطلاع پیدا کردند به اینکه خانه مرکزی از برای فساد هست، یک وقت توی یک خانه چیزی هست، احتمال می‏دهید، نه، حق ندارید بروید. یک وقت در خانه‏ای است که می‏بینید مرکزیت دارد برای یک امری، برای یک فسادی، هر فسادی باشد، می‏خواهند فحشا در اینجا چی بکنند، مرکز فحشا درست کرده‏اند، مرکز ـ نمی‏دانم ـ قماربازی درست کرده‏اند، اینها از اموری است که بصراحت عرض می‏کنم باید جلویش را بگیرند؛ و هرجایش وظیفۀ شهربانی است، شهربانی بگیرد، هرجا وظیفۀ پاسدار است پاسدارها بگیرند و اینها از اموری نبود که ما بگوییم که نباید این طور بشود. این که هست آن است که نباید از خانه‏های مردم، مردم عادی ولو تویش ـ فرض کنید ـ فسادی دارد واقع می‏شود فسادی شخصی، برای شخص، زندگیهای شخصی، معصیت شخصی، واقع می‏شود حق ندارد کسی وارد خانه‏اش بشود. بیرون که آمد نهی از منکرش هم روی موازین شرعی، نهی از منکرش کنند. به این بهانه هم به خانۀ مردم نروند، تفتیش از حال مردم نکنند، تفتیش از حال ـ فرض کنید ـ که مسلمانهایی که توی خانه‏هایشان یک کاری می‏کنند ازش بپرسند که تو آنجا چه می‏کردی؟ نه، این حق ندارد، به غیر مراکز، مراکز فساد است، مراکز فساد حتی احتمال این یک مرکزیتی شما بدهید که در این شهر، فلان خانه، خانۀ تیمی احتمال می‏رود باشد، برای رفت و آمدهایی که می‏شود می‏بینید غیر متعارف است، رفت و آمد غیر متعارف می‏شود، بعدش خانه احتمال می‏رود تیمی باشد، تفتیش باید بشود، این باید جلوگیری بشود. من ان شاء اللّه‏ امیدوارم که شما در کارهایتان موفق باشید. این احساس در همه ما پیدا بشود که ما امروز این نعمت خدایی که به ما داده است تشکرش را بکنیم؛ تشکر به این است که خدمت بکنیم. البته لفظاً هم
تشکر کنیم، اما تشکر حقیقی این است که وقتی شهربانی خود می‏بیند که حالا دیگر مملکت مال خودش است، هیچ قدرتی در این دخالت ندارد، هیچ کس نمی‏خواهد این مملکت را بچاپد، حالا احساس کند که وطن خودش است، مملکت خودش است، باید رفع ظلم بکند، باید خدمت بکند. این طور چیزها، این کارها را انجام بدهد. و همه در هر جا هستند آن کاری که محول به آنهاست به طور شایسته انجام بدهند. و من به همۀ شما دعا می‏کنم و خداوند همۀ شما را تأیید کند ان شاء اللّه‏.

والسلام علیکم و رحمة اللّه‏