بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

ادعای پوچ رضاخان در مورد ارتش

من اول تشکر کنم از شما جوانان عزیز که علاقۀ من به شما مثل علاقۀ یک پدر به فرزند و یک برادر به برادر است. تشکر[می]کنم که تشریف آورده‏اید و من از نزدیک جمال شما را زیارت می‏کنم. آقای رضایی[1]راجع به فعالیتهایی که شما آقایان کرده‏اید، یک گوشه‏ای را تذکر دادند. و من می‏خواهم چون دانشگاهها هم باز شده است و ان‏شاءاللّه‏ باز می‏شود، از فرهنگ شروع کنم تا به شما برسد، ببینیم که فرهنگ وارداتی به ما چه کرد و ما در مقابلش باید چه بکنیم.

من از ارتش شروع می‏کنم که فرهنگ وارداتی در ارتش و در همۀ ارگانهای دولتی و در قشر توده‏ها و جمعیتهای ما چه کرد. زمان رضاخان زمانی بود که ادعا می‏کردند که ارتش قدرتمندترین زمان خودش را دارد و از همۀ زمانها به ادعای آنها قدرتمندتر است. من تاریخی برای شما بگویم که گمان ندارم هیچ یک از شما درآنوقت بوده باشید و آن مسائل را از نزدیک لمس کرده باشید: وقتی که ارتش انگلستان و شوروی ـ روسیه آنوقت ـ جنگ داشتند با آلمان و طرفدارهای او، قبلاً به دستور آنها در ایران راهها را ساختند و خط آهن کشیدند؛ برای اینکه تجهیزات آنها عبور کند از اینجا و بعد در یک
ساعتی، از ارتش روسیه و ارتش انگلستان هجوم کردند به ایران. به مجرد اینکه در سرحد ـ سرحدهای دور ـ اینها وارد شدند، وضع ارتش ایران به هم خورد. در سرحدات، ادعا اول شده بود که سه ساعت مقاومت کردند و بعد که رضاشاه پرسیده بود ـ از قراری که نقل کرده‏اند ـ چرا اینقدر کم مقاومت کردید؟ گفته بودند: اینکه گفتند سه ساعت، یک دروغ بوده، ما همچو که آمدند فرار کردیم. و آنوقت معروف شد که آن یکی که دو نمی‏شود اعلامیۀ ارتش ایران است در این هجوم، که یک اعلامیه داد، دوم نداشت. این در سرحدات بود.

در تهران، من آن روز تهران بودم و در یک میدانی که نزدیک به این خط آهن، ایستگاه خط آهن بود، آنجا بودم و دیدم که سربازها در تهران از سربازخانه‏ها بیرون آمده‏اند و دارند فرار می‏کنند. هیچ در تهران خبری نبود. فقط در سرحدات بود که خبرش رسیده بوده که بله، اینطور شده است. سربازها از سربازخانه‏ها بیرون آمده بودند و یکیشان را، یکی دو نفرشان را من دیدم که دنبال یک شتری که یک باری به بارش بود، می‏گردیدند که چیزی ازش بیفتد، بخورند. تمام، تقریباً تمام فرماندهان ارتش چمدانهاشان را بستند و فرار کردند؛ از تهران فرار کردند؛ فرار کردند که بروند بیرون. شاید از ایران بروند بیرون. و ارتش ما که آنقدر برایش صحبت می‏کردند که قدرتمند است، فقط این کار را می‏کرده و همین طور قوای نظامی و انتظامی دیگرش که مردم را سرکوب می‏کرد. مازندران را تمامش را، املاکش را گرفت رضاشاه. تمام قدرتش این بود که به ما و به مردم و به ملت و بخصوص روحانیت، فشار می‏آورد و زورگویی می‏کرد و در مقابل آنها ـ در صورتی که آنها با ما جنگ نداشتند، می‏خواستند بیایند و عبور کنند از اینجا و اینجا را بگیرند ـ اینقدر مقاومت کردند که اصل به حسب حرف اول و دروغ اول، سه ساعت و به حسب حرف دوم ـ که شاید آن صادقانه بوده ـ اینکه اصلاً مقاومتی در کار نبوده؛ آنها آمدند و ما هم رفتیم؛ فرار کردیم!

این وضع ارتش بود در آنوقت و وضع ژاندارمری آنوقت. این را کسانی که حتی ژاندارمری زمان محمدرضا را اطلاع دارند ـ گفتن ندارد ـ می‏دانند چه خبر بود! و وضع
شهربانی آنوقت که پاسبانها با مردم چه می‏کردند! پاسبانها کهباید پاسبانی کنند ازاین مردم و از این کشور، به جای پاسبانی یا زور می‏گفتند یا دزدی می‏کردند یا رشوه می‏گرفتند و فشار می‏آوردند به مردم. این وضع قوای نظامی و انتظامی ما بود که از این بدتر بود. حالا کسانی که اطلاعات عمیق دارند، از آنها باید بپرسید.

این را مقایسه کنید با حالا و پاسداران عزیز ما و ارتش ما و ژاندارمری ما و شهربانی ما. چه شد که آنوقت آنطور بود، در مقابل اجنبی آنطور زبون بودند و اینوقت اینطور است که جوانها در مقابل امریکا ایستاده‏اند و شعار می‏دهند و می‏گویند که «مرگ بر امریکا»؟!

تلاش مسئولین رژیم سابق برای جلب رضایت اجانب

نکتۀ اینکه این تحول در ارتش پیدا شد، این تحول در سپاه‏پاسداران پیدا شد، جوانهایی که قبل از این انقلاب در فکر این معنا نبودند اصلاً که جنگی کنند و جهات جنگی را داشته باشند و نظامی باشند، در بین مردم خودشان سربلندبایستند و حفظ کنند مردم را، این چیست؟ فرق مابین این دو زمان چی است؟ این فرق در فرهنگ است. فرهنگ ما در آن زمان با زبان فرهنگ ما در این زمان فرق کرده است. شما از دانشگاه شروع کنید تا ادارات دولتی، تا ارتش، تا ژاندارمری آنوقت و تا همۀ اینها و تا توده‏های مردم، جوانها؛ ببینید که ارتش ما و سایر قشرهای ملت و دولتی، مجلس آنوقت و دولت آنوقت و همۀ اینها در اثر فرهنگ وارداتی چه بودند.

ما هر مطلبی را،[ببینیم، همین طور است.]اگر یک شخصی مریض باشد، تا احساس مرض نکند به طبیب رجوع نمی‏کند. وقتی احساس مرض کرد، آنوقت می‏رود پیش طبیب. طبیب هم تا مرض را نشناسد، نمی‏تواند معالجه بکند. جامعه وقتی که مریض باشد همین‏طور است. تا جامعه احساس نکند که مریض است، احساس نکند که در حال احتضار است، تا این را احساس نکند، به فکر طبیب نمی‏افتد، به فکر معالج نمی‏افتد. جامعه آنوقت خودش احساس مرض نمی‏کرد؛ خیال می‏کرد که نه، ما خودمان سالمیم،
جامعه‏مان سالم است. سایۀ اعلیحضرت به سر ماست! ارتش ما هم ما را حفظ می‏کند و امثال اینها. در اثر اینکه احساس درد نمی‏کرد و اگر احساس درد هم می‏کرد، طبیبی نبود که این مرض را علاج کند، بلکه آنهایی که دست‏اندرکار بودند، آنها طبیب معالج نبودند، آنها جنایتکارانی بودند که به عوض دارو، سم به مردم می‏دادند.[نمی‏توانست معالجه بکند.]

اگر دانشگاه ما دانشگاه خودی بود؛ دانشگاه، دانشگاهی نبود که دنبال فرهنگ وارداتی باز بشود، آن درآمدهایی که داشت، آن نبود که در آنوقت بود. شما از آن چیزهایی که از دانشگاههای آنوقت درآمد ـ البته من نمی‏خواهم همه را بگویم، استثنا دارد، اما استثنایش کم است ـ آنهایی که از دانشگاه بیرون آمدند و سیل آنها راه افتاد به طرف انگلستان و فرانسه و اخیراً امریکا، ببینید که اینها در دانشگاه چی تهیه کردند؟ وقتی رفتند در خارج چی تهیه کردند و برای ما چی سوغاتآوردند؟ افرادی که آنوقت از دانشگاه بیرون آمده بودند و تحصیلاتشان را هم در خارج کرده بودند و برگشتند در ایران، همانهایی بودند که وزرای آنوقت را و بسیاری از وکلای آنوقت را آنها تشکیل می‏دادند. این وزرای آنوقت و آن وکلای آنوقت چه می‏کردند در ایران؟ برای ایران چه تحفه می‏آوردند؟ تمام کوشش آنها این بود که رضایت در یک برهه‏ای، انگلستان را و بعدش امریکا را فراهم کنند. در رأس همه هم، که در آن زمان رضاخان بود و در زمان بعد، محمدرضاخان بود؛ آن هم تمام کوشش‏اش این بود که آنها راضی بشوند؛ برای اینکه، می‏دید که اگر آنها راضی نباشند، این از بین می‏رود. وقتی خودخواه بود و می‏خواست خودش باقی بماند، به این کار نداشت ملت است؛ هر چه می‏خواهد باشد، من باشم؛ هر که باشد، هر که نباشد.

شما ببینید که منافع این مملکت، منافع این کشور، از نفت گرفته تا سایر منفعتهایی که در این کشور هست و غنی است بحمداللّه‏، این چه می‏شد. نفت در آنوقت بیشتر از حالاها صادر می‏شد. به ایران چه می‏رسید؟ به دستگاه سلطنتی چه می‏رسید؟ به خارجیها چه می‏رسید؟ کی منافعش را می‏برد؟ آنهایی هم که می‏خواستند منفعت ایران را برگردانند؛
دستگاههایی برمی‏گرداندند و چیزهایی، سلاحها و ـ عرض می‏کنم که ـ مهمات از امریکا برمی‏گرداندند. در ازای پول نفتی که ما نفتش را داده بودیم، برای خودشان پایگاه درست می‏کردند. و خدا خواست که اینها را آنها آوردند برای خودشان پایگاه درست کردند و بحمداللّه‏، بر ضد خودشان شد. دانشگاه ما در آنوقت، در دست یک دسته از اشخاصی[بود]که در یک وقتی انگلیسی و در اخیر، امریکایی محض بودند؛ یعنی، چشمشان طرف امریکا بود که ببینند چه می‏گوید تا اینها فرمان ببرند. یک دسته اقلیتی هم که از مردم شریف بودند در مجلس یا در دانشگاه، اینها در اقلیت بودند و نمی‏توانستند صحبت کنند؛ همراه کسی نداشتند. اینها باید خون جگر بخورند و در حضور آنها ببینند که این جنایات دارد وارد می‏شود.

شما دست روی هریک از این ارگانهای سابق بگذارید،[همین طور بود.]بروید سراغ مجلس، مجلس چه فضاحتی در این ایران به بار آورد! مجلسی که اسمش را می‏گذاشتند «مجلس شورای ملی ایران» با این ملت ایران چه کرد این مجلس؟! شماها دیگر این آخرها یادتان است که این قضیۀ آخری که گذراندند برای اینکه، کسانی که امریکایی هستند، از امریکا آمده‏اند، ارتشی هستند، بستگان امریکا هستند، مأمون هستند و نباید در اینجا محاکمه‏شان کرد. این را مجلس درست کرد. البته یک بازی هم درآوردند که دوتایشان هم مخالفت کرد، دوتایشان چه و مطلب معلوم بود که از اول باید این بشود و این هم شد. مجلس ما آن بود که ما را اسیر امریکا کرد و شاه موشان مجلس ما هم![2]کشور ما هم آن بود که کشور ما را آنطور اسیر کرد.

و خود ارتش هم، چون فرهنگ، فرهنگ خارجی بود و تربیت و ارتزاق از فرهنگ خارجی می‏شد، آنها بودند که جز اینکه جیب‏های خودشان را پر بکنند، کاری نمی‏کردند، طوری نبود که ما یک ارتش ـ فرض کنید که ـ چهارصدهزارنفری که داشتیم، یک ارتشی باشد که بتواند یک مقاومتی بکند. تربیت، یک تربیتی بود که نباید مقاومت
کرد. رفاه در بین آنها به طوری بود که دیگر جای این نمی‏ماند که بخواهند برای کس دیگری یا برای حفظ کشورشان چه بکنند. در آنوقت هم دفاع از ملت، از ملت ایران بود، دفاع از کشور ایران بود، حالا هم هست. آنوقت دفاعشان آن بود که عرض کردم که اصلاً مقاومت نشد و اساساً خراب بود و معلوم شد که ارتش میان تهی است و امروز هم شما حال ارتش را، حال پاسدارها را، حال بسیج را، حال اینها را می‏بینید که دو سال و بیشتر از دو سال است که مقاومت کرده‏اند و ایستاده‏اند این جوانها.

و این ملیت نیست که اینها را اینجور کرده. اگر ملیت بود، آنها هم داشتند این را. این آقایانی که خیال می‏کنند که از ملیت است این امور، اینها نمی‏فهمند. اگر می‏فهمیدند خودشان را به این روز نمی‏انداختند. این ایمان است که اینها را اینطور کرده. آن پاسدار و آن ارتشی که در سنگر خودش نماز شب بخواند، این ارتشی مثل شیر مقاومت می‏کند؛ برای اینکه برای خداست. آن ارتشی که مشروب بخورد آنجا و قماربازی کند آنجا، برای کی[کار]کند؟ آن تا ببیند پاسدار آمد، سی‏هزار نفرشان اسیر می‏شوند، می‏آیند خودشان را به بند هم می‏اندازند. شما خیال می‏کنید که ما در مقابل همین عراق، که همۀ کشورها دارند از آن حمایت می‏کنند، پول سرشار را این شیوخ بدبخت به این جانی می‏دهند و اسلحه‏های بسیار هم که از همه جا برایشان می‏آید، شما خیال می‏کنید که اگر یک روزی در آن زمان اتفاق می‏افتاد، آن با آن وضعی که داشت و کشور ما با این وضعی که داشت که ملت هیچ کار نداشت به این مسائل، فقط بود ارتشش؛ ارتش آنطوری، یک ساعت اینها می‏توانستند مقاومت کنند؟ خدا خواست که آنوقت به این فکر نیفتادند؛ یعنی، آن هم از باب این بود که شاه تسلیم امریکا بود. دیگر داعی نداشتند که نوکر خودشان را چی بکنند. امروز که دو سال بیشتر است شما مقاومت کرده‏اید و دنبال شما این مردم، زن و مردشان در دنبال شما هستند و دارند کوشش می‏کنند برای پیشبرد شما، این فرهنگ اسلام است که این را آورده است، نه فرهنگ ملی است و نه فرهنگ شاهنشاهی. اینها بود قبلاً و این مسائل نبود. این اسلام است که جوان را، جوانها را از کنار دریا و از آن بازی که برایشان درست کرده بودند، از آن چاههایی که برایشان کنده بودند،
نجات داد و به سعادت رساند و مقابل همۀ قدرتهای دنیا ایستاد و خم به ابرو نیاورد. این فرهنگ این کار را کرد.

نابودی اسلام، هدف مشترک دشمنان در رژیم سابق

از دانشگاه اسلامی، ان‏شاءاللّه‏، بعد از چند سال خواهید دید که نتیجه چه خواهد شد. دولتها از دانشگاه تشکیل می‏شود، مجلسها از دانشگاه تشکیل می‏شود. دانشگاه در ارتش دخالت دارد؛ دست دارد. فرهنگ در ارتش تأثیر دارد، فرهنگ در کوچه و بازار و مردم تأثیر دارد. آن روز روزنامه‏ها را می‏دیدی، روزنامه‏هایی بود که همه برخلاف مصالح خود کشور ما[بود]و چون اسلام را می‏دیدند که اگر باشد، نمی‏شود که این اسلام را جلویش را گرفت، برخلاف اسلام بودند. در زمان رضاخان، خوب شد که شما آنوقت نبودید، خون دلی خوردند اشخاصی که در آنجا بودند، در آنوقت بودند. آقا! در روزنامه یا در مجله‏ای که آنوقت منتشر شد، به صراحت به رسول‏اکرم جسارت کرد، یک نفر جواب نداد. به صراحت، شعرای آنوقت، نویسنده‏های آنوقت، روشنفکران آنوقت همۀ اینها دست به هم داده بودند که اسلام را بکوبند. البته استثنا داشت، اما آنها در اقلیت بودند، نمی‏توانستند چیزی بگویند. مجلات آن روز، خدا می‏داند که آن مجلات با این جوانها چه کرده است! سینماهای آن روز، تئاترهای آن روز، هنرهای آن روز، اینها هم دست به هم داده بودند که اسلام را از اینجا بیرون کنند و امریکا را وارد کنند. این خدا به ما تفضل کرد، ترحم کرد و این تحول حاصل شد و تا این مطلب هست، این تحول هست و باقی هست، شما از هیچ چیز نترسید. کسی که از خدا می‏ترسد، از کس دیگر نباید بترسد. بین شما و آنها، همین بود که شما برای خدا، فی سبیل‏اللّه‏ دارید جهاد می‏کنید، آنوقت، اصلاً صحبت از خدایی در کار نبود؛ «اعلیحضرت فرمودند، چه فرمان یزدان چه فرمان شاه» این منطق این بود.

اینکه روحانیون فریاد می‏زنند به اینکه اسلام را باید تقویت کرد در یک کشوری، باید ایمان مردم را تقویت کرد، اینها برای همین است که دیدند که کجاهایی که ایمان هست ، جاهایی که ایمان هست، چی هست و جاهایی که ایمان نیست، چی هست. حالا
شما خودتان لمس کردید این را. همین جوانهایی که الآن هستند، نظیر آنها در سابق هم بودند. سابق اینطور نبود که ما جوان نداشته باشیم. به همین مقدار یک خرده کمتر البته ـ چون جمعیت زیاد شده ـ جوان آنوقت بود و همین مقدار اشخاص بودند، مردم بودند، جمعیت همین طور بود، اما چی بود؟ خیابانش را وقتی می‏گشتیم، همه فساد. این فرهنگ اجنبی است. در خیابانها، کسی وارد می‏شد، می‏دید سرتا ته خیابانها یا مشروب فروشی است یا بساط زدن و چه کردن است یا زنهای لخت در بین مردم راه افتادن است. بازارش را می‏دیدی، همین بود، همین بود؛ همین مسائل بود. توی مدارسش می‏رفتی، توی مدارس دانشگاهی همین مسائل بود. در دیوارهای دانشگاه، بدگویی بود به اسلام و به قرآن کریم. حتی بعد از انقلاب، آنوقتی که دانشگاه در قبضۀ منافقین و امثال منافقین بود، در دیوار دانشگاه به اسلام جسارت می‏کردند. وقتی که ما دستمان را دراز کردیم که هر چه امریکا می‏دهد بخوریم و هر چه هم خط می‏دهد عمل بکنیم و خودمان گوش و چشممان را ببندیم نبینیم، وقتی اینطور می‏شود، آن حال می‏شود که دیدیم و دیدید.

تفاوت مردم ما با مردم صدر اسلام

و این خداست که ما را از این لجنزار و از این چاه هلاکت بیرون آورد و به مقام انسانیت شماها را رساند؛ مقامی که برای خدا، برای پیشبرد اهداف اسلام شما جنگ می‏کنید. نظیر مجاهدین این زمان، نظیر این جوانهای این زمان، از اول تاریخ تا حالا نبوده است. اگر آنها بوده‏اند، اما کم بودند. زمان رسول‏اللّه‏ ـ صلی‏اللّه‏ علیه و آله و سلم ـ تا می‏آمد به زمان ائمه ما ـ علیهم‏السلام ـ آن زمان رشد اسلام بود. پیغمبر چقدر خون دل از این مردم همان بلاد خودشان می‏خورد! امیرالمؤمنین چقدر شکایت کرده است! قرآن چقدر شکایت کرده است؛ شکایت از همان مسلمانها! امیرالمؤمنین از همان مسلمانها و از همین کسانی که در اطرافش بودند شکایت می‏کردند، منبر می‏رفت آرزوی مرگ می‏کرد! امیرالمؤمنین وقتی هم که شمشیر را خورد از آن منافق،فُزْتُ وَ رَبِّ الْکَعْبَه[3]فرمود؛
برای اینکه راحت شد از این گرفتاری که به دست مردم دارد. می‏خواستند یک ارتشی را، یک لشکری را به آنطوری که سابق بود، برای دفاع از اسلام راه بیندازند، چقدر خون دل می‏خوردند، چقدر زحمت می‏کشیدند، نمی‏آمدند!

امروز داوطلب شما دارید، می‏روید؛ داوطلب طرف شهادت می‏روید؛ طرف مرگ می‏روید. امروز شما بسیج و پاسداران و کمیته‏ها و ارتش و قوای نظامی و انتظامی و عشایر، و آنها یک جور دیگری بودند؛ حالا یک جور دیگری شده‏اند. همۀ شما امید اسلام هستید. اسلام به وجود شما افتخار می‏کند. بگذار هر چه می‏خواهند در خارج بگویند. در خارج بگویند که مردم دیگر برگشته‏اند دیگر مردم رها کرده‏اند. انتخابات می‏شود، اولش می‏گویند که ـ همین انتخاب اخیر ـ اولش در خارج می‏گفتند که مردم شرکت نمی‏کنند، مردم شرکت نکردند. می‏ترساندند که اگر شرکت کنید، چه می‏شود! بعد که دیدند شرکت می‏کنند، حالا می‏گویند: دروغ است. هر چه می‏شنوند از این چیزها، یکیشان به دیگری می‏گوید: دروغ است. اینها می‏خواهند ما را از تحلیلمان اغفال کنند. اینطور بود می‏گوییم: بابا، مردم آنجا در صحنه هستند؟ می‏گویند: نخیر، هیچ در صحنه نیستند! دانشگاهها باز می‏شود، می‏گویند: مردم نخیر، نمی‏روند! انتخابات شد، نخیر انتخابات نبود، این انتصابات بود! دولت مردم را با زور برد! بابا، مردم در دانشگاه اجتماع می‏کنند برای نماز! نخیر، به اینها پول می‏دهند! همه را می‏گویند دروغ است؛ برای اینکه، نبادا ... می‏گویند این دروغ است که می‏خواهند ما شک در تحلیلمان بکنیم. وضع اینجور شده برای آنها.

اگر اینها یک آدمهایی بودند،[این طور نمی‏کردند.]واقعاً انسان تأسف می‏خورد به بعضی اشخاص که می‏توانستند آدم باشند، می‏توانستند مفید باشند، می‏توانستند برای خودشان مفید باشند، می‏توانستند برای کشور مفید باشند، همچو جهالت کردند، نفهمی کردند با همه، اصلاً نشناخته بودند اسلام چه هست. قدرت اسلام را نمی‏دانستند چیست، هی دم از ملیت زدند و هی دم از چی زدند. اسلام اینها را اینطور از خود بی‏خود کرده و عاشق کرده است. اینها نشناختند؛ ملت را نشناختند؛ ایمان ملت را نشناختند. به خیال

خودشان، می‏خواستند خدمت برای دیگران بکنند که خودشان به نوایی برسند، خودشان هم به هیچ چی نرسیدند. آنها گمان می‏کردند که بالاخره امریکا می‏آید، پس ما یک جای پایی برای خودمان بگذاریم، بعضیشان هم شاید مبعوث بودند از طرف آنها، لکن امریکایی در کار نیست! تا اینها زنده‏اند، امریکا تو کار نیست! حالا اگر یک وقت در تاریخ ـ خدای نخواسته ـ یک چیزی بشود، ایران باز فراموش کند این صحنه‏های انسانی را، آن مسئلۀ دیگر است. اما ان‏شاءاللّه‏، این مسائل هست و به قوّت خودش هست. و اینها باختند، بدبخت کردند خودشان را و یک دسته‏های دیگر هم هستند، دارند[آنها را]بدبخت می‏کنند. نکنند اینها دیگر! این جوانها رها کنند این مسائل را! می‏بینند که دیگر نمی‏شود، می‏دانند که دیگر این منحرفین نمی‏توانند بیایند اینجا برسند به یک حکومتی؟! حکومت به کی بکنند؟ به اینها؟ در صورتی که می‏دانند خوب، بیایند درست مثل آدم مشغول کار بشوند و توبه کنند، برگردند به کارهای خودشان.

سازندگی فرهنگ صحیح

در هر صورت، آن چیزی که ملتها را می‏سازد فرهنگ صحیح است. آن چیزی که دانشگاه را بارور می‏کند که برای ملت مفید است، برای کشور مفید است، آن عبارت از آن محتوای دانشگاه است، نه درس است. صنعت ماعدای ایمان فساد می‏آورد، علم ماعدای ایمان فساد می‏آورد؛اِذ ا فَسَدَ الْعالِم فَسَدَ الْعالَم.[4]هر چه علم بیشتر شد، فسادش هم بیشتر است. اهل جهنم از تعفن عالم به ایذا دارند، اذیت می‏کشند. عالمی که ایمان دارد آن است که خدا تعریفش می‏کند، پیغمبر تعریفش می‏کند، اسلام تعریفش می‏کند. اگر ایمان پهلوی تخصص نباشد، تخصص مضر است. تخصص در یک کشوری باشد که ایمان تویش نباشد، تخصص کشور را به هلاکت می‏رساند، به بستگی می‏رساند. این همه متخصص ما داشتیم در هر رشته‏ای، در زمان سابق، برای این ملت چه کردند این متخصصین ما؟ جز هی ملت را به عقب راندند، هی وابسته کردند، همه چیز وابسته شد؛
هر چه اسم می‏بردند، می‏گویند باید برویم به سراغ اروپا. لولهنگ[5]سازی را خوب بلد بودند، آنها ما را می‏بردند برای اینکه تعلیم کنند، تعلیم نمی‏کردند. جوانهای ما را می‏بردند یک دسته را فاسد می‏کردند، یک چیزهای ناقصی[تعلیم می‏کردند.]میان راه اینها را رها می‏کردند بیایند. ما را هی بازی دادند، کشور ما را هی بازی دادند، ملت ما را هی بازی دادند که ما می‏خواهیم شما را برسانیم به تمدن بزرگ! وقتی رفتند دیدیم که تمدن بزرگ که نبود هیچ، ما را منحط کردند تا حدی که همه چیزمان وابسته به غیر بود. و همۀ دارایی ما را بردند اینها. اینها که رفتند، تمام بانکهای اینجا را غارت کردند، رفتند اینقدر بدهکار هستند این فراریها به این بانکها. سالهای طولانی باید زحمت بکشند تا[بدهی]بانکها را حالا خود ایران بدهد؛ برای اینکه فرهنگ، فرهنگ ایمانی نبود، ایمان توی جامعه نبود، ایمان تو بازار نبود، ایمان توی ـ عرض می‏کنم ـ خیابان نبود، ایمان توی دانشگاه نبود. هرجا را ـ منتها ـ مؤثرتر می‏دانستند، آنجا را بیشتر فشار می‏آوردند. روحانیون هم که الاّ خیلی خیلی نادر، از آن مسائل اوّلی که صدر اسلام داشته، نگذاشته بودند؛ همان سرجای خودشان بودند. اینها را دیگر نمی‏توانستند منحرف کنند، از بین می‏بردند، اسیر می‏کردند، تبعید می‏کردند، حبس می‏کردند، می‏کشتند. عده‏ای از روحانیون بزرگ را کشتند در زمان رضاخان. از شهرهای خودشان بیرونشان کردند، بردند یک جای دور دستی آنجا نگهشان داشتند. علمای آذربایجان را از آنجا برداشتند، بردند یک جای دیگر. علمای مشهد را همه را اسیر کردند، آوردند تهران. یکی از بزرگترین علمای آنجا را در همین تهران ـ من خودم این را دیدم ـ که توی یک خیابانی که اجازه داشت تا اینجا بیاید از خانه‏اش بیرون، با شبکلاه نشسته بود و مردم می‏آمدند، می‏رفتند، خیلیها نمی‏شناختند، بعضیها هم می‏شناختند، جرأت نمی‏کردند سلام بکنند به او. و همین را که از علمای درجه یک مشهد بود؛ مرحوم «آقازاده بزرگ»[6]که از علمای
درجه یک بزرگ بود، با پاسبان توی خیابان می‏بردندش برای محاکمه. آخرش هم کشتند او[را].

تحول ملت، با عنایات خداوند

این ملت همان ملت بود، اما چرا حرف نزد؟ برای اینکه فرهنگ خارجی نگذاشته بود. این چشمش را این جوان وقتی باز می‏کرد، به مجله نگاه می‏کرد، می‏دید که همه‏اش یک مسائل جنسی[است،]به روزنامه نگاه می‏کرد، یا فحش به آخوند بود یا فحش ـ عرض می‏کنم که ـ به ملاّ بود یا به اسلام یا به این چیزها. بچه را از کوچکی بزرگش کردند به ضد اسلام، به ضد وطن، به ضد ایمان. و اگر خدای تبارک و تعالی به این ملت مظلوم ترحم نفرموده بود، آن خواب‏هایی که اینها دیده بودند، بیشتر از این مسائل بود. شما یکی دو سه تا مسئله‏اش که در این آخر واقع شد، ازدواج پسر یک سرهنگی به پسر سرهنگ دیگر، ازدواج پسر به پسر! این یکی از مسائلی بود که راهش باز شد. بعدها هم اگر مهلت داده بودند، مسئله رایج می‏شد؛ چنان که در بعضی جاهای دیگر هست. فحشای علنی در خیابان، در شیراز![7]اینها خیلی خواب دیده بودند برای ما. دیگر قضیۀ دریایش را که همۀ آنهایی که رفته‏اند، دیده‏اند ـ و عرض می‏کنم ـ یا شنیده‏اید و قضیۀ کاباره‏ها و قضیۀ میخانه‏ها و قضیۀ قماربازی‏ها و این قضایایی که سر تا ته ایران پر از این مسائل بود. اصلاً صحبت از اسلام توی کار نبود.

خداوند رحم کرد، همۀ شما را متحول کرد. تمام جوانهای ما را از آن منجلاب نجات داد و وارد کرد در یک محیط اسلامی ـ انسانی که در مقابل شرق و غرب ایستاده است و ابداً خم به ابرو نمی‏آورد که اینها دارای ـ نمی‏دانم ـ چه چیزهای پیشرفته[ای]هستند. شما این را بدانید که آنها همیشه اینطور بوده که استعمارگر کوشش‏اش این بوده است که
از خود مردم به جان خود مردم بریزد، همیشه بنابراین بوده که یک کودتایی در خود کشور ایجاد کند. یک اختلافی در خود کشور ایجاد کند، اینها در این صدد هستند همیشه. دست از ما برنمی‏دارند؛ بیدار باشد ملت ما! بیدار باشد ارتش ما! بیدار باشد پاسدارهای ما! کمیته‏ها، بسیج ـ نمی‏دانم ـ عشایر، همۀ اینها بیدار باشند! بفهمند که اگر یک وقت بنا شد که یک زمزمۀ خلاف بیدار شد، بدانید که نمونه این است که یک مسئله درست کنند. دانشگاه که باز شده است، بدانند این جوانهاکه دستها ممکن است در کار باشد که باز مسائل را طور دیگری کنند و شماها را منحرف کنند . همان دفعۀ اولی که شما از یک استاد یا از یک دانشجو یک چیز انحرافی دیدید، همان دفعۀ اول گزارش بدهید تا جلویش گرفته بشود.

و من امیدوارم که خدای تبارک و تعالی به شما عزیزان، که عزیز اسلام هستید، عزیز پیغمبر اسلام هستید، عزیز حضرت ولیّ امر هستید، به شما توفیق عنایت کند که در راه اسلام، در راه میهن خودتان جدیت کنید. و ان‏شاءاللّه‏، آن بسیج عمومی که برای یادگرفتن باشد، هم تعلیمات دینی و یاد گرفتن قرآن و کتاب و هم تعلیمات نظامی و اینها، یک کشور نظامی بشود؛ نظامی ـ الهی. یک همچو کشوری که اینطور شد، دیگر کسی به آن طمع نمی‏کند؛ برای اینکه می‏داند ضررش بیشتر از نفعش است.

توجه کنید شما به افغانستان، در صورتی که کمونیستهایش، دولتش ـ نمی‏دانم ـ مخالف بودند با مردم. همین عده مردمی که مال ملت بودند و مال اسلام بودند، همه طریقه اسلامی داشتند؛ همینها تاکنون بعد از بیشتر از یک سال مقاومت کردند و شوروی را پشیمان کردند از این کاری که کرده است. و یکی از کسانی که از ارتشیهای شوروی بود و فرار کرده بود، می‏گفت: تاکنون سی‏هزار جمعیت ارتشی شوروی در افغانستان کشته شده است. اینها می‏بینند نمی‏شود در یک کشوری که ملتش یک چیزی را می‏خواهند، نمی‏شود خلافش کرد. حالا آنجا دولتشان هم موافق با آنها بود و حزب ـ نمی‏دانم ـ زهر مارشان هم موافق با آنها بود. اینجا که ما نه یک حزب مخالفی داریم و نه یک دولت مخالفی داریم و[نه]یک مجلس مخالفی؛ هیچی. در اینجا بیایند چه بکنند؟ هر کوچه
بروند، هر کوچه، اینها باید بروند از ماورای ابرها عبور کنند. بالاخره کشورگیری و منفعت از کشور با آسمان نمی‏شود؛ زمین می‏خواهد، زمین هم نمی‏توانند بیایند.

ان شاءاللّه‏، خداوند به شما توفیق بدهد که ایمانتان قوی بشود. ایمان همۀ ما، ایمان همۀ ما ان‏شاءاللّه‏، قوی باشد؛ توجه به خدایمان، به خدای تبارک و تعالی هر روز زیادتر بشود؛ و وحدت کلمه و اجتماع ما که در رأس امور است، در باب حفظ کشور بیشتر بشود، ان‏شاءاللّه‏.

والسلام علیکم و رحمة‏اللّه‏ و برکاته